TYTUS MAKSYMILIAN HUBER (4 I 1872 Krościenko nad Dunajcem – 9 XII 1950 Kraków), naukowiec, autor hipotezy wytężenia materiałów (zwanej hipotezą Hubera), będącej jedną z podstaw w obliczeniach naprężeń konstrukcji i części maszyn. Po ukończeniu we Lwowie gimnazjum, w 1889 roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej. Dzięki stypendium przez rok studiował matematykę i astronomię na Humboldt-Universität w Berlinie. Od roku 1895 asystent w Katedrze Budowy Dróg, Kolei Żelaznych i Tuneli na macierzystej uczelni. Od 1904 doktor, otrzymał nominację na profesora tytularnego, od 1908 profesor zwyczajny i kierownik Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej. W 1914 roku wybrano go rektorem, jednak 15 marca został zmobilizowany do wojska i z załogą twierdzy w Przemyślu trafił do niewoli rosyjskiej, wywieziony do Kazania. W roku 1918 wrócił do Lwowa, w latach 1921–1922 był rektorem Politechniki Lwowskiej. W 1928 przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie kierował Katedrą Mechaniki II. Po powstaniu warszawskim internowany w obozie przejściowym w Pruszkowie. W 1945 roku starania o jego zatrudnienie czyniły politechnika Warszawska, Śląska, Łódzka i Gdańska; specjalna delegacja z q PG na początku maja odszukała go w Zakopanem. W październiku 1945 objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej oraz Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Mechanicznym PG. 9 IV 1946 wygłosił wykład inaugurujący pierwszy rok akademicki na PG:
Technika współczesna a wiedza przyrodnicza. 25 II 1949 przeniósł się do krakowskiej AGH. W październiku 1949 roku, na wniosek Wydziału Budowy Okrętów PG, nadano mu pierwszy w historii PG doktorat honoris causa. Był jednym z czołowych badaczy teorii sprężystości. W roku 1952 PAN wydała 5-tomowy zbiór jego prac. W 1960 zwodowano zbiornikowiec „Profesor Huber”, o nośności 19 tysięcy ton; w 1962 kolejny - „Prof. M.T. Huber”.
RED
