OBSERWACJE METEOROLOGICZNE I STACJE OBSERWACYJNE
| < Poprzednie | Następne > |
OBSERWACJE METEOROLOGICZNE I STACJE OBSERWACYJNE. Pierwsze informacje o warunkach pogodowych Gd. (anomalie: wielkie śniegi, sztormy) odnotowano w kronikach z XV w. (np. Caspar Weinreich). W XVI w. q Wilhelm Misocacus, wyznający poglądy o astr. wpływach na pogodę, publikował roczniki Prognosticum oder Practica auffs Jahr 1577… 1595.W XVII w. q Peter Krügerpublikował Neuer und Alter Schreibcalendar auffs Jahr 1609–1639, opisujące przewidywany układ gwiazd z krótką informacją o spodziewanej pogodzie.Pierwszym obserwatorem pogody był prof. q Gimnazjum Akademickiego, matematyk q Fryderyk Büthner. Zapiski zawarł w rękopiśmiennych i zaginionych Observationes meteorom. singulis diebus Calendaria annotatae ab a. 1655 ad a. 1699 oraz prowadzonych 1662–1701 kalendarzach Neuer und alter Schreib Calendar / auffs Jahr nach unsers Herren Jesu Christi geburt / MDCLXXIII auff den Dantziger und umbliegender Oehrter. Zawierają one drukowane prognozy pogody oraz odręczne dopiski: „zimne/ciepłe powietrze”, „wietrznie”, „przymrozek”, „słonecznie”, „pochmurno”, które opisują warunki termiczne oraz zjawiska pogodowe, dołączane niemal każdego dnia i będące weryfikacją prognoz.
Pierwsze pomiary (a nie tylko obserwacje meteorologiczne) prowadził prof. Gimnazjum Akademickiego q Michael Christoph Hanow. Częściowo opublikowane w q „Danziger Erfahrungen” obejmują rezultaty codziennych pomiarów temp. powietrza, ciśnienia atmosf., sumy opadu atmosf., wilgotności powietrza i kierunku wiatru, wykonywanych czterokrotnie w ciągu doby od 1 i 1739 do 30 IX 1772. Michael Hanow wykonywał pomiary w siedzibie q Towarzystwa Przyrodniczego w q Zielonej Bramie, na wieży q kośc. NMP. W 1752–92 pomiary (2, a niekiedy 3 razy dziennie) prowadził prof. Gimnazjum Akademickiego Johann Eilhard Reinick (dane zaginęły). Z kolei q Gottfried Reyger w pracach o rodzajach pogody w Gd., ich przyczynach i zmianach na tle porównawczym 1722–86 (Beobachtungen der Witterung in Danzig, Die Beschaffenheit der Witterung in Danzig) dokonał analizy warunków pogodowych w Gd. na przestrzeni kilkudziesięciu lat, opisał lokalizację przyrządów i sposoby wykonywania pomiarów, wykonywał analizy porównawcze warunków pogodowych sezonów i lat, porównywał q klimat Gd. z innymi miastami Europy (Halle, Paryż, Berlin, Uppsala). Carl Gottfried Minior był autorem 2 manuskryptów (2-tomowych, z wynikami pomiarów temp. powietrza i kierunku wiatru, charakterystyką pogody 1744–84, ciśnienia atmosf. 1755–60 i 1764–84). Z 1764–90 pochodzą zapiski Laurentiusa Eichhorna, wykonywane 2–4 razy na dobę pomiary ciśnienia atmosf. oraz sporadycznie temp. powietrza i kierunku wiatru. W 1783–1806 (z przerwami 1783–84, 1795) pomiary ciśnienia atmosf., temp. powietrza, kierunku i siły wiatru oraz w krótszym okresie wilgotności powietrza (rano i wieczorem, a od 1787 również w południe) prowadził Johann Georg Fuellbach. W 1788–1812 (z przerwami 1788–89 i 1811) pomiary i obserwacje ciśnienia atmosf., temp. powietrza, kierunku wiatru i zjawisk atmosf. prowadził (dwukrotnie w ciągu doby) mechanik Towarzystwa Przyrodniczego, Raphael Skurke. Porównanie temp. powietrza utrudnia używanie w Gd. w XVIII w. termometrów bez ujednoliconej skali. Michael Hanow wykorzystywał 2 różne skale: do pomiarów porannych i wieczornych oraz południowych i nocnych. Obok stopni Hanowa wykorzystywano w Gd. stopnie wg skali q Daniela Fahrenheita, skali florenckiej, Reaumura oraz Reygera, termometry różniły się budową, rodzajem szkła i cieczy termometrycznej. Pod koniec XVIII w. pomiary termometryczne rozpoczął Johann Gottfried Kleefeld, który usprawnił i zestandaryzował