JACEK KOTLICA, właśc. Józef Foromański (24 XII 1939 Kotlice na Zamojszczyźnie – 7 V 2010 Gdańsk), poeta, prozaik, publicysta, krytyk sztuki. Był jednym z ocalonych z transportu Dzieci Zamojszczyzny, wiezionych do Niemiec i przeznaczonych do germanizacji. Po II w. świat. zamieszkał w Sopocie, później w Gd. W 1959–61 studiował na Wydz. Filologii Polskiej UMK w Toruniu, przez pewien czas Ekonomikę Transportu w sopockiej Wyższej Szkole Ekonomicznej (q UG). W 1975 ukończył 3-letnie Studium Kultury i Języka Czeskiego na Uniwersytecie Karola w Pradze. Jako poeta debiutował 1964 w q „Literach” i programie q Radia Gdańsk. Autor tomików wierszy:
Odbieranie źródła (1966),
Białe zaduszki (1969),
Zwierzyniec pani Res (1973),
Zwierzenia pani Res (1985) i
Polowanie na jednorożca (1995), powieści
Wronie oko (1977), książek dla dzieci:
Czarodziejski skarbiec mistrza Famagusa (1979),
Baśń o wronim oku (1984),
Halo, czy to zoo? (1986),
Rejs z czarodziejem (1986) oraz esejów dotyczących plastyki współczesnej. Autor książki
Lech Bądkowski, rzecznik Rzeczpospolitej (2001). W ZLP od 1969. W latach 60. XX w. działał w Stowarzyszeniu „Pax”. W 1981–83 kier. lit. Teatru Współczesnego w Szczecinie, wieloletni działacz q Gd. Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Publikował m.in. na łamach q „Punktu”, „Gdańskiego Kwartalnika Kulturalnego”, q „Tygodnika Morskiego” i q „Głosu Wybrzeża”. Współpracował z czasopismem q „Autograf”. Pod koniec życia związał się z klubem Plama (q Gdański Archipelag Kultury) na q Zaspie (gdzie mieszkał). Odznaczony m.in. honorowymi odznakami „Za zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
AF
