TYTUS MAKSYMILIAN HUBER (4 I 1872 Krościenko n. Dunajcem – 9 XII 1950 Kraków), naukowiec, autor hipotezy wytężenia materiałów (zw. hipotezą Hubera), będącej jedną z podstaw w obliczeniach naprężeń konstrukcji i części maszyn. Po ukończeniu we Lw. gim., w 1889 rozpoczął studia na Wydz. Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej. Dzięki stypendium przez rok studiował matematykę i astronomię na Humboldt-Universität w Berlinie. Od 1895 asystent w Katedrze Budowy Dróg, Kolei Żelaznych i Tuneli na macierzystej uczelni. Od 1904 dr, otrzymał nominację na prof. tytularnego, od 1908 prof. zw. i kier. Katedry Mechaniki Technicznej na Wydz. Inżynierii Politechniki Lwowskiej. W 1914 wybrano go rektorem, jednak 15 marca został zmobilizowany do wojska i z załogą twierdzy w Przemyślu trafił do niewoli ros., wywieziony do Kazania. W 1918 wrócił do Lw., 1921–22 był rektorem Politechniki Lwowskiej. W 1928 przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie kierował Katedrą Mechaniki II. Po powstaniu warszawskim internowany w obozie przejściowym w Pruszkowie. W 1945 starania o jego zatrudnienie czyniły politech. Warszawska, Śląska, Łódzka i Gdańska; specjalna delegacja z q PG na początku maja odszukała go w Zakopanem. W październiku 1945 objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej oraz Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydz. Mechanicznym PG. 9 IV 1946 wygłosił wykład inaugurujący pierwszy rok akad. na PG:
Technika współczesna a wiedza przyrodnicza. 25 II 1949 przeniósł się do krakowskiej AGH. W październiku 1949, na wniosek Wydz. Budowy Okrętów PG, nadano mu pierwszy w historii PG doktorat h.c. Był jednym z czołowych badaczy teorii sprężystości. W 1952 PAN wydała 5-tomowy zbiór jego prac. W 1960 zwodowano zbiornikowiec „Profesor Huber”, o nośności 19 tys. ton; 1962 kolejny - „Prof. M.T. Huber”.
RED