przyrządy, inicjując 1807 w Gd.regularne, instrumentalne obserwacje meteorologiczne. Prowadził je na Langgasse (ul. Długa), umieszczając termometr i higrograf na wys. 28 stóp paryskich (ok. 9 m)od płd. i płn. domu, obserwowane tylko w cieniu (do 1812 termin porannej obserwacji: między godz. 7 a 8, przez kilka miesięcy ok. 9, 1813–45 obserwacje o godz. 6, 14 i 22). Równolegle 1826–31 oraz 1839 i 1850, między godz. 6 a 22, w odstępach dwugodzinnych obserwacje temp. powietrza, ciśnienia atmosf., kierunku i siły wiatru oraz występowanie deszczu, burzy i innych zjawisk meteorologicznych prowadził q Friedrich Samuel Strehlke (m.in. w obserwatorium znajdującym się 1839–50 w mieszkaniu dyr. q szkoły św. Piotra i Pawła). W 1850–80 na zlecenie Pruskiego Inst. Meteorologicznego wykonywał obserwacje 3 razy na dobę (o godz. 6, 14 i 22), zmieniając co pewien okres miejsce obserwacji: przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka), Poggenpfuhl (ul. Żabi Kruk), ponownie Rzeźnickiej, Hauptstraße we Wrzeszczu (al. Grunwaldzka), Sandrube (ul. Rogaczewskiego), u podnóża Biskupiej Górki (przerwy w obserwacjach: w pomiarach z godz. 6 w okresie od października 1846 do listopada 1847, brak pomiarów między czerwcem 1844 a październikiem 1845, kiedy odbierał doktorat h.c. w Królewcu).
Po F.S. Strehlkem obserwacje meteorologiczne (nie najwyższej jakości) prowadzono w q Szkole Nawigacyjnej przy Karpfenseigen (ul. Karpa), o godz. 8, 12 i 16 odczytując temp. powietrza i ciśnienie atmosf. Od 1876 do VII 1919 w q Nowym Porcie funkcjonowała stacja Niemieckiego Obserwatorium Morskiego (Nord-Deutsche Seewarte) w Hamburgu. Wykonywała pomiary temp. powietrza oraz ciśnienia atmosf. o godz. 8, 14 i 20, ponadto 2 razy dziennie odczytywała termometry ekstremalne. Od sierpnia 1919 do 1924 dane meteorologiczne z obszaru Gd. dotyczyły tylko opadów atmosferycznych. W 1924 rozpoczęła pracę stacja synoptyczna na terenie q lotniska Zaspa (Wrzeszcz), wchodząca w skład Miejskiego Obserwatorium Meteorologicznego (Staatliches Observatorium), powołanego w II WMG. Wyposażona była w barometr, standardowy zestaw termometrów (suchy, zwilżony, maksymalny i minimalny), standardowe samopisy (barograf, termograf, higrograf), wiatromierz elektryczny, anemograf Steffens-Hedde, deszczomierz Hellmana i termometry gruntowe. Pomiary obejmowały, poza normalną służbą rozszerzoną o aktynometrię, także prace nad zmiennością warunków klimatycznych: strukturą pola wiatru, wpływem linii brzegowej i wzgórz morenowych na to pole, pionowym profilem wiatru nad morzem, w strefie kontaktowej morze–ląd oraz nad lądem. Pomiarów opadu atmosf. dokonywano na 52 stanowiskach, zlokalizowanych na całym obszarze II WMG. Staatliches Observatorium prowadziło również służbę ostrzegawczą: odpowiadało m.in. za osłonę hydrologiczną delty i ujścia Wisły. Główne morskie stanowiska sygnalizacyjne znajdowały się w Sopocie, Nowym Porcie i Skowronkach. Po wybuchu II w. świat. obserwatorium weszło w skład niem. sieci obserwacyjnej i funkcjonowało do 1945. W okresie II WMG działała również pol.stacja meterologiczna Wydz. Morskiego Państwowego Inst. Meteorologicznego w Nowym Porcie (ul. Portowa 37, ob. ul. Oliwska), dysponująca ang. klatkami meteorologicznymi ze standardowym zestawem termometrów, 3 wiatromierzami, deszczomierzem i barometrem, wyposażona ponadto w standardowe samopisy, anemografy elektryczne, solarymetr, aktynograf i pluwiograf. W XI 1925 rozpoczęto pomiary pyrheliometryczne oraz wypromieniowania nocnego. Obserwacje zapisywano 8 razy na dobę, poważne zastrzeżenia budziła lokalizacja stacji na tarasie III piętra, nad ciemną matową powierzchnią. Stacja została zamknięta w czerwcu 1929.
