KLUB KRYTYKI LITERACKIEJ
| < Poprzednie | Następne > |
KLUB KRYTYKI LITERACKIEJ, klub powołany przy Gdańskim Oddziale Związku Literatów Polskich (ZLP) przez grupę inicjującą w osobach Małgorzaty Czermińskiej, Zbigniewa Jankowskiego, Kazimierza Nowosielskiego i Tadeusza Skutnika w maju 1977 roku. Jego zadaniem miało być „inspirowanie, uaktywnianie i popieranie działalności krytycznoliterackiej w naszym środowisku”. Do członków należeli nie tylko pisarze zrzeszeni w Gdańskim Oddziale ZLP, ale również członkowie Koła Młodych, kilku pracowników Uniwersytetu Gdańskiego (UG), przedstawiciele Wydawnictwa Morskiego, Rozgłośni Gdańskiej Polskiego Radia, Gdańskiego Ośrodka Telewizyjnego oraz tygodnika „Czas”.
Pierwszy zarząd wybrano 3 V 1977 (Małgorzata Czermińska – przewodnicząca, Janina Wieczerska, Stefan Chwin, Kazimierz Nowosielski, Tadeusz Skutnik). W sformułowanym wówczas planie pracy przyjęto kilka form działalności: „spotkania dyskusyjne z krytykami reprezentującymi różne pokolenia i różne szkoły krytycznoliterackie w okresie ostatniego trzydziestolecia” (przewidywano sześć-osiem spotkań rocznie i przywiązywano do nich szczególną wagę), przyznawanie dorocznej nagrody dla najlepszej książki roku dla pisarza ze środowiska gdańskiego (Gdańska Książka Roku – Honorowa Nagroda Klubu Krytyki Literackiej), organizowanie konkursu otwartego na esej dotyczący ważnych zjawisk literatury współczesnej lub jej tradycji oraz nieustającego konkursu na krótką recenzję krytycznoliteracką dla studentów Wydziału Humanistycznego UG.
Wraz z ogłoszeniem 13 XII 1981 roku stanu wojennego i zawieszeniem działalności ZLP, zawieszona została również działalność Klubu. Po ostatecznym przypieczętowaniu dezintegracji środowiska działalność Klubu mogła być prowadzona pod auspicjami Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Odbywała się wówczas w zmienionych – z konieczności – formach i miała inny zasięg społeczny. W okresie swego funkcjonowania Klub szybko stał się poważnym ośrodkiem opiniotwórczym. Jego rola brała się również z tego, że dotychczasową słabość lokalnej krytyki literackiej gdańscy literaci wskazywali jako jedną z głównych przyczyn małej intensywności życia literackiego na Wybrzeżu od lat przynajmniej kilkunastu. Procesy budowania hierarchii i systemu odniesień, „wypracowywania zbiorowej i zróżnicowanej samoświadomości środowiska”, w których Klub współuczestniczył, a których katalizatorem stało się wprowadzenie stanu wojennego, doprowadziły w efekcie do ukształtowania środowiska pisarzy w pełni świadomych swojej roli i odpowiedzialności w życiu kulturalnym, gotowych podejmować niełatwe wyzwania i mierzyć się ze złożonymi problemami społeczno-kulturalnymi Gdańska.
