BRAMA LUDWISARSKA
| < Poprzednie | Następne > |
BRAMA LUDWISARSKA zlokalizowana od zachodu ul. św. Ducha. Wzniesiona w 3. ćwierci XIV wieku. Dysponowała przedbramiem. Wraz z przesuwaniem się od połowy XV wieku linii obronnej Głównego Miasta w kierunku zachodnim traciła swoje walory obronne.
Początkowo (1471) – w odróżnieniu od bramy zamykającej ulicę od strony Motławy – nazywana Bramą Św. Ducha „bei der Calegassen” (od nazwy ul. colengasse = Kohlengasse (Węglarska). Od 1574 zwana Glockentor (Brama Dzwonów), od skupiska przy niej warsztatów gdańskich ludwisarzy, z których niektórzy (np. Carl Gottfried Anthony w latach 1770–1814) wykorzystywali bramę jako swoją ludwisarnię. Do czasu likwidacji bramy dzieliła ona ul. św. Ducha na dwa odcinki, z których krótszy, między nią a Targiem Drzewnym, określany był najpierw jako extra portam (poza bramą), a w końcu XVIII wieku Im Glockentor (w bramie dzwonów). Po 1945 nazwę Glockentor oddano jako Brama Ludwisarska.
Przeznaczona częściowo na mieszkania, m.in. od 1613 zamieszkiwał tu przybyły z Elblaga David Körner, w 1630–1631 pełniący urząd miejskiego zegarmistrza, w korespondencji z Radą Miejską narzekając na panujące w izbach ciemność i zimno. Pomieszczenia bramne na swoje magazyny wykorzystywali także kupcy sukna (w ostatnim okresie istnienia bramy mieli tu swoje składy m.in: w 1808–1817 Nathanael Heinrich Gertz (Görtz), w 1809 Nathanel Döring (1745–1816), kupiec z ul. Św. Trójcy na Starym Przedmieściu, w 1809 Andreas Barendt (1743–1828), od 31 XII 1788 mający pracownicze (robotnicze) obywatelstwo Gdańska, w 1817 Daniel Skoniecki i Johann Michael Schultz (1791–1862)).
Rozebierana sukcesywnie w 1804 i w latach 1820–1825, w miejscu po niej wzniesiono kamienice mieszkalno-handlowe. Po zniszczeniach w 1945 w tym miejscu część kompleksu Teatru Wybrzeże i przerwa w zrekonstruowanym murze obronnym.
