Johann Carl Schultz, Dwór Artusa w Gdańsku, 1845–1850
SCHULTZ JOHANN CARL (5 V 1801 Gdańsk – 12 VI 1873 Gdańsk), artysta malarz, grafik, pedagog, społecznik. Odbył edukację artyst. u q Johanna A. Breysiga w q Szkole Sztuk Pięknych, nast. (dzięki stypendium Towarzystwa Pokoju) na uczelniach artyst. w Berlinie i Monachium. W 1824–28 i 1839–40 przebywał we Włoszech, gł. w Rzymie. Od 9 VI 1832 do śmierci prof. q Królewskiej Szkoły Sztuk Pięknych, 1843–73 jej dyr. W 1835 współzał. q Towarzystwa Sztuk Pięknych. Pionier nauk. opracowania dziejów sztuki i architektury Gd., 1841 postulował zachowanie i ochronę zabytków. W 1856 współzałożyciel i działacz q Towarzystwa Ochrony Pomników Budownictwa i Sztuki,współpracował z malborskim Zarządem Odbudowy Zamku. Od 1829 czł. berlińskiego Towarzystwa Malarzy, Rzeźbiarzy, Architektów i Miłośników Sztuki (Verein der Maler, Bildhauer, Baukünstler und Kunstgenossen), od 1836 – Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie (Akademie der Künste), od 1861 – Carskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu i Śląskiego Towarzystwa na rzecz Rodzimej Kultury we Wr. (Schlesische Gesellschaft für Vaterländische Kultur zu Breslau). Specjalizował się w przedstawieniach architektury, pozostawił obrazy olejne, rysunki i prace graficzne. Podejmował tematykę gd., malborską, także wł. i niem. Szczególne uznanie zyskał cykl graficzny 54 miedziorytów wykonanych 1842–67 (wyd. 1855–68): Danzig und seine Bauwerke, nad którym pracował blisko 20 lat. Grafiki te wykorzystano m.in. przy odbudowie Głównego Miasta Gd. po 1945. Jego imię nosi odbudowana q baszta Schultza w zespole Dworu Miejskiego (ob. Dom Harcerza).
EBSZ