Tabela: Punkty pomiarowo-obserwacyjne w 1921–1939 na obszarze II WMG
Po II w. świat. pierwsza pol. stacja klimatologiczna znajdowała się na q Siedlcach; wraz z wyposażeniem (klatka meteorologiczna, komplet termometrów, wiatromierz Wilda, barometr rtęciowy i pomieszczenie stacji) została przejęta od władz radz. 27 XII 1945. Od 19 IV 1947 do 31 V 1948 prowadziła obserwacje synoptyczne, od 1 VI 1948 do 1 III 1965 obserwacje klimatologiczne (o 6.46, 12.46, 20.46 czasu urzędowego). W tym czasie stacja wyposażona była w klatkę meteorologiczną z kompletem termometrów (termometry: suchy, zwilżony, minimalny i maksymalny, deszczomierz Hellmana, łatę śniegowskazu, termometr minimalny przy gruncie).
7 I 1948 utworzono stację klimatologiczną w q Świbnie, przy ul. Świbnieńskiej 40, na terenie portu rybackiego (obserwacje 6.44, 12.44 i 20.44 czasu urzędowego). W ogródku meteorologicznym była pocz. klatka żaluzjowa z kompletem termometrów, wiatromierz Wilda zainstalowano na wys. 10 m. Stację założono na bazie istniejącej stacji III rzędu na życzenie Dyrekcji Dróg Wodnych, prowadzącej pomiary hydrologiczne i prace hydrotechniczne w tym rejonie.
1 XII 1954 powstała hydrologiczna Stacja Ujściowa w Świbnie, prowadząca pomiary hydrologiczne i prace badawcze strefy ujściowej Wisły. W ogródku meteorologicznym zainstalowano 2 klatki (w pierwszej – termometry, ewaporometr i higrometr włosowy, w drugiej – termograf oraz higrograf), przy stacji wybudowano drewnianą 8-metrową wieżę z wiatromierzem Wilda. 1 IV 1961 włączono do niej stację klimatologiczną w porcie, co spowodowało podniesienie jej rangi do stacji meteorologicznej II rzędu. Powiększono ogródek meteorologiczny do wymiarów 15 × 15 m, wymieniono na wyższy maszt wiatromierza. W 1965 stację przekształcono w Obserwatorium Ujściowe (1966 zainstalowano pluwiograf), a 31 VIII 1970 w Stację Hydrologiczno-Meteorologiczną w Świbnie. Zakres prac pomiarowo-badawczych ograniczono do strefy ujściowej Wisły, stacja przejęła część sieci żuławskiej (sieć posterunków wodowskazowych, posterunków wód podziemnych, posterunków opadowych). 1 I 1978 dla polepszenia lokalizacji ogródka meteorologicznego przeniesiono go ok. 200 m, na nasyp ziemny obok wału przeciwpowodziowego Wisły (naprzeciw budynku Stacji Hydrologiczno-Meteorologicznej). Między 1 VIII 1982 a 31 III 1992 działającą w ramach Stacji etatową stację klimatologiczną przekształcono w stację meteorologiczną prowadzącą cogodzinne obserwacje synoptyczne. Zmodernizowana 2000 (zainstalowano stację automatyczną MAWS firmy Veisala, mierzącą kierunek i prędkość wiatru, temp. i wilgotność powietrza, wysokość opadu atmosf. oraz temperaturę powietrza przy gruncie na wysokości 5 cm).
Od 1 VIII 1955 do 30 IV 1961, z przerwą 12 III 1956 – 1 III 1957 spowodowaną wylewem Wisły, działał w Świbnie posterunek meteorologiczny (stacja II rzędu) Ujście Wisły.
