PNIOCIŃSKI HELMUT WOJCIECH, piłkarz ręczny, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
HELMUT WOJCIECH PNIOCIŃSKI (22 II 1944 Chorzów – 14 VI 1973 Gdańsk), sportowiec, piłkarz ręczny (rozgrywający), olimpijczyk. Syn Pawła Wojciecha i Róży Marii z domu Gollasch. Po ukończeniu szkoły średniej powołany do służby wojskowej w Marynarce Wojennej, rozpoczął występy we Flocie Gdynia (trener Jan Nycz), z którą w 1965 i 1966 wygrywał ligę okręgową. W 1966 na mistrzostwach Wojska Polskiego z zespołem Floty zdobył brązowy medal.
Po zakończeniu służby wojskowej, od jesieni 1966 zawodnik Spójni Gdańsk, z grającym trenerem Januszem Czerwińskim. W I lidze w Spójni zadebiutował 4 II 1967 w spotkaniu z Grunwaldem Poznań (21:16). Rozegrał w gdańskim zespole 104 spotkania ligowe, wraz z nim był trzykrotnym mistrzem Polski (1968, 1969, 1970) i raz wicemistrzem (w sezonie 1972/1973). Z drużyną (jako mistrzem Polski) grał w 1969 w Pucharze Europy (PE) (wystąpił w 2 rundzie w listopadzie w spotkaniach z VFL Gummersbach (RFN) 21:30 i 20:26 (w drugim meczu strzelił 4 bramki) – w meczach 1 rundy z UK-51 Helsinki 24:18 i 21:17 nie brał udziału z powodu choroby). W PE w 1970 odpadł ze Spójnią w spotkaniach o 1/8 finału z mistrzem RFN Frisch Auf Göppingen (dwukrotnym zdobywcą PE): w dwumeczu 22:21 i 13:21 (w drugim meczu strzelił 2 bramki).
Był również z zespołem Spójni w 1967 roku wicemistrzem V Centralnej Spartakiady w piłkę ręczną i zdobywcą Pucharu CRZZ. W lipcu-sierpniu 1968 na IX Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Sofii (Bułgaria) z drużyną Spójni (występującą pod szyldem reprezentacji Polski) zajął trzecie miejsce w turnieju piłki ręcznej (w rozgrywkach grupowych Spójnia awansowała z drugiego miejsca za reprezentacją NRD, wyprzedzając CSRS, Austrię, Francję i Tunezję, w finałach uległa ZSRR, w meczu tym doznał kontuzji i nie wystąpił w zwycięskim spotkaniu o 3 miejsce z Rumunią). Uznany został za jednego z najlepszych polskich piłkarzy turnieju.
W reprezentacji Polski debiutował w Austrii, w finałach (26 VI – 3 VII 1966) VII Mistrzostw Świata drużyn 11-osobowych. Z zespołem polskim zajął czwarte miejsce (na sześć startujących w finale zespołów), zdobył 12 bramek i był najskuteczniejszym strzelcem polskiej drużyny: ze Szwajcarią 15:13 (2 bramki), RFN 4:26 (bez bramek), NRD 9:15 (3 bramki), Austrią 15:19 (3 bramki), Holandią 14:12 (4 bramki).
Uczestnik Mistrzostw Świata w polskiej reprezentacji „siódemek” 12-15 I 1967 w Szwecji, z drużyną zajął 3 miejsce w grupie i odpadł (ostatecznie 12 miejsce na 16 drużyn); rozegrał 1 mecz (na 3), strzelił 2 bramki. W lipcu 1967 zajął 3 miejsce z reprezentacją Polski („siódemek”) w rozgrywanym w Gdańsku III Międzynarodowym Turnieju o Puchar Bałtyku (tzw. „małe mistrzostwa Europy”). W listopadzie 1967 brał udział z reprezentacją Polski (pod firmą Warszawy) w międzynarodowym turnieju o Puchar Bukaresztu z udziałem Węgier, Rumunii I i II, Jugosławii i Gruzji (drużyna polska zajęła 3 miejsce).
W lipcu 1968 z reprezentacją Polski występował w IV Międzynarodowym Turnieju o Puchar Bałtyku w Gdańsku, z którą zajął ponownie 3 miejsce (w meczu o brąz z NRD 19:17 strzelił 3 bramki). W listopadzie 1969 z reprezentacją zajął 3 miejsce (za Rumunią i Szwecją) w turnieju o „Puchar Karpat” w Timișoarze, między innymi w spotkaniu z wicemistrzem świata Danią (18:14) zdobył 3 bramki. W dniach 26 II-1 III 1970 we Francji ponownie uczestniczył w Mistrzostwach Świata, z reprezentacją zajął ostatnie, 4 miejsce w grupie i odpadł po porażkach z Danią 16:23, Węgrami 9:15 i Islandią 18:21 (ostatecznie na 14 miejscu na 16 zespołów).
W 1972 powołany został do reprezentacji Polski na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. W ramach przedolimpijskich przygotowań grał z kadrą między innymi w Gdańsku (w Hali Stoczni Gdańskiej) 15 i 16 II 1972 w spotkaniach z Czechosłowacją 17:22 (zdobył 3 bramki) i 11:12 (zdobył 2 bramki), 23 i 24 II 1972 z NRD 16:17 i 15:16 (bramka); 29 i 30 VI 1972 z Norwegią 17:15 i 16:14. Po zwycięstwie w turnieju eliminacyjnym w Hiszpanii wywalczył z zespołem prawo startu na Igrzyskach Olimpijskich. Zagrał we wstępnych spotkaniach grupowych ze Szwecją (13:13), Danią (11:8), ZSRR (11:17), zajmując z drużyną 3 miejsce (przed Danią). Dało to prawo gier o 9-12 miejsce, wystąpił w spotkaniu z Islandią (20:17), opuścił ostatnie spotkanie z Norwegią (20:23) plasujące zespól polski ostatecznie na 10 miejscu. Bramek nie zdobył.
Zasłużony Mistrz Sportu. Zginął o godz. 4 nad ranem w wypadku samochodowym na trasie Wrzeszcz–Oliwa. Pochowany na cmentarzu Zbawiciela na Chełmie. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
