BARTHOLOMÄUS (Barthel)
BRANDT (ok. 1490 Gdańsk – 1/2 II 1549 Gdańsk), burmistrz. Syn burmistrza q Georga Brandta. W 1520–25 ławnik, od 1523 consenior, w 1526 senior, 1526–37 rajca, 1538–48 burmistrz. W 1525 wszedł do q Ławy z nadania zrewoltowanego pospólstwa jako jeden z mniej skompromitowanych w jego oczach przedstawicieli patrycjatu. 24 VII 1542 pozwany, najprawdopodobniej za sprawą bp. warmińskiego q Jana Dantyszka, przez króla pol. Zygmunta Starego przed sąd sejmowy (wraz z burmistrzem q Tiedemannem Giesem) pod zarzutem potajemnego wprowadzania w Gd. obrządku luterańskiego (q luteranie). Ostatecznie do sądu nad burmistrzami nie doszło; mimo to przybyła do Gd. 1544 komisja królewska, oskarżająca gdańszczan o wprowadzenie kultu luterańskiego wbrew przysiędze złożonej monarsze w 1526, zarzuciła mu nieprzestrzeganie norm obyczajowości katolickiej. W 1543 bliżej nieznany Dimmies von der Heide publicznie rozpowiadał, że zamierza zamordować burmistrza (został aresztowany, po czym zwolniony z braku dowodów winy). W 1530 nabył majątek Kościelice.
DK
