KLEEFELD GEORG, burmistrz Gdańska

[[File:Herb_rodowy_Georga_Kleefelda.JPG|thumb|Herb rodowy Georga Kleefelda]]'''GEORG KLEEFELD''' (23 I 1522 Elbląg – 2 III 1576 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy elbląskiego Georga Kleefelda. Wcześnie osierocony, przeniósł się do krewnych do Gd. W 1543–46 studiował na uniw. w Wittenberdze; po powrocie do Gd. w 1546 został polecony Radzie Miejskiej przez bp. chełmińskiego q Tiedemanna Giesego i otrzymał od niej stypendium na dalsze studia w Paryżu. Odbył je 1547–50, uzyskując stopień licencjata w zakresie praw; od 1554 dr prawa uniw. w Orleanie. W Gd. 1551–56 pełnił funkcję q syndyka miejskiego, od 1557 rajcy (z pominięciem zwyczajowej kariery ławnika), 1558–76 burmistrz, 1560, 1564 i 1568 burgrabia. W 1552 jako syndyk witał łac. przemową przybyłego do Gd. króla pol. Zygmunta Augusta. W 1551–54 wiele razy posłował w sprawach gd. do miast hanzeatyckich i Anglii. W 1553 (wraz z burmistrzem q Johannem von Werden) reprezentował Gd. na zjeździe hanzeatyckim w Brugii, brał udział w poselstwie hanzeatyckim do Anglii. W tym samym roku odbył kilkumiesięczną podróż do Amsterdamu, Brugii i Londynu (w drodze powrotnej w Orleanie uzyskał doktorat). W 1557 z polecenia Rady Miejskiej zaangażował się skutecznie w zabiegi o uzyskanie od króla Zygmunta Augusta przywileju gwarantującego wolne wyznawanie luteranizmu w Gd. (q luteranie). W 1558 brał udział (wraz z Peterem Böhmem) w poselstwie gd. do króla pol., które miało zabiegać o porzucenie przez władcę programu egzekucji oraz likwidacji autonomii Prus Królewskich. Po śmierci Achatiusa Cemy w 1565 stanął na czele opozycji prus., broniącej przywilejów i autonomii Prus Królewskich. Mimo zaangażowania w obronę pruskiej odrębności ustrojowej, cieszył się (przynajmniej od sejmu z 1562) zaufaniem króla Zygmunta Augusta, którego jeszcze w tym samym roku reprezentował na zjeździe hanzeatyckim w Lubece. Na sejmie w Piotrkowie w 1565 bronił stanowiska Gd. w związku z polityką bałt. króla Zygmunta Augusta, zwłaszcza wobec planów kontroli nad portem i wymianą handl., próbując odwieść króla od tych pomysłów; w akcie dobrej woli monarchy został mianowany czł. dwuosobowej komisji królewskiej ds. q floty kaperskiej (wraz z Krzysztofem Konarskim), powołanej do rozpatrzenia m.in. kwestii jurysdykcji nad kaprami; działał w niej niechętnie; po rozwiązaniu komisji w lutym 1567 przeszedł już do jawnej opozycji. W 1568 uczestniczył w podjęciu decyzji o ścięciu kaprów oskarżonych o napaść na chłopów u bram Gd. (co było pretekstem do likwidacji bazy morskiej „strażników morza” w Gd.). Przewodził delegacji gd. na sejm lubelski w 1569 w związku z nieprzyjęciem w Gd. q komisji Karnkowskiego. Po wyroku sądu sejmowego, zarzucającego mu zdradę, rebelię i niewierność wobec władcy, internowany 23 VIII 1569 w Sandomierzu; zwolniony po wyrażeniu zgody na podwyższenie należnego królowi cła polowego z 2 do 4 fenigów; powrócił do Gd. 17 XII 1570 (już po ogłoszeniu konstytucji Karnkowskiego). Został skrytykowany za swoją postawę w epigramatach czł. komisji królewskiej, poety i prawnika Piotra Roizjusza. Stał na czele poselstwa wysłanego do Zygmunta Augusta w styczniu 1572, przedstawiając konkretne propozycje w sprawie kompromisowego zakończenia sporu z Danią oraz bezwarunkowego usunięcia kaprów z Gd. Wiosną 1572 wziął udział w polemice na temat konstytucji Karnkowskiego (jego adwersarzem był kasztelan gd. q Jan Kostka), krytykując jej postanowienia i postulując jej zniesienie oraz likwidację floty kaperskiej. <br /><br /> Wykazywał dużą aktywność w polityce zewnętrznej Gd. Oprócz częstych delegacji na sejmy Rzeczypospolitej, poselstw do Anglii, Niderlandów i Danii, regularnie reprezentował miasto na zjazdach hanzeatyckich (1553, 1554, 1556, 1557, 1562 i 1573), mimo dokuczającej mu choroby morskiej. Nie wahał się prowadzić korzystnej dla Gd. polityki, obdarowując prezentami pol. dygnitarzy (m.in. podkanclerzego Piotra Myszkowskiego i namiestnika Inflant Iwana Chodkiewicza). W 1552–66 brał czynny udział, z inicjatywy stanów prus., w pracach nad rewizją i kodyfikacją q prawa chełmińskiego; był współautorem dwóch redakcji tzw. rewizji lidzbarskiej z 1554 i 1566. W 1564–67 zaangażował się też w działania dyplomatyczne (poselstwa na sejmy w Piotrkowie i Lublinie), mające na celu likwidację klasztoru q dominikanów w Gd. (przejęcie go przez władze miejskie i wprowadzenie w q kośc. św. Mikołaja nabożeństw luter.) oraz niedopuszczenie do restytucji kultu katolickiego w tym miejscu. Pochowany w q kośc. NMP. Jednym z jego synów był kupiec i armator Georg (ur. 24 IX 1556 Gd.), który w 1616 z kilkoma gd. kupcami uzyskał od Rady Miejskiej zgodę na budowę specjalnego statku, stacjonującego w q Wisłoujściu i przeznaczonego do pomocy innym jednostkom na morzu w razie ich zagrożenia. Brak dalszych informacji o działalności tego pierwszego znanego w Gd. przedsięb. ratunkowego. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]]