WISZNIEWSKI JACOB BERNHARD, budowniczy organów i fortepianów
| < Poprzednie | Następne > |
JACOB BERNHARD WISZNIEWSKI (Wiśniewski; 13 VIII 1799 Wystruć – 22 VII 1867 Gdańsk), budowniczy organów i fortepianów. Brat q Friedricha Benjamina Wiszniewskiego. W latach 1820–1821 prowadził wytwórnię organów i fortepianów w Bydgoszczy, 1822–1823 praktykował m.in. w Strasburgu i Wiedniu (u Johanna B. Streichera). Od marca 1825 roku w Gdańsku miał wytwórnię przy Brotbänkengasse (ul. Chlebnicka 24), od 1831 przy Holzmarkt (Targ Drzewny 11), w latach 1832–1888 przy Heilige-Geist-Gasse (ul. św. Ducha 126), z tytułem miejskiego organmistrza (około 1825), fortepianmistrza patentowanego (1833) i królewskiego (1843). W 1847 roku posiadał skład w Królewcu, gdzie konkurował z Carlem J. Gebauhrem, największym ówczesnym producentem w Prusach Wschodnich. Zbudował organy dla kościołów w: Kościerzynie (1826), Przywidzu (1832), Sobowidzu (1835), Nowym Porcie dla kościoła Wniebowstąpienia (1840); w 1835 roku naprawiał q organy oliwskie. Od 1825 roku oferował też własne fortepiany. Otrzymał patenty na udoskonalenia mechanizmu fortepianu: w 1833 roku wraz z bratem Benjaminem, następnie 31 X 1836 i 30 VI 1847. W 1843 roku zatrudniał 22 pracowników, a jego wytwórnia należała do największych tego typu w Prusach (eksportowała instrumenty m.in. do Liverpoolu, Irlandii, Amsterdamu i Ameryki). Prezentował swoje fortepiany na wystawach w Królewcu i Berlinie (w 1842 – jeden zakupiony przez króla Prus, w 1844 – drugi na prezent dla sułtana), w Gdańsku w roku 1858. Na jego fortepianach koncertowali w Gdańsku m.in. Sigismund Thalberg (1839), Antoni Kątski (1851), Hans von Bülow (1855); także na koncercie w domowym salonie Wiszniewskiego. W 1849 roku kandydował do II Izby Miejskiej. 25 II 1867 przekazał firmę synowi Felixowi. Fortepiany Wiszniewskiego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Instrumentów w Poznaniu, kolekcji Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy. Oprócz syna q Eugena Adalberta miał jeszcze trzech potomków: Felixa Theodora (10 X 1829 Gdańsk – po 1873), który po praktyce w firmach europejskich od 1857 roku prowadził własny warsztat w Gdańsku, a od 1867 do około 1873 roku także firmę po ojcu, i prezentował fortepian na gdańskiej wystawie w 1858 roku; Eduarda Richarda (3 I 1838 Gdańsk – 4 XI 1886 Gdańsk), który kontynuował zawód ojca, w 1874 roku mieszkał przy Johannisgasse 29 (ul. Świętojańska), w 1886 przy Heumarkt 7 (Targ Sienny); oraz Iwana Jacoba (25 III 1841 Gdańsk – 31 V 1893 Gdańsk), który był zegarmistrzem, a obok napraw zajmował się skupem i renowacją starych zegarków różnego typu. Początkowo prowadził warsztat w domu ojca przy Heilige-Geist-Gasse 126, następnie w sąsiednim budynku nr 122.