Od września 1946 rozpoczęła pracę dla potrzeb lotnictwa cywilnego PLL LOT stacja meteorologiczno-informacyjna we q Wrzeszczu, przy ob. ul. Kunickiego 3/7. W ogródku (100 m od budynku) znajdował się pocz. jedynie wiatromierz Wilda. Od 1 VI 1948 weszła do służby meteorologicznej jako Stacja Meteorologiczna i rzędu. 1 I 1949 osłonę meteorologiczną przejął PIHM (ob. IMGW), tworząc we Wrzeszczu Lotniskowe Biuro Pogody. 1 III 1952 z chwilą wybudowania portu lotniczego przy ul. Dzierżyńskiego LBP przeniesiono do nowego pomieszczenia, podobnie ogródek meteorologiczny – ok. 90 m w kierunku płn.-wsch. Od 1 I 1956 prowadzono cogodzinne obserwacje synoptyczne połączone z obserwacjami dla potrzeb osłony. Założono dokumentacje informacji o oblodzeniu samolotów i opracowywanych na stacji pasków z samopisów. 1 V 1964 prognozy lotnicze LBP przejęło Okręgowe Biuro Prognoz w Gdyni, pozostawiając we Wrzeszczu informację lotniczą. Stacja zmieniła nazwę na Lotniskowe Biuro Informacyjne. 31 XII 1965 zaprzestano wykonywania obserwacji klimatologicznych oraz opracowywania pasków z samopisów. 30 IV 1974, w związku z przeniesieniem lotniska cywilnego do q Rębiechowa, stację przekształcono w posterunek meteorologiczny, prowadzący standardowe obserwacje klimatyczne w terminach 5.46, 11.46, 17.46 czasu GMT. Z uwagi na budowę os. mieszkaniowego Zaspa i pogarszającą się reprezentatywność pomiarów ogródek meteorologiczny (10 × 10 m) przeniesiono 1 IX 1977 za płn.-wsch. ścianę hangaru byłego lotniska, a 22 XII 1983 ok. 250 m w kierunku wsch. na skwer miejski; 31 I 1987 stacja zakończyła działalność.
1 V 1974 o godz. 0.00 GTM rozpoczęło pracę Lotniskowe Biuro Meteorologiczne (LBM) i Stacja Meteorologiczna w Rębiechowie (nr rejonu 12, nr stacji synoptycznej 150, nr stacji klimatologicznej 1407), kontynuujące (w zakresie pomiarów i obserwacji) pracę LBM i stacji meteorologicznej we Wrzeszczu. Ogródek meteorologiczny i biuro LBM zlokalizowano w płn. części lotniska, w pobliżu wsi Firoga. Lokalizacja ogródka pozostaje niezmienna (jedynie od 1 VI do 30 IX 1984, kiedy z powodu remontu płyty lotniska LBM przeniesiono na lotnisko wojsk. w Pruszczu Gd. i w Rębiechowie funkcjonował posterunek meteorologiczny). 1 VIII 1982 zlikwidowano stację meteorologiczną w Rębiechowie, pozostało LBM oraz stacja klimatyczna. W październiku 2008 zainstalowano, do pomiarów elementów meteorologicznych, automatyczną stację firmy Veisala, mierzącą kierunek i prędkość wiatru, temp. oraz wilgotność powietrza. W ramach LBM pracuje druga, automatyczna stacja, mierząca wysokość podstawy i rodzaj chmur, widzialność, służąc gł. meteorologicznej osłonie lotniska.
1 XI 1986 utworzono stację hydrologiczno-meteorologiczną Portowe Biuro Hydrologiczno-Meteorologiczne w Porcie Północnym, przy ul. kpt. Witolda Poinca, bezpośrednio nad brzegiem Zatoki Gd. Między 11 XI a 31 XII 1986 stacja ta prowadziła obserwacje dla celów wewnętrznych Oddziału Morskiego IMGW w Gdyni.
W ogródku meteorologicznym znajdują się 2 standardowe żaluzjowe klatki meteorologiczne (pierwsza z kompletem termometrów, druga – z samopisami), deszczomierz Hellmana, pluwiograf (od 1 V 1987), termometr minimalny przy powierzchni gruntu, maszt wiatromierza. Od 1 III 1992 rozpoczęto cogodzinne obserwacje meteorologiczne. Od kwietnia 2004 stacja posiada urządzenie automatycznego pomiaru elementów meteorologicznych: kierunek i prędkość wiatru, temp. powietrza aktualna, maks. i min., temp. powietrza przy gruncie, ciśnienie atmosf., widzialność, wysokość opadu atmosf. i usłonecznienie. Stacja Port Północny jest stacją synoptyczną, włączoną do krajowej służby prognoz, pozostałe stacje zlokalizowane na terenie Gd. służą celom klimatologicznym.
