CYBULSKI JULIAN, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej
| < Poprzednie | Następne > |
JULIAN CYBULSKI (8 I 1916 Rzeszówek koło Jędrzejowa, Małopolska – 8 VII 1982 Gdynia), działacz partyjny, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (zob. prezydent Gdańska, Rada Miejska). Był synem Antoniego, uczestnika strajku 1905 roku w Zagłębiu Dąbrowskim, i Kunegundy Cybulskich, związanych z Polską Partią Socjalistyczną (PPS). Miał siostry Janinę i Irenę.
W 1929 roku ukończył siedmioklasową Szkołę Powszechną w Oksie, w latach 1929–1933 był uczniem Państwowego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Jędrzejowie. W latach 1933–1937 przebywał w Rzeszówku, współpracował z komórką Komunistycznej Partii Polskiej (KPP) na województwo kieleckie. W 1937 roku zdał egzamin dojrzałości w Toruniu, w latach 1937–1939 studiował zaocznie na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Łodzi, studia przerwał wybuch II wojny światowej. Służył w Marynarce Wojennej w Gdyni, gdzie odbył specjalistyczny kurs podoficerski administracji wojskowej, uczył się na wieczorowych kursach handlowych.
We wrześniu 1939 był marynarzem na okręcie podwodnym „Żbik”, stacjonującym na redzie portu Gdynia. Uniknął śmierci, gdy pod ostrzałem konwojował szalupą okrętową rannego oficera do szpitala. Wraz z Gdyńskimi Kosynierami brał udział w obronie Oksywia, następnie przebywał w obozach jenieckich, gdzie współpracował z działaczami lewicowymi: początkowo w stalagu w Stargardzie Szczecińskim, z którego uciekł, a następnie w oflagu w Groß Born (Groß Born – Westfalenhof). Od 1942 roku był zastępcą Władysława Dropki, kierownika grupy „Lewych”, działacza KPP z terenu Krakowa.
Od 7 lutego do lipca 1945 roku służył w Wojsku Polskim, biorąc udział w walkach o Gdynię; w lutym 1946 awansował na podporucznika. 14 II 1945 wstąpił w szeregi Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Po zakończeniu II wojny światowej ukończył miesięczny kurs partyjny w Komitecie Wojewódzkim PPS w Bydgoszczy, podjął pracę w tamtejszym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego. 14 II 1945 został przeniesiony do pracy w UB w Gdyni na stanowisko kierownika referatu. W październiku 1946 roku podjął naukę w Szkole Prawniczej w Łodzi, afiliowanej przy Ministerstwie Sprawiedliwości, którą ukończył w 1947 roku. W latach 1956–1957 był słuchaczem Wieczorowego Uniwersytetu Marksistowsko-Leninowskiego.
Od października 1947 do października 1948 pracował w Gdańskim Oddziale Centralnego Zarządu Przemysłu Konserwowego na stanowisku naczelnika Wydziału Personalnego. Związany z Miejskim Komitetem PPR (od 15 XII 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR)) w Gdyni, w listopadzie 1948 został zatrudniony jako kierownik Wydziału Personalnego.
1 V 1949 roku rozpoczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku na stanowisku naczelnika Wydziału Społeczno-Politycznego. Po wejściu w życie ustawy o terenowych organach władzy państwowej z 20 III 1950, znoszącej urzędy wojewódzkie, zarządy miejskie oraz starostwa powiatowe, przeszedł do pracy w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku. 18 VII 1950 otrzymał powołanie na stanowisko naczelnika Wydziału Społeczno-Administracyjnego WRN i jednocześnie kierownika Referatu do spraw Wyznań. W latach 1951–1954 pełnił różne funkcje w strukturach gdańskiej PZPR, w tym członka Komisji Szkoleniowej przy Komitecie Wojewódzkim, członka egzekutywy, a także drugiego sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej przy Prezydium WRN w Gdańsku.
Od 16 XII 1954 do 12 II 1958 był przewodniczącym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. Swoją kadencję rozpoczął od spektakularnego apelu wystosowanego 22 XII 1954 do rady portowego miasta Le Havre we Francji przeciwko ratyfikacji układów paryskich z 23 X 1953, mających w opinii Prezydium Rady Narodowej w Gdańsku zagrażać bezpieczeństwu i niepodległości narodów europejskich. Manifest został zamieszczony na pierwszej stronie „Dziennika Bałtyckiego” oraz „Głosu Wybrzeża” i określał początki wspólnoty europejskiej jako „odbudowę militaryzmu niemieckiego” oraz „marsz ku przepaści”. Był orędownikiem budowy robotniczych osiedli mieszkaniowych, w tym dzielnicy Przymorze. Osobiście wspierał działalność studenckiego teatru Bim-Bom.
Następnie był pracownikiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, gdzie od 1 XI 1958 pełnił funkcję kierownika referatu.
W listopadzie 1959 roku został zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego im. M. Migały w Gdyni. Od 1 V 1963 pracował w Kąpielisku Morskim w Sopocie na stanowisku pierwszego zastępcy dyrektora do spraw eksploatacyjnych. Następnie pracował w Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej „Wybrzeże” w Gdańsku, gdzie od 1 VII 1970 był kierownikiem Działu Inwestycyjno-Administracyjnego. W 1973 przeszedł na rentę.
Został odznaczony: Krzyżem Walecznych (1946), medalem „Za Odrę, Nysę i Bałtyk” (1946), medalem „Zwycięstwa i Wolności” (1947), medalem „X-lecia PRL” (1955), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Odznaką Grunwaldzką.
2 XII 1946 roku poślubił Kazimierę Bilińską. Ceremonia odbyła się spontanicznie w wyniku towarzyskiej wizyty przyszłych małżonków u kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Sopocie, który zaproponował udzielenie im ślubu.
Świadkami uroczystości byli dwaj pracownicy urzędu. Miał córkę Aleksandrę (ur. 1947) i syna Juliusza (ur. 1949).
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni-Witominie, w Alei Zasłużonych.
