KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE

< Poprzednie

Następne >

Wielki Refektarz w klasztorze w Oliwie, Johannn Nathanael Boldt, 1848

Spichlerz opacki

Park klasztorny cystersów i Pałac Opatów w Oliwie, początek XX wieku

Dawny refektarz klasztoru cystersów

KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE (q opactwo cystersów w Oliwie). Fundowany w 1186 roku przez q Sambora I. Pierwotnie drewniana konstrukcja, wzniesiona zapewne w XII wieku. Pierwsze murowane założenie (wschodnie skrzydło) powstawało od 1. połowie XIII wieku. Rozbudowane po pożarze w roku 1350 i najeździe husytów w 1433. Typowy dla q cystersów kompleks na planie czworoboku z wewnętrznym kwadratowym wirydarzem, krużgankami łączącymi pomieszczenia przyziemia i dormitoriami na wyższych kondygnacjach. Zniszczony w 1577 podczas q wojny Gdańska z królem polskim Stefanem Batorym. Po odbudowie (wraz z q kościołem Trójcy Świętej) otoczony murem obronnym (1608), od południa powiększony o budynki nowicjatu (1608) i prioratu (1613). Po kasacie klasztoru (1831) rozebrano nowicjat, priorat i infirmerię. Klasztor częściowo zaadaptowano na potrzeby parafii. W XX wieku wykorzystywany był przez kurię biskupią q diecezji gdańskiej. Od 1957 roku siedziba Biskupiego Seminarium Duchownego (od 1992 q Gdańskie Seminarium Duchowne). Na potrzeby seminarium przebudowano piętro i poddasze budynków klasztornych i dobudowano dwa nowe budynki. W 1975 roku w części pomieszczeń otwarto Muzeum Diecezjalne (od 1992 q Muzeum Archidiecezjalne). W najstarszym, wschodnim skrzydle znajduje się dwudzielna zakrystia, połączona w 1910 z klasztorem, wcześniej dostępna od strony kościoła. Kapitularz (10 × 8 m) dwunawowy, trójprzęsłowy, nakryty sklepieniem krzyżowym wspartym na dwóch kolumnach. Zachowane elementy architektury późnoromańskiej. Po odrestaurowaniu (1910) pełni funkcję dodatkowej zakrystii. W sieni prowadzącej z krużganków do ogrodu znajduje się przejście do pomieszczeń karceru i fraterni. Ściany tych wnętrz pokrywają polichromie z XVI wieku. Na piętrze wschodniego skrzydła znajdowało się dormitorium mnichów. W gotyckim portalu prowadzącym do dormitorium odkryto zamurowany ceramiczny portal z XIII wieku. W południowym skrzydle mieści się wielki refektarz. Po zniszczeniach w roku 1577 odbudowany w 1594 przez Bartholomeusa Pipera. W wejściu barokowym portal fundacji opata q Aleksandra Kęsowskiego – dawny portal głównego kościoła, przeniesiony tu w 1689. Wnętrze (22 × 9 m) dwunawowe, czteroprzęsłowe, nakryte sklepieniem gwiaździstym wspartym na trzech kolumnach i wspornikach ozdobionych herbami urzędników kościelnych i państwowych z końca XVI wieku. Sklepienie częściowo uszkodzone w 1866, odbudowane w 1868. Ściany ozdobione polichromiami i obrazami z 2. połowy XVIII wieku w przyściennych wnękach łuków arkadowych, poniżej fryzu 50 portretów opatów. Obecnie znajduje się tu stała ekspozycja wyposażenia liturgicznego świątyń Pomorza. W zachodnim skrzydle Sala q Pokoju Oliwskiego – dawny refektarz zimowy (potem biblioteka) przebudowany na początku XVII wieku i dwa pomieszczenia (około 9 × 4 m) połączone prostopadle, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Wystrój wnętrza niezmieniony do wojen napoleońskich. Zachowały się ozdobne polichromie i inskrypcje fundacji opata A. Kęsowskiego oraz stół z XVII wieku, na którym według tradycji podpisano traktat. Pomieszczenie odrestaurowane w latach 1910 i 1995–1999, obecnie stała ekspozycja Muzeum Archidiecezjalnego. Obok znajduje się Kaplica Mariacka, zwana też Kaplicą Polską (w XIX wieku odprawiano tu nabożeństwa z polskimi kazaniami). W okresie 1957–2009, po zaślepieniu arkad otwierających kaplicę do wnętrza katedry, wykorzystywana na potrzeby seminarium. Wymiary: 16 × 8 m. Z dawnego wyposażenia zachował się ołtarz z 1681.

Wystrój kaplicy z XX wieku. Na piętrze zachodniego skrzydła mieściło się dormitorium konwersów, obecnie są tam pomieszczenia seminarium i tzw. rezydencja papieska (upamiętniająca wizyty Jana Pawła II w latach 1987 i 1999). Krużganki sklepione krzyżowo, rozświetlone ostrołukowymi oknami. W przyściennych łukach arkadowych obrazy przedstawiające sceny biblijne, głównie z połowy XVIII wieku autorstwa konwersa Wacława, w krużganku północnych odkryty w 1910 roku cenny fresk Ukrzyżowanie pędzla Wolfganga Sporera, fundacji Thomasa Geschkaua (1593). Dwa portale fundacji A. Kęsowskiego (1660) prowadzące do południowej nawy kościoła. Przy wschodnim portalu tablica upamiętniająca podpisanie q pokoju oliwskiego (według tradycji miejsce wymiany podpisanych traktatów). W posadzce płyty nagrobne z XVII wieku.

