GALL ERNST, historyk sztuki
| < Poprzednie | Następne > |
ERNST EMIL MAX GALL (17 II 1888 Gdańsk – 5 VIII 1958 Monachium), historyk sztuki. Syn gdańskiego adwokata i notariusza Alfreda Georga Ewalda Galla (czerwiec 1854 Toruń – 25 XI 1903 Gdańsk) i Minny Ottilie Louisy Osterloh (1860–1889). Po maturze w Gimnazjum Królewskim Realnym przy Weidengasse 1 (ul. Łąkowa) studiował historię sztuki w Grenoble i na Sorbonie w Paryżu. Doktoryzował się w 1915 na uniwersytecie w Berlinie na podstawie pracy na temat sztuki nadreńskiej (wydana w 1915). Swoje badania naukowe koncentrował wokół sztuki średniowiecznej.
Podczas I wojny światowej walczył na froncie. W 1920 został konserwatorem zabytków w Halle w Saksonii-Anhalt. Od 1924 przebywał w Berlinie, w latach 1929–1945 był dyrektorem zarządzającym państwowymi pałacami, zamkami i zabytkowymi ogrodami w Prusach (Verwaltung der Staatlichen Schlösser und Gärten Berlin). W latach 1946–1953 pełnił funkcję dyrektora muzeum w Monachium, jednocześnie kierował zarządem państwowych zamków i pałaców w Bawarii (Bayerische Schlösserverwaltung). W 1953 został honorowym profesorem historii sztuki monachijskiego uniwersytetu.
Był autorem wielu publikacji naukowych, w tym o tematyce gdańskiej: Danzig. Mappe (1925), Die Marienkirche zu Danzig mit 58 Abbildungen (1926), album Danzig (das alte Stadtbild) (1943), Danzig und das Land an der Weichsel (1953) oraz licznych artykułów na temat gdańskiej sztuki w miejscowych czasopismach.
Od 1914 był żonaty z tłumaczką i redaktorką czasopism naukowych Gertrud Hentzsche. Miał dwóch synów. Jeden z nich, Günther (23 VII 1924 Berlin – grudzień 2008 Niemcy), był także historykiem sztuki, w latach 1959–1989 dyrektorem Deutsches Ledermuseum w Offenbach nad Menem, autorem między innymi wydanego w 1967 katalogu zbiorów tego muzeum.
