KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre k. Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społ. Od 1925 żona q Piotra Jeża. W 1920–24 studiowała geografię i historię na uniw. w Poznaniu. W Gd. od 1924, nauczycielka geografii w q Gimnazjum Polskim, od 1925 dr. Prowadziła działalność oświatową w pol. organizacjach w II WMG, działała w q Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki, publikowała po pol. i niem. prace nauk.-publicyst. o germanizacji Pomorza Wsch. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG w 1931 przeszła w stan spoczynku. W 1933 opublikowała pracę
Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką q Hermanna Rauschninga
Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Od 1938 z mężem w Warszawie, 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w q Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), 1947–53 w Archiwum Państwowym (q archiwa), gdzie m.in. współpracowała 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu pol. nazw w Gd.
MA
