CHEMIK GDAŃSK, klub sportowy
| < Poprzednie | Następne > |
CHEMIK GDAŃSK (Międzyzakładowy Klub Sportowy Chemik Gdańsk). Powołany 11 II 1974 w Sali Białej Ratusza Głównego Miasta, znajdował się pod opieką gdańskich zakładów przemysłu chemicznego: Rafinerii Gdańskiej, Gdańskich Zakładów Nawozów Fosforowych, Siarkopolu, Gdańskiej Fabryki Farb i Lakierów, Gdańskich Zakładów Papierniczych, Polgazu, Kerchemu, Chemhurtu, Centrali Produktów Naftowych (CPN), Polifarbu Gdynia. W zamierzeniach (ze względu na sponsorów) miał się stać jednym z najsilniejszych gdańskich klubów, skupiającym swoją działalność na Stogach, Oruni i Chełmie. Władze Gdańska przyznały mu boisko na Biskupiej Górce, gdzie planowano wybudowanie głównej siedziby klubu (tymczasowa mieściła się przy ul. Kujawskiej) oraz wielu obiektów, w tym krytego basenu.
W strukturę klubu włączono drużynę piłkarską Fosfory Gdańsk, piłkarze Chemika grali w sezonie 1976/1977 w klasie B; w sezonach 1979/1980 – 1981/1982 w klasie okręgowej (IV liga). Powołano sekcję siatkówki mężczyzn (grała początkowo w gdańskiej klasie B, następnie w lidze międzywojewódzkiej, w 1978 pod kierunkiem trenera Bogdana Radziana walczyła nawet o wejście do II ligi, w 1981 w klasie A) oraz sekcję brydża sportowego (w 1978 zespół I występował w klasie okręgowej, zespół II w klasie A). Planowano powołanie sekcji tenisa stołowego, zapasów, piłki wodnej, gimnastyki sportowej mężczyzn.
Pierwszym prezesem został dyrektor Rafinerii Gdańskiej Andrzej Woroniecki, wiceprezesami dyrektor Zakładów Nawozów Fosforowych Jan Rudziński, dyrektor Siarkopolu Zdzisław Januszewski, dyrektor CPN Edward Piórecki, dyrektor Fabryki Farb i Lakierów Zdzisław Grocharczyk i dyrektor Rafinerii Jerzy Kołodziejski. Po Andrzeju Woronieckim prezesem klubu był główny specjalista do spraw inwestycji Rafinerii Gdańskiej Czesław Kopeć, a wiceprezesem ds. sportowych Władysław Furmański.
Pierwszym sukcesem klubu było wygranie 1 V 1974 turnieju piłki nożnej w Nowym Dworze o Puchar Naczelnika Powiatu (w turnieju brały udział zespoły MRKS Gdańsk, PRKS Żuławy). Od początku istnienia klub borykał się z brakiem bazy sportowej, mimo wcześniejszych deklaracji pozyskiwał tylko niewielkie fundusze od zakładów patronackich. Piłkarze trenowali na bocznym boisku na stadionie GKS Wybrzeże, grali zaś w Oliwie na boisku przy ul. Kościerskiej, juniorzy występowali na boisku należącym do Uniwersytetu Gdańskiego przy ul. Wita Stwosza. Siatkarze korzystali z sal gimnastycznych I Liceum Ogólnokształcącego i Technikum Przemysłu Spożywczego i Chemicznego przy ul. Lastadia.
Ze względu na trudności klub szybko przybrał charakter typowo amatorski, nie wspomagając zawodników finansowo. Dopiero w maju 1980, po zmianie zarządu (prezesem został Józef Kijowski), przeniósł siedzibę do nowego pawilonu na Biskupiej Górce. Próba przystosowania znajdującego się tam boiska piłkarskiego nie przyniosła efektu, mimo przygotowania murawa nie nadawała się do korzystania w porach deszczowych (glina uniemożliwiała wchłanianie wody).
Po wprowadzeniu 13 XII 1981 stanu wojennego klub zawiesił działalność, próbował ją wznowić w końcu stycznia 1982, jednak ostatecznie został rozwiązany. Obiekty klubowe na Biskupiej Górce przejął Gdański Ośrodek Sportu i Rekreacji, kierowany przez Lecha Boguszewicza, podobnie jak i dwie sekcje: piłki nożnej i brydża sportowego. Od marca 1982 występowały one pod szyldem Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji.
