KOŚCIÓŁ ŚW. MARII MAGDALENY
| < Poprzednie | Następne > |
KOŚCIÓŁ (kaplica) ŚW. MARII MAGDALENY, w miejscu ob. jezdni ul. Mniszki i nieistniejącymi po 1945 posesjami nr 9, 12–14. Związana od 1. poł. XIV w. ze stow. q pokutnic (stąd wezwanie: Maria Magdalena była patronką upadłych kobiet), zbudowana przy tzw. Studzience Panny Maryi, na wsch. od q kośc. św. Katarzyny. W 1374 umieszczono w niej na pewien czas przewożone z Rzymu do Szwecji szczątki św. Brygidy. Po przekształceniu stow. pokutnic w szpital (1394), zamieszkujące go kobiety otrzymały prawo wybudowania nowej kaplicy. Wzniesiona jako obiekt wolno stojący, na wsch. od q kośc. św. Brygidy. W 1395 otrzymała specjalny odpust od bp. chełmińskiego Stefana, wikariusza generalnego bp. włocławskiego. W 1494 pozwolono na kolejną przebudowę obiektu. Po wygaśnięciu z pocz. XVI w. stow. pokutnic, kaplica stała się pomocniczym obiektem sakralnym zespołu klaszt. q brygidek. Jej schodkowy szczyt widoczny jest na widoku panoramicznym Gd. Franciszka Hogenburga z 1573. Zgodnie z dokumentacją z czasu rozbiórki, sklepienie kaplicy było murowane, ściany wykonano z muru prus. Wewnątrz znajdowały się 2 ołtarze, duży i mały. W 1590, po pożarze kośc. św. Brygidy, przekazana w użytkowanie q jezuitom, którzy korzystali z niej do ok. 1606. Następnie kaplica cmentarna, wystawiano tam przed pochówkiem zwłoki m.in. zmarłych zakonników, q brygidian. W 1623 ponownie zainstalowali się w niej jezuici, przekształcając ją w oratorium prowadzonego przez siebie Bractwa Najświętszego Sakramentu, zw. też Bractwem Bożego Ciała lub Kongregacją Katolików. Kongregacja grupowała resztki gd. katolików i została 1625 zatwierdzona dekretem bp. włocławskiego Andrzeja Lipskiego. Na tle użytkowania kaplicy doszło do konfliktu pomiędzy brygidkami a jezuitami. W 1632 dzięki mediacji bp. włocławskiego Macieja Łubieńskiego zawarto ugodę, na mocy której mniszki zachowały prawo własności, a jezuici prawo użytkowania. Miała pełnić podwójną funkcję: oratorium i kaplicy pogrzebowej. Kongregacji zlecono przeprowadzenie remontu obiektu. Po kilku latach doszło do kolejnego konfliktu między zakonami. W 1638, zasłaniając się złym stanem tech. kaplicy, ksieni Barbara Wichman nakazała jej rozbiórkę. Dokonano jej w atmosferze tumultu 11 VII. Skutkiem działań jezuitów król i bp M. Łubieński nakazali odbudowę kaplicy, całkowicie murowanej bądź drewnianej. W 1641, wobec eskalacji konfliktu (proces przed kurią rzym. o korzystanie z kośc. św. Brygidy), ideę odbudowy zarzucono.
