WÓJTOWIE ŻEBRACZY
| < Poprzednie | Następne > |
WÓJTOWIE ŻEBRACZY (Bettelvögte, Gassen- vögte), urząd powołany przez Radę Miejską w pocz. XVI w., by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z 1525 i 1551 w.ż. ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gd. lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków w.ż. należało m.in. wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków. Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześc. miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania ich do q Urzędu Dobroczynności lub w czasie relegowania żebraków z Gd. W 1551 powołano 8 w.ż., utrzymywanych przez q szpitale: św. Ducha, św. Elżbiety, św. Jakuba (w.ż. dla Głównego Miasta), Wszystkich Aniołów Bożych, Lazaret (w.ż. dla Starego Miasta) oraz św. Gertrudy i św. Barbary (w.ż. dla Przedmieścia). W poł. XVII w. na Głównym Mieście pracowało 8 w.ż., po 3 na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz 4 w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII w.