Z obiektów związanych bezpośrednio z klasztorem (obok q kościoła Trójcy Świętej, q Pałacu Opatów i q Parku Oliwskiego im. Adama Mickiewicza) zachowały się:
1. Dom Bramny, ul. Stary Rynek Oliwski 15, dawna siedziba wójta i główna brama klasztorna. Dwukondygnacyjny budynek z gotyckiej cegły, zapewne z XIV wieku, na planie nieregularnego prostokąta, z kaplicą św. Bernarda na piętrze. W 1577 roku zniszczony, odbudowany w 1579 (kaplica z roku 1607). We wschodnim schodkowym szczycie zachowały się gotyckie wnęki. W zachodniej części przyziemia przejazd zamknięty półokrągłym łukiem. Na murach dwa zegary słoneczne zapewne z XVIII wieku. Nazywany Domem Zarazy (Pestkapelle), według tradycji w 1709 roku podczas epidemii zmarło w nim 9 cystersów (q epidemie nowożytne). Od 1804 siedziba sołtysa oliwskiego. W roku 1836 wnętrze przebudowano na potrzeby administracji, utworzono także areszt. W 1910 (po przeniesieniu administracji Oliwy do nowego lokalu) przeznaczony na pomieszczenia mieszkalne. W 1945 częściowo spłonął. W 1963 roku, po generalnym remoncie, zaadaptowany na siedzibę Administracji Budynków Mieszkalnych nr 3 w Oliwie. Obecnie pomieszczenia mieszkalne i siedziba q Stowarzyszenia „Stara Oliwa”.
2. Spichlerz klasztorny, ul. Nowickiego 2, dawny spichlerz konwentu cystersów. Zbudowany prawdopodobnie w XIV wieku. W ścianie południowej odsłonięty wątek ceglany i zamurowane otwory strzelnicze. Przebudowany po zniszczeniach w roku 1577. Nad sienią piętra, przeniesiony z klasztoru, malowany strop z XVIII wieku. Zaadaptowany w XIX wieku na pomieszczenia mieszkalne. Po przebudowie w latach 1932–1933 siedziba Domu Parafialnego. Mieściły się tu aula, pomieszczenia mieszkalne, po II wojnie światowej także salki katechetyczne i siedziba wydawnictwa Stella Maris. Obecnie Archiwum Archidiecezjalne i pomieszczenia biurowe.
3. Spichlerz opacki, ul. Cystersów 19, w q Parku im. Adama Mickiewicza. Zbudowany w 1723 roku, w miejscu dwóch wcześniejszych budynków, trzykondygnacyjny, barokowy, z porozbiórkowej cegły. Nad wejściem, zamkniętym półokrągłym łukiem, kartusz z datą budowy i herbem opata q Franciszka Zaleskiego. Po roku 1945 mieścił Składnicę Konserwatorską. Po adaptacji (od 1982) siedziba (od 30 V 1988) Muzeum Etnograficznego (oddział q Muzeum Narodowego). Stała ekspozycja kultury materialnej mieszkańców Pomorza. Organizowane są tu także tematyczne wystawy czasowe. Od strony południowej przylega do budynku barokowa brama z XVIII wieku.
4. Szafarnia, ul. Nowickiego 1, dawny budynek gospodarczy, dwukondygnacyjny, z dwuspadowym, mansardowym dachem. W południowej części zachowały się gotyckie sklepienia kolebkowe i krzyż. wsparte filarem. Pierwszy parterowy budynek wzniesiony w XV wieku na polecenie opata Nicolausa Muskendorfa. W XVII wieku podwyższony i przebudowany. Mieścił dormitorium konwersów, klasztorny sąd, aptekę, w latach 1673–1740 drukarnię, w połowie XVIII wieku akademię. Do budynku przylegał od południowego szczytu młyn (spalony w 1817), od północnego prostopadły budynek klasztornego browaru (rozebrany po kasacie klasztoru), w XX wieku powstała tu piętrowa dobudówka. Po roku 1831 w budynku pomieszczenia parafialne i szkoła, przed II wojną światową także polska q szkoła senacka. Spłonął w 1945 roku. Odbudowany, bez dobudówki, w okresie 1959–1962 siedziba kurii biskupiej, od 1992 kurii metropolitalnej i rezydencja arcybiskupa.
5. Wozownia, w q Parku im. Adama Mickiewicza. Niewielki dwuskrzydłowy budynek dawnej stajni i wozowni opackiej z XVIII wieku, usytuowany w pobliżu Spichlerza Opackiego po południowej stronie q Potoku Oliwskiego. Obecnie składnica konserwatorska Muzeum Etnograficznego. AK