DOMAŃSKA HANNA, historyk architektury, popularyzatorka
| < Poprzednie | Następne > |
DOMAŃSKA HANNA (23 XI 1932 Poznań – 10 IX 2009 Sopot), historyk architektury i sztuki, popularyzatorka kaszubsko-pomorskich zabytków. W 1946 zamieszkała w Sopocie, gdzie ukończywszy 1951 Liceum Hotelarskie, podjęła studia w PWSSP (q ASP). W 1953 przeniosła się na UMK w Toruniu, do 1959 studiowała zabytkoznawstwo i konserwatorstwo na Wydz. Sztuk Pięknych. W 1977 na Politechnice Wrocławskiej uzyskała tytuł dr. nauk tech. Do emerytury w 1989 pracowała w gd. instytucjach konserwatorskich. W ramach serii wydawniczej Ossolineum „Pomorze w Zabytkach Sztuki” ukazały się jej monografie Żarnowca (1977) i Pucka (1977 i 1985), Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie wydało Żarnowiec. Zarys historii wsi i opactwa (1985). Była autorką przewodników: Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1982 i 1985) oraz Śladami gdańskich zabytków (1987). W latach 90. XX w. zaczęły się ukazywać jej pionierskie opracowania dotyczące dziejów i kultury Żydów na Pomorzu: Kamienne drzewo płaczu (1991), Kadisz gdańskich kamieni (1995), Żydzi znad Zatoki Gdańskiej (wspólnie z Leonem Lifschesem, 1997 i 2000), Zapomniani byli w mieście. Dzieje Żydów Sopockich w XIX i XX wieku (2001). Napisała także: Eugenia pod ukoronowanym lwem. Dzieje loży i wolnomularzy Gdańska i Sopotu XVIII –XXI wieku (2006). Ostatnie lata życia poświęciła dokumentacji dziejów Sopotu, publikując Opowieści sopockich kamienic (2005), Magiczny Sopot (2007), Tajemniczy Sopot (2008), Sopockie rozmaitości (2009). Pochowana na cment. komunalnym w Sopocie. Pośmiertnie poświęcono jej pracę Hanna Domańska i jej świat (2011).
