DUSZPASTERSTWO AKADEMICKIE (1945–1950)
| < Poprzednie | Następne > |
DUSZPASTERSTWO AKADEMICKIE (1945–1950), katolicki ruch studencki zapoczątkowany przez duszpasterza akad. w Gd., kapelana Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (q pallotyni), ks. Franciszka Bogdana, działający w 1945 w baraku przy ul. Skłodowskiej-Curie. Bliskość q PG i q AMG oraz przychylność rektorów obu uczelni ułatwiła zorganizowanie d.a. Wsparcie kierowano do osób mocno doświadczonych w czasie II w. świat., pozbawionych rodziny, wracających z obozów, więzień, zesłania. Dary z q UNRRA, Szwedzkiego Czerwonego Krzyża, od Polonii amer. oraz możliwość znalezienia noclegu sprawiły, że barak szybko stał się miejscem pracy samopomocowej, a także integracji studentów pochodzących z różnych części Polski. Konieczność formalnego zorganizowania akcji wspierania młodzieży skłoniła ks. F. Bogdana do utworzenia Caritas Academica (prezes: student PG Edward Potworowski). Utworzono sekcje, m.in. chorych, mieszkaniową. Z czasem Caritas wydawała codzienne obiady dla studentów. Zimą 1945 ks. F. Bogdan przystąpił do tworzenia sodalicji mariańskiej (prezes: student PG Jerzy Miazga). Nowością gd. sodalicji był brak podziału na sekcje żeńską i męską. Przyjęcie do sodalicji poprzedzał egzamin (rozmowa) z ks. F. Bogdanem lub konsultą, grupą kilku sodalistów. Działająca w duszpasterstwie młodzież oraz studenci spoza formacji spotykali się na recytowanych w jęz. łac. niedzielnych akad. nabożeństwach. Chcąc trafić do młodzieży niepraktykującej lub niewierzącej, organizowano rekolekcje adwentowe i wielkopostne. Szeregi d. powiększały się wraz z powstaniem w 1946 kolejnych uczelni: q WSP, q ASP w Sopocie, nowego Wydz. Farmacji na AMG i Szkołą Asystentek Technicznych. Po okresie tolerancji dla publicznych poczynań Kościoła, od jesieni 1947 akad. ruch katolicki pozostawał pod kontrolą funkcjonariuszy UB. Dokonywano rewizji, inwigilacji, aresztowań najbliższych współprac. ks. F. Bogdana, jego samego wzywano na przesłuchania, lokalna prasa określała go jako „szpiega Watykanu”. Wraz z ujawnieniem wiosną 1948 obecności w sodalicji informatorów UB, ks. F. Bogdan zawiesił pracę zespołową. Założył Inst. Wyższej Kultury Religijnej, obejmujący młodzież akad. i kadrę nauk. uczelni gd. W ramach 3-letniego studium wykładowcy z Gd., Warszawy i innych miast prowadzili zajęcia z zakresu m.in. psychologii, etyki, liturgii. Po 5 VIII 1949, kiedy rząd pol. nakazał urzędową rejestrację stowarzyszeń rel. (co równało się poddaniu ich kontroli i udostępnieniu listy członków), akad. ruch rel.-społ. w Gd. uległ rozpadowi. W marcu 1950 aresztowano E. Potworowskiego i osadzono na 4 miesiące w q Areszcie Śledczym pod zarzutem czerpania korzyści finans. z pracy w Caritas. Niektórych członków d. nie dopuszczono do egzaminów magisterskich lub zmuszano do wyjazdu z Gd. W 1950 zmuszono do opuszczenia Gd. ks. F. Bogdana, który został wysłany do seminarium pallotyńskiego w Ołtarzewie.
