HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ
| < Poprzednie | Następne > |
HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ, ul. Jana z Kolna. Została otwarta 1 V 1956 w przebudowanej dawnej hali produkcyjnej (pierwotnie przeznaczonej do rozbiórki). Obliczona na 3000 miejsc (przy walkach bokserskich – na 4000), miała 65 m długości, 30 m szerokości, 9 m wysokości (do dźwigarów podtrzymujących konstrukcję dachu). Pierwszą odbywającą się tu imprezą sportową był rozegrany 8 V 1956 mecz bokserski Polska B – Anglia (wynik 12:8), pierwszą imprezą rozrywkową – „Hot jazz contra straight jazz” z 2 VI 1956, zorganizowana przez Polski Komitet Olimpijski rywalizacja zespołów z Polski i orkiestry Grand Hotelu w Sopocie, z udziałem jako sędziów między innymi Aleksego Antkiewicza, Zygmunta Chychły, Janusza Sidły. Stale korzystali z niej zawodnicy gdańskich klubów: Stali Gdańsk, następnie Polonii Gdańsk, Stoczniowca Gdańsk, Gwardii ( Wybrzeża), Kolejarza ( Gedanii).
Odbyły się tu imprezy polityczne (na przykład 30 VI 1956 centralna akademia z okazji Dni Morza; 28 VI 1958 centralna akademia z okazji Dnia Stoczniowca z udziałem I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Władysława Gomułki; 1 IX 1958 wiec gdańszczan pod hasłem „Nigdy więcej wojny”; 23 IX 1972 akademia z okazji 50-lecia ustawy Sejmu RP o budowie portu w Gdyni), artystyczne (między innymi 25 IX 1957 występ Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”; 14 XII 1958 koncert Jana Kiepury i Marthy Eggerth; 14 II 1959 koncert Josephine Baker z Francji; 22 III 1961 Ymy Sumac z Peru; 20-22 X 1962, 25-28 V 1963, 6-7 IV 1964 Marina Mariniego z Włoch; 12 V 1962 Juliette Gréco z Francji; 25–26 V 1962 zespołu The Platters z USA; 18–19 IV 1963 Charles’a Aznavoura z Francji; 24-25 VII 1963 francuskiej piosenkarki Dalidy; 21 XI 1963 Paula Anki; 12 XI 1965 zespołu „The Animals”; 2–4 III 1966 Marleny Dietrich; ; 17 XII 1966 Anny German, Sławy Przybylskiej, Piotra Szczepanika; 15 III 1967 Ireny Santor; 21-22 II 1968 Udo Jürgensa; 15-17 VIII 1968 zespołu „No To Co”; 2-3 X 1968 Czerwonych Gitar; w latach 1961–1963 Międzynarodowy Festiwal Piosenki Polskiej (następnie w Sopocie)), sportowe (między innymi 11 i 12 XI 1956 mecze koszykówki Polska–Jugosławia 71:56 i 54:51; 2 X 1965 mecz bokserski Polska – NRD 10:10 zespołów młodzieżowych, 15 XI 1966 mecz bokserski Polska – Bułgaria 8:12; 15 i 16 II 1972 piłki ręcznej Polska – Czechosłowacja 17:22 i 11:12; 29-30 VI 1972 mecze piłki ręcznej Polska-Norwegia 17:15 i 6:14; 8 XI 1973 mecz koszykarski I rundy Pucharu Europy GKS Wybrzeże – Panathinaikos Ateny 87:70; 19 XII 1973 mecz piłki ręcznej w ramach eliminacji do MŚ Polska – Szwajcaria 25:16; 22 V 1980 spotkanie reprezentacji bokserskich Gdańsk – Leningrad 6:14; 7 VIII 1988 mecz taekwon-do Polska – KRLD 0,5:4,5; 10 II 1990 spotkanie reprezentacji bokserskich Gdańsk – Warszawa 8:12), rozrywkowe (na przykład 1–2 XII 1956 I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Cyrkowej; 11–12 XII 1956 paryska rewia tańca na lodzie; 26 I 1957 wybory Miss Wybrzeża – zwyciężyła 19-letnia Zofia Sicińska; 16 VI 1957 wybory Miss Gdańska; 4 VIII 1957 wybory Miss Polski; także wybory Miss Wybrzeża w 1958). W latach 50. XX wieku w sezonie letnim, w wypadku niepogody, hala stanowiła rezerwowe miejsce dla imprez z Opery Leśnej w Sopocie (bilety do Opery sprzedawano od razu z uwzględnieniem ewentualnych miejsc w hali).
Dyrekcja Stoczni Gdańskiej w 1963 i 1964 zapowiadała „odzyskanie” hali na cele produkcyjne (tłumacząc to wzrostem stoczniowej produkcji i brakiem powierzchni produkcyjnej i magazynowej). Interweniowały w tej sprawie władze Gdańska, decyzję przekładano do czasu wybudowania przez miasto podobnego obiektu widowiskowo-sportowego.
2 I 1994 miejsce finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy pod kierunkiem Jerzego Owsiaka. Zniszczona podczas pożaru 24 XI 1994, w trakcie koncertu zespołu Golden Life, połączonego z transmisją TV z wręczenia nagród MTV, na który przyszło około 2 tysięcy słuchaczy. Pożar powstał wskutek podpalenia drewnianej trybuny przez nieustaloną osobę. Koncert rozpoczął się o godzinie 18, pożar zauważono o 20.55, o 21 w pomieszczeniu na II kondygnacji doszło do eksplozji. Z sześciu wyjść otwarte były tylko dwa (w tym jedno czasowo), wyłączono światło; osoby, które wydostały się na zewnątrz, wpadały na siatkę oddzielającą chodnik (2,5 m szerokości) od torów tramwajowych, co uniemożliwiło skuteczną akcję ratowniczą. O 21.14 runął dach hali. Ponieważ wydajność miejscowego wodociągu okazała się zbyt mała i nie dostarczał on wystarczającej ilości wody, do gaszenia ognia wykorzystano statek pożarniczy „Strażak” z Portowej Straży Pożarnej. Udało się nie dopuścić do rozprzestrzenienia ognia na sąsiednie obiekty stoczniowe. Sytuację opanowano 25 XI o 0.16, pożar ugaszono o 6.04. Śmierć poniosło siedem osób (trzy na miejscu, cztery zmarły w szpitalu), 282 uczestników zostało rannych, w tym ponad 100 ciężko. Hospitalizowani byli w 11 szpitalach.
Hali nie odbudowano. 17 XII 1994 zespół Golden Life, oddając hołd ofiarom pożaru, zaprezentował w Teatrze Muzycznym w Gdyni utwór 24 XI 94. Powszechnie znane słowa refrenu: „Życie choć piękne, tak kruche jest, wystarczy jedna chwila, by zgasić je”, umieszczono na pomniku Ofiar Pożaru, w miejscu dawnego głównego wejścia do hali. Za pomoc w rekonwalescencji rannych Medalem św. Wojciecha wyróżniono w 1997 Hansa Dietricha Paschmeyera, specjalistę chirurgii i traumatologii (za pomoc przy operacjach w klinice w Bremie), w 1998 Zbigniewa Dworaka, twórcę Amerykańsko-Polskiego Komitetu Pomocy Medycznej Polskim Dzieciom (z wadami serca) z USA (za bezinteresowne dostarczenie 5 m² skóry ludzkiej, zestawów operacyjnych i innego sprzętu medycznego). 8 VI 2010 Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał winę zaniedbania i wydał wyrok w zawieszeniu na ówczesnego kierownika hali.
