ZIELENIEWSKI SŁAWOMIR, sportowiec, trener, działacz

< Poprzednie

Następne >

SŁAWOMIR ZIELENIEWSKI (16 IV 1914 Mierzwice, powiat łosicki nad Bugiem – 24 X 1994 Gdańsk), sportowiec (głównie pchnięcie kula, rzut młotem), trener, działacz sportowy. Ukończył gimnazjum w Sokołowie Podlaskim. Studiował w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie (później Akademia Wychowania Fizycznego).

Przed 1939 lekkoatleta warszawskich klubów: SKS Grażyna (1934–1935), AKS (1935) i Polonii (1936–1939). W 1934 w zimowych mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą (12,86), w 1938 zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski w pchnięciu kulą, zdobył też w tej konkurencji wicemistrzostwo Warszawy. Do wybuchu wojny jego rekord życiowy w kuli wynosił 14,08. W Polonii Warszawa pełnił także funkcję trenera sekcji lekkoatletycznej. Od września 1938 pracował jako wojewódzki instruktor wychowania fizycznego w Kielcach, między innymi przygotowywał projekt utworzenia Kieleckiego Okręgowego Związku Lekkoatletyki.

W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej na Kielecczyźnie i Podlasiu (ps. Zgraja, Vis, Ran). W 1945 brał udział (jako niezrzeszony) w pierwszych po II wojnie światowej Mistrzostwach Warszawy, zajmując trzecie miejsce w skoku wzwyż (150 cm). Skierowany do Gdańska, od 7 VIII 1945 członek pierwszego Zarządu klubu sportowego Lechia Gdańsk i Okręgowego Związku Lekkoatletycznego (we wrześniu 1945 jego kapitan sportowy, w latach 1981–1984 i 1988–1992 – prezes). We wrześniu 1945, na zebraniu reaktywującym Polski Związek Lekkoatletyczny, wybrany został członkiem Komisji Rewizyjnej. Od 1951 zasiadał w składzie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Trenerów Lekkoatletycznych. Jednocześnie do 1952 czynny zawodnik Lechii Gdańsk, m.in. podczas zimowych Mistrzostw Polski w 1946 i w 1947 zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą, w 1950 i 1951 brązowy medalista. W rzucie młotem w 1950 i 1952 wicemistrz Polski, w 1953 mistrz Zrzeszenia Budowlani. Był mistrzem Wybrzeża w pchnięciu kulą (1948, 1949), w rzucie dyskiem (1949) i w rzucie młotem (1949, 1951, 1952). Reprezentant kraju i reprezentant Gdańska (między innymi w spotkaniu 7 IV 1946 Gdańsk – Olsztyn 58,5:50,5 drugi w pchnięciu kulą).

Równocześnie w latach 1945–1959 trener w Lechii Gdańsk, kierownik wyszkolenia w Wojewódzkim Ośrodku Szkolenia Sportowego, od 1952 nauczyciel, zastępca dyrektora i kierownik Wydziału LA w gdańskim Technikum Wychowania Fizycznego, w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego, Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego i Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu (AWFiS), od 1959 doktor (obrona na WSWF Wrocław, na podstawie pracy: Zmiany sił i mocy pod wpływem ćwiczeń dynamicznych i statycznych specjalnych), następnie trener klasy „S”, od 1972 docent gdańskiej AWFiS, dyrektor Instytutu Sportu, prodziekan. Jeden z animatorów powstania w Gdańsku (1956, przy Lechii Gdańsk) sekcji rugby.

W latach 1956–1969 trener polskiej kadry olimpijskiej i narodowej miotaczy. Jako trener uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (1956), Rzymie (1960), Tokio (1964), Meksyku (1968), Monachium (1972) i Moskwie (1980). Jako trener miotaczy uczestniczył w Mistrzostwach Europy w Sztokholmie (1958), Belgradzie (1962), Budapeszcie (1966) i Helsinkach (1970). Od 1 I 1977 na emeryturze. Od 1977 do 1992 prezes Gdańskiego Okręgowego Związku LA.

Wychowawca m.in. mistrza olimpijskiego w pchnięciu kulą Władysława Komara, olimpijczyka Stanisława Lubiejewskiego (rzut młotem), dyskobola Jerzego Klockowskiego, Jerzego Korcha (który już w 1954 odebrał mu rekord Wybrzeża w rzucie młotem – 49,91), Edmunda Antczaka i innych.

Autor podręcznika Pchnięcie kulą (1964), współautor (z Bogdanem Masłowskim) podręcznika Rzut młotem (1964), współautor (z Zygmuntem Szelestem i Ryszardem Żukowskim) skryptu Metodyki nauczania rzutów lekkoatletycznych (1976, 1988). Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, medalem „Za zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego”, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).

Żonaty z Eugenią (16 XII 1913 – 26 XI 1993 Gdańsk), ojciec Ewy po mężu Paszkowskiej i Tomasza. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. W latach 1999–2007 w Skórczu odbywał się memoriał jego imienia; od 2001 jego imię nosi stadion lekkoatletyczny przy AWFiS.BŚ

Udział Sławomira Zieleniewskiego w mistrzostwach Polski

Data i miejsce zawodów	Dyscyplina	Wyniki
23–23 VII 1938 Warszawa	pchnięcie kulą (12,57 m)	IV miejsce
29–30 IX 1945 Łódź	pchnięcie kulą (11,88 m)	brązowy medal
2–3 III 1946 Olsztyn Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali)	pchnięcie kulą (12,27 m)	wicemistrz Polski
7–9 IX 1946 Kraków	pchnięcie kulą (12,91 m)	brązowy medal
9 II 1947 Olsztyn Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali)	pchnięcie kulą (12,63 m)	wicemistrz Polski
10–11 VII 1948 Poznań	pchnięcie kulą (13,15 m)	V miejsce
18–19 II 1950 Przemyśl Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali)	pchnięcie kulą (13,26 m)	brązowy medal
13–15 VIII 1950 Kraków	rzut młotem (47,16 m)	wicemistrz Polski
	pchnięcie kulą (13,21 m)	IV miejsce
19 II 1951 Poznań Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali)	pchnięcie kulą (13,51 m)	brązowy medal
9–16 IX 1951 Warszawa	pchnięcie kulą (13,54 m)	V miejsce
	rzut młotem (43,78 m)	V miejsce
14–17 VIII 1952 Wrocław	rzut młotem (46,08 m)	wicemistrz Polski
BŚ

Udział Sławomira Zieleniewskiego
w mistrzostwach Wybrzeża

Rok	Dyscyplina	Wyniki
1947	pchnięcie kulą (12,30 m)	wicemistrz Wybrzeża
	skok w wzwyż (165 cm)	wicemistrz Wybrzeża
1948	pchnięcie kulą (12,83 m)	mistrz Wybrzeża
1949	pchnięcie kulą (12,48 m)	mistrz Wybrzeża
	rzut dyskiem (36,40 m)	mistrz Wybrzeża
	rzut młotem (38,36 m)	mistrz i rekordzista Wybrzeża
1951	rzut młotem (46,45 m)	mistrz Wybrzeża
	pchnięcie kulą (12,99 m)	wicemistrz Wybrzeża
1952	rzut młotem (46,10 m)	mistrz Wybrzeża
	pchnięcie kulą (12,99 m)	III miejsce
BŚ