DĄBKOWSKI JERZY, aktor
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY DĄBKOWSKI (22 II 1940 Warszawa – 27 IX 2015 Puck), aktor. Syn krawca Henryka Dąbkowskiego i Stanisławy z Wiśniewskich. W 1957 roku absolwent Liceum im. Mikołaja Reja w Warszawie, w 1963 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną (PWST) w Warszawie.
Pierwsze role zagrał jeszcze podczas studiów, debiutował 1 II 1963 roku w Operze za trzy grosze Bertolda Brechta w reżyserii Aleksandra Bardiniego w teatrze PWST Warszawa (wcielił się w postacie Jonatana Jeremiasza Peachuma i Edego). Na scenie Teatru Wybrzeże wystąpił po raz pierwszy 18 X 1963 (rola Strzałki w Skąpcu Moliera w reżyserii Kazimierza Brauna). Łącznie zagrał w nim ponad sto ról charakterystycznych i komediowych w repertuarze współczesnym i klasycznym. Do jego najważniejszych kreacji należą: Markiz Dorset w Ryszardzie III w reżyserii Tadeusza Minca (1968), Montek w Dwóch teatrach w reżyserii Marka Okopińskiego (1968), Chłopiec w Czekając na Godota w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (1970), Kochanek w Ich czworo w reżyserii Drissi Abdellah (1975), Smugoń w Uciekła mi przepióreczka w reżyserii Ireny i Tadeusza Byrskich (1986), Grabiec w Balladynie w reżyserii Marka Okopińskiego (1986), Kubuś w Kubusiu i jego panu w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (1990), Konrad Strzyga-Strzycki w Porwaniu Sabinek w reżyserii Bogusławy Czosnowskiej (1991), Fiedka w Biesach w reżyserii Krzysztofa Babickiego (1992), Gospodarz w gospodzie Pod Podwiązką w Wesołych kumoszkach z Windsoru w reżyserii Adama Orzechowskiego (1994), Obłąkany Karol w Woyzecku w reżyserii Rudolfa Zioło (1995).
Bywał asystentem reżysera (Wieczór trzech króli w reżyserii Stanisława Milskiego, 1964; Przerwa w podróży w reżyserii Piotra Paradowskiego, 1965; Mój brat niepoprawny w reżyserii Barbary Kilkowskiej, 1966; Ich czworo w reżyserii Drissi Abdellah, 1975; Cocktail party w reżyserii Tadeusza Byrskiego, 1984). Na scenie wykazywał się znajomością szermierki, na przykład w sztuce Troilus i Kressyda w reżyserii Piotra Paradowskiego (1965), Hamlecie w reżyserii Marka Okopińskiego (1974), Kubusiu i jego panu w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (1990). W latach 1963–1991 występował w spektaklach Teatru Telewizji, 1964–1982 w Teatrze Polskiego Radia. Grał w filmach (Ostatni po Bogu, 1968; Królowa pszczół, 1977; Mokry szmal, 1985; Rozmowy o miłości, 1990) i serialach (S.O.S., 1974; Ile jest życia, 1974; Na kłopoty… Bednarski, 1986; Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości, 2000; Lokatorzy, 2001; Sąsiedzi, 2004–2005). W Teatrze Wybrzeże występował do 2005 roku, w latach 1978–1979 grał gościnnie w Teatrze Komedia w Warszawie.
Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego, Związku Artystów Scen Polskich, Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Został uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1996) i medalem 25-lecia Solidarności (2005). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
Był mężem aktorki Elżbiety Goetel, ojcem Marii (ur. 1972), absolwentki Akademii Muzycznej w Gdańsku, śpiewaczki (mezzosopran).
