ŻEBRACY
| < Poprzednie | Następne > |
ŻEBRACY (do końca XVIII w.) grupa ludności miejscowej bądź napływowej, stojąca w opozycji do tzw. „ubogich wstydliwych”, tzn. wstydzących się zarabiać na życie żebraniem. W okresie średniowiecza, wobec dostrzegania w ż. obrazu Chrystusa, znajdowali się pod opieką Kościoła, niezależnie od tego, czy byli ubogimi mieszkańcami Gd. czy włóczęgami. W czasie q Reformacji wyraźne rozgraniczenie na ż. miejscowych i na ż. napływowych (zgodnie z poglądami Marcina Lutra, iż gmina ma obowiązek udzielania pomocy tylko własnym ubogim), zaowocowało wprowadzeniem surowych restrykcji w stosunku do ż. okresowo zjawiających się w Gd., a jednocześnie próbami roztoczenia opieki nad ż. mieszkającymi w mieście. Celem opanowania zjawiska 1525 zlecono powołanym przez radę miejską rotmistrzom (Rotmeister) prowadzenie spisów wszystkich ż., a także zbadanie, czy żebranie jest koniecznością życiową, czy też nie wynika z lenistwa lub grzesznego trybu życia. W 1551 wprowadzono nakaz noszenia odznak żebraczych. Rozdawano je tylko tym ubogim, którzy nie byli w stanie sami siebie utrzymać. Jednocześnie podtrzymano zakaz żebrania przez ż. obcych, których karano relegowaniem z miasta, a w przypadkach recydywy osadzeniem w więzieniu, stygmatyzacją (nacięcie prawego ucha) i ponownym relegowaniem połączonym z toczeniem w beczce. Egzekwowanie prawa powierzono q wójtom żebraczym. Poszerzony też został zakres penalizacji (kara ciężkich robót).
