TUCZYŃSKI JAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
JAN TUCZYŃSKI (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury. Po studiach polonistycznych i orientalistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich; od roku 1962 w → Wyższej Szkole Pedagogicznej, następnie → Uniwersytecie Gdańskim, od 1987 roku profesor; równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku. W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu. Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor m.in.: Schopenhauer a Młoda Polska (1969, 1987), Kasprowicz. Pogłos wieczności (1996); poświęconych literaturze marynistycznej Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski (1966) i Marynistyka polska. Studia i szkice (1975); w pracy Motywy indyjskie w literaturze polskiej (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w Herder i herderyzm w Polsce (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku.
