DUSZPASTERSTWO AKADEMICKIE (1945–1950)
| < Poprzednie | Następne > |
DUSZPASTERSTWO AKADEMICKIE (1945–1950), katolicki ruch studencki zapoczątkowany przez duszpasterza akademickiego w Gdańsku, kapelana Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (q pallotyni), ks. Franciszka Bogdana, działający w 1945 roku w baraku przy ul. Skłodowskiej-Curie. Bliskość q PG i q AMG oraz przychylność rektorów obu uczelni ułatwiła zorganizowanie duszpasterstwa akademickiego. Wsparcie kierowano do osób mocno doświadczonych w czasie II wojny światowej, pozbawionych rodziny, wracających z obozów, więzień, zesłania. Dary z q UNRRA, Szwedzkiego Czerwonego Krzyża, od Polonii amerykańskiej oraz możliwość znalezienia noclegu sprawiły, że barak szybko stał się miejscem pracy samopomocowej, a także integracji studentów pochodzących z różnych części Polski. Konieczność formalnego zorganizowania akcji wspierania młodzieży skłoniła ks. F. Bogdana do utworzenia Caritas Academica (prezes: student PG Edward Potworowski). Utworzono sekcje, m.in. chorych, mieszkaniową. Z czasem Caritas wydawała codzienne obiady dla studentów. Zimą roku 1945 ks. F. Bogdan przystąpił do tworzenia sodalicji mariańskiej (prezes: student PG Jerzy Miazga). Nowością gdańskiej sodalicji był brak podziału na sekcje żeńską i męską. Przyjęcie do sodalicji poprzedzał egzamin (rozmowa) z ks. F. Bogdanem lub konsultą, grupą kilku sodalistów. Działająca w duszpasterstwie młodzież oraz studenci spoza formacji spotykali się na recytowanych w języku łacińskim niedzielnych akademickich nabożeństwach. Chcąc trafić do młodzieży niepraktykującej lub niewierzącej, organizowano rekolekcje adwentowe i wielkopostne. Szeregi duszpasterskie powiększały się wraz z powstaniem w roku 1946 kolejnych uczelni: q WSP, q ASP w Sopocie, nowego Wydziału Farmacji na AMG i Szkołą Asystentek Technicznych. Po okresie tolerancji dla publicznych poczynań Kościoła, od jesieni 1947 akademicki ruch katolicki pozostawał pod kontrolą funkcjonariuszy UB. Dokonywano rewizji, inwigilacji, aresztowań najbliższych współpracowników ks. F. Bogdana, jego samego wzywano na przesłuchania, lokalna prasa określała go jako „szpiega Watykanu”. Wraz z ujawnieniem wiosną 1948 roku obecności w sodalicji informatorów UB, ks. F. Bogdan zawiesił pracę zespołową. Założył Instytut Wyższej Kultury Religijnej, obejmujący młodzież akademicką i kadrę naukową uczelni gdańśkich. W ramach 3-letniego studium wykładowcy z Gdańska, Warszawy i innych miast prowadzili zajęcia z zakresu m.in. psychologii, etyki, liturgii. Po 5 VIII 1949, kiedy rząd polski nakazał urzędową rejestrację stowarzyszeń religijnych (co równało się poddaniu ich kontroli i udostępnieniu listy członków), akademicki ruch religijno-społeczny w Gdańsku uległ rozpadowi. W marcu 1950 roku aresztowano E. Potworowskiego i osadzono na 4 miesiące w q Areszcie Śledczym pod zarzutem czerpania korzyści finansowych z pracy w Caritas. Niektórych członków duszpasterstwa nie dopuszczono do egzaminów magisterskich lub zmuszano do wyjazdu z Gdańska. W roku 1950 zmuszono do opuszczenia Gdańska ks. F. Bogdana, który został wysłany do seminarium pallotyńskiego w Ołtarzewie.
