BIDAS MICHAŁ, wiceprezydent Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ BIDAS (7 VIII 1939 Brześć, obecnie Białoruś – 30 I 2019 Gdańsk), koszykarz, trener, prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, minister sportu, radny i wiceprezydent Gdańska. Syn Michała, absolwenta wychowania fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim, kapitana Wojska Polskiego służącego w 82. Pułku Piechoty w Twierdzy Brzeskiej, poległego podczas II wojny światowej, i Marii, podczas okupacji kucharki w szpitalu sióstr elżbietanek w Warszawie, od 1945 mieszkającej w Gdańsku, kierowniczki kuchni w Akademii Lekarskiej.
Czas wojny spędził u rodziny w Sandomierzu, w 1946 dołączył do matki w Gdańsku. Ukończył tu Szkołę Podstawową nr 15, następnie uczył się w Zespole Szkół Zawodowych nr 2. Absolwent Technikum Wychowania Fizycznego w Gdańsku oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
W sezonie 1957/1958 grał w pierwszoligowej Spójni Gdańsk, w sezonie 1962/1963 z zespołem AZS Warszawa zdobył wicemistrzostwo Polski, następnie powrócił do Spójni. Od 1963 nauczyciel w gdańskim Technikum Komunikacyjnym, jednocześnie trener koszykówki w gdańskim Międzyszkolnym Klubie Sportowym. Prowadzona przez niego reprezentacja Gdańska zdobyła mistrzostwo Polski juniorów młodszych (1972) oraz mistrzostwo Polski juniorów starszych (1973), z młodzieżą Spójni Gdańsk zdobył srebrny medal Mistrzostw Polski (1974). W sezonie 1972/1973 wprowadził seniorski zespół Spójni do I ligi. Trenerem pierwszoligowej Spójni był przez kolejne trzy sezony (IX, VII i X miejsce). Wychowawca ośmiu reprezentantów Polski w koszykówce. Od 1976 do 1983 kierownik Studium Wychowania Fizycznego i Sportu (SWFiS) Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Trener drużyny koszykarzy AZS Gdańsk, która zdobyła srebrne medale Mistrzostw Polski Uczelni i Akademickich Mistrzostw Wybrzeża. Srebrny medal podczas Mistrzostw Polski Uczelni zdobył również trenowany przez niego zespół narciarzy UG. W 1979 jako trener prowadził reprezentację Polski na turnieju przedolimpijskim w Edynburgu.
W latach 1984–1990 był zastępcą dyrektora, a w okresie 1990–1991 dyrektorem Wydziału Kultury, Nauki i Sportu w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku. Od 1991 do 1992 pełnił funkcję ministra, prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W latach 1992–1994 i 1997–2004 zatrudniony jako starszy wykładowca w SWFiS UG.
Od 1993 członek Kongresu Liberalno-Demokratycznego, który wraz z Unią Demokratyczną w roku następnym utworzył Unię Wolności. Wybrany z ramienia tej partii do Rady Miasta Gdańska na kadencję 1994–1998. Jako radny zasiadał w Komisji Edukacji, Kultury i Sportu oraz Komisji Zdrowia i Polityki Socjalnej. Od 12 VII 1994 do 1997 był wiceprezydentem Gdańska do spraw polityki społecznej. W 1997 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Programowej Komitetu Obchodów 1000-lecia Miasta Gdańska.
Był przewodniczącym działu szkolenia w Okręgowym Związku Koszykówki w Gdańsku oraz w Wodnym Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym (WOPR), a także wykładowcą, instruktorem i sternikiem jachtowym. Członek Senatu UG, Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej UG, Zespołu Opiniodawczo-Doradczego ds. Kultury Fizycznej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu. W 2004 przeszedł na emeryturę. W latach 2004–2006 sekretarz Asseco-Trefla Sopot.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką AZS, Złotą Odznaką PZKosz., Złotą Odznaką SZS, Diamentową Odznaką WOPR, Medalem PCK, Medalem Tysiąclecia Gdańska, odznaką „Za zasługi dla Gdańska”, medalem "Za zasługi dla gdańskiego sportu" (2018).
Żonaty z Anną z domu Radomską, nauczycielką w szkołach podstawowych oraz wykładowczynią UG, ojciec Katarzyny i Joanny, absolwentki skandynawistyki na UG (1995). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
