STUMPF CARL MORITZ, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL MORITZ STUMPF (1 IX 1810 Gdańsk – 2 XI 1894 Gdańsk), złotnik. Syn Carla Stumpfa. W 1811 zapisano go na naukę w warsztacie ojca (co było wybiegiem mającym przyspieszyć obligatoryjny czas członkostwa w korporacji i szybciej ubiegać się o tytuł mistrza). Po śmierci ojca w sierpniu 1830 powrócił z nauki zawodu w zakładach i pracowniach Bydgoszczy, Legnicy, Drezna, Lipska i Wiednia. Od 1832 mistrz. Do 1838 prowadził z macochą Renatą Concordią przy Goldschmiedegasse 1069 (ul. Złotników 4) rodzinną firmę pod zmienioną nazwą „Carl Stumpf Wwe und Sohn”, w latach 1861–1884 wraz z synem Albertem Moritzem, który następnie przejął kierownictwo. W 1855 poszerzył lokal firmy o pomieszczenia w sąsiednim domu przy Goldschmiedegasse 3 (ul. Złotników). W 1862 firma otrzymała zaszczytny tytuł królewskiej nadwornej firmy jubilerskiej. W 1840, 1845, 1850 i 1851 był starszym cechu złotników. W 1846 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki.
Od 1838 żonaty był z Idą (ur. 1810), córką lekarza Friedricha Wilhelma Otto. Pozostawił synów: Alberta Moritza Stumpfa (30 X 1833 Gdańsk – 12 VI 1895 Stuttgart), który zawodu uczył się w Berlinie, Hanau i Paryżu i od 1861 był wspólnikiem ojca w rodzinnej firmie, w latach 1884–1894 jej właścicielem, oraz Karla Richarda Stumpfa. Córka Agnes Bertha Stumpf (1836 Gdańsk – 11 IV 1888 Gdańsk) była od 1857 żoną jubilera Roberta Adolpha Rosalowskiego.
Bibliografia:
Abramowicz Mieczysław, Frąckowska Anna, Srebra od pokolen. Zarys dziejów firmy i rodziny Stumfów, w: Gdańscy złotnicy Stumpfowie, Gdańsk 2019, s. 17–20.
