BRAMA LUDWISARSKA

< Poprzednie

Następne >

Od prawej: kościół św. Mikołaja i klasztor dominikanów, w lewo rozbudowana Brama Szeroka, poniżej (w ciągu murów obronnych) Brama Ludwisarska z przedbramiem wychodzącym na Targ Drzewny, według tzw. planu sztokholmskiego z około 1600

BRAMA LUDWISARSKA zlokalizowana od zachodu ul. św. Ducha. Wzniesiona w 3. ćwierci XIV wieku. Dysponowała przedbramiem. Wraz z przesuwaniem się od połowy XV wieku linii obronnej Głównego Miasta w kierunku zachodnim traciła swoje walory obronne.

Początkowo – w odróżnieniu od bramy zamykającej ulicę od strony Motławy – nazywana Bramą Św. Ducha bei der Calegassen. Od 1574 zwana Glockentor (Brama Dzwonów), od skupiska przy niej warsztatów gdańskich ludwisarzy, z których niektórzy (np. Carl Gottfried Anthony w latach 1770–1814) wykorzystywali bramę jako swoją ludwisarnię. Do czasu likwidacji bramy dzieliła ona ul. św. Ducha na dwa odcinki, z których krótszy, między nią a Targiem Drzewnym, określany był najpierw jako extra portam (poza bramą), a w końcu XVIII wieku Im Glockentor (w bramie dzwonów). Po 1945 nazwę Glockentor oddano jako Brama Ludwisarska.

Od XVII wieku jej pomieszczenia na swoje magazyny wykorzystywali także kupcy sukna (w ostatnim okresie istnienia bramy mieli tu swoje składy między innymi: w 1808–1817 Nathanael Heinrich Gertz (Görtz), w 1809 Nathanel Döring (1745–1816), kupiec z ul. Św. Trójcy na Starym Przedmieściu, w 1809 Andreas Barendt (1743–1828), w 1817 Daniel Skoniecki i Johann Michael Schultz (1791–1862)).

Rozebrana w latach 1820–1825, w miejscu po niej wzniesiono kamienice mieszkalno-handlowe. Obecnie w tym miejscu znajduje się część kompleksu Teatru Wybrzeże. BŚ