STOCZNIA DEVRIENTA
| < Poprzednie | Następne > |
STOCZNIA DEVRIENTA, założona 1 IV 1856 przez q Carla Felixa Devrienta i kupca Carla Emila Keiera na q Polskim Haku. Od ok. 1865 firmę prowadził samodzielnie C.F. Devrient. W 1870 przekształciła się w sp. akc. Danziger Schiffswerft- und Kesselschmiede, z C. Devrientem jako prezesem i gł. budowniczym statków. Z niewielkim kapitałem akcyjnym (450 tys. marek). Przez kilka lat współpracował z nim przy budowie statków młodszy brat Richard (1836–80). Budowali średniej wielkości żaglowce, pierwszy był żaglowy bark „Jessie und Heinrich” dla gd. firmy armatorskiej Th. Behrend & Co., (q Behrend) zwodowany 28 X 1856. Stocznia 1858 zbudowała 4 statki żaglowe o poj. od 130 do 370 łasztów, 1859 jeden o poj. 234, 1860 jeden o poj. 180; małe okręty wojenne: 1860 wybudowano 2 kanonierki po 283 t wyporności i 220 KM mocy maszyn parowych, 1871 wybudowano 3 kanonierki po 34 t wyporności i 250 KM; parowe statki handl.: 1882 – 2 o poj. brutto 144 i 444 RT, 1883 – 1 o poj. brutto 620 RT, 1886 – 1 o poj. brutto 262 RT. Od 1880 budowano wiślane lodołamacze (1 z nich, „Ferse” – „Wierzyca”, zbudowany 1884, 1945 przejęty przez Brytyjczyków w Hamburgu, do 1947 wcielony był do Royal Navy, w latach 1948–65 pływał pod pol. banderą p.n. „Kuna”, kadłub zatopiony w basenie stoczn. w Gorzowie Wielkopolskim wydobyto i odbudowano 2007, pływa jako statek muzealno-szkolny). Budowano także kotły i maszyny parowe do napędu powstających tu statków, prod. osprzęt okrętowy i konstrukcje metalowe. Wytwarzano też łodzie ratunkowe konstrukcji C. Dervienta; za projekt żaglowo-wiosłowej łodzi na 30 osób 1867 dostał na wystawie światowej złoty medal. Działalność zahamował pożar 20 VII 1883, który strawił część zabudowań i wyposażenia, m.in. wytwórnię kotłów parowych). Odbudowana, funkcjonowała do 1890 pod dyrekcją C. Dervienta jako Danziger Schiffswerft und Kesselschmiede F. Devrient & Co. Z powodu trudności finans. (zadłużenia) w kwietniu 1890 została zlicytowana. Nabyło ją za 130 tys. marek małe konsorcjum pod kierownictwem inż. Asmusa Wilhelma Johannsena (1861–1931). Zatrudniała wówczas (w zależności od zamówień) od 10 do 150 osób. Firma koncentrowała się na produkcji osprzętu dla statków, 1907 wybudowała jeden prom kolejowy (q „Danzig”, „Gdańsk”). W listopadzie 1913 została postawiona w stan likwidacji, zlicytowana przez wierzycieli i 1 IV 1914 zakończyła działalność.
