STOBIECKI LEON, działacz opozycji demokratycznej
LEON STOBIECKI (1 III 1933 Sulejów, powiat Piotrków Trybunalski – 9 V 2019 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn Wacława i Anny z domu Nowak. W 1940 razem z całą rodziną został wywieziony do Niemiec na roboty przymusowe. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił z rodzicami i rodzeństwem do Sulejowa, skąd w 1946 wszyscy przyjechali do Gdańska.
Od stycznia 1948 do stycznia 1952 pracował jako pomocnik ślusarz, następnie ślusarz w Stoczni Gdańskiej, ukończył też pierwszy rok nauki w Zasadniczej Szkole Metalowej w Gdańsku. Przez kilka miesięcy w 1952 przepracował jako ślusarz w Zjednoczeniu Urządzeń Dźwigowych i Polskich Kolejach Państwowych. Następne do 1956 był ślusarzem w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego im. gen. Wróblewskiego, w 1957 w Gdańskich Zakładach Przemysłu Zapałczanego, do 1959 w Gdańskich Zakładach Piwowarskich na Kuźniczkach. W 1959 pracował w Gdańskich Zakładach Maszyn Elektrycznych i w Gdańskiej Fabryce Maszyn i Odlewni. W latach 1959–1961 zatrudniony był w Zakładach Drzewnych. Od stycznia 1961 do listopada 1963 wykonywał usługi ślusarskie przy remontach obrabiarek w Gdańskich Zakładach Radiowych T–18 ( Unimor), w Dziale Głównego Mechanika. Od jesieni 1963 do jesieni 1966 pracował jako ślusarz maszynowy w Gdańskiej Fabryce Opakowań Blaszanych.
Od jesieni 1966 do kwietnia 1975 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej. W Grudniu’ 70 był uczestnikiem ulicznych protestów, w styczniu 1971, jako przedstawiciel załogi Stoczni Remontowej, uczestniczył w spotkaniu z nowym I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) Edwardem Gierkiem, które odbyło się w siedzibie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Przez następne dwa lata, do 1973, był słuchaczem dwuletniego Studium Ekonomicznego Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu w Gdańsku, filii przy Gdańskiej Stoczni Remontowej. W tym samym czasie miał być prześladowany przez nieznanych sprawców za udział w wydarzeniach grudniowych. Miał zostać pobity w Gdańsku-Letnicy, wielokrotnie miano mu też grozić dalszym pobiciem i śledzono. W 1975 przeniósł się do pracy w Rafinerii Nafty „Gdańsk”, w 1976 zatrudniony został jako ślusarz okrętowy w Stoczni im. Westerplatte w Gdańsku-[[STOGI| Stogach], oddziale Stoczni Marynarki Wojennej im. Dąbrowszczaków w Gdyni.
Około 1978 poznał się z mieszkającymi podobnie jako on na Stogach Lechem Wałęsą, Tadeuszem Żabczyńskim, Sylwestrem Niezgodą, Ewą Ossowską. Należał do Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a w nich do tzw. grupy Lecha Wałęsy (choć po ujawnieniu na przełomie lat 2000 informacji o zarejestrowaniu Lecha Wałęsy w charakterze TW ps. „Bolek” – odżegnywał się od tej wspólnej działalności). Był bardzo przydatny, potrafił wykonać nieskomplikowane drukarki, proce i wyrzutnie ulotek, drukował także wydawnictwa niezależne.
W Sierpniu ’80, po rozpoczęciu strajku przez załogę Stoczni Gdańskiej, zorganizował protest w swoim zakładzie na Westerplatte. Został przewodniczącym zakładowego komitetu strajkowego i delegatem do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. Od września 1980, po podpisaniu Porozumień Gdańskich,
włączył się w działalność organizacyjną NSZZ Solidarność. Został wybrany przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej, w grudniu 1980 Komisji Zakładowej. W listopadzie 1980 włączył się też w działalność związkową na rzecz obrony pracowników zatrudnionych w zakładach podległych resortom Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych, został wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników MON i MSW. W listopadzie 1981 wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego, od 13 XII 1981 internowany był w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, wyszedł na wolność 10 XII 1982. Zwolniony z pracy w stoczni, nie mógł znaleźć zatrudnienia. Przeszedł na rentę, a w 1993 na emeryturę.
Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
