KONWISARSTWO

[[File:Talerz cynowy, H. Heittmann, około 1750.JPG|thumb|Talerz cynowy, H. Heittmann, około 1750]][[File:Dzban cynowy na piwo z drożdży, konwisarz pozacechowy, 1778.JPG|thumb|Dzban cynowy na piwo z drożdży, konwisarz pozacechowy, 1778]][[File:Cynowe naczynie nocne, Gdańsk, XVII wiek.JPG|thumb|Cynowe naczynie nocne, Gdańsk, XVII wiek]]'''KONWISARSTWO''', gałąź rzemiosł odlewniczych zajmująca się wyrobem przedmiotów z cyny. Najstarsza wzmianka o działalności konwisarzy w Gd. pochodzi z 1359. Zrzeszeni byli w cechu z ludwisarzami i kotlarzami (q cechy), od ok. poł. XVII w. do 1816 wyłącznie z ludwisarzami. Praca mistrzowska (majstersztyk) polegała na wykonaniu konwi, flaszy i półmiska wraz z glinianą formą. Największy rozkwit w 2. poł. XVI i 1. poł. XVII w., liczba czynnych warsztatów doszła do ok. 30. Od lat 80. XVIII w. nastąpił stopniowy spadek produkcji związany z konkurencją masowo wytwarzanych naczyń z porcelany i fajansu. Ostatnie nazwisko wpisano do Księgi Mistrzów w 1811, w 1816 dokonano ostatniego wpisu składki wniesionej do kasy cechu przez 2 mistrzów. W XIX w. nieliczni konwisarze działali w ramach organizacji skupiającej rzemieślników różnych specjalności (1830: jedno nazwisko w spisie członków) lub branż pokrewnych (statuty z 1884 i 1889). W XIV–XIX w. w ramach organizacji cechowej działało ok. 200 konwisarzy, działali również niezrzeszeni (tzw. partacze), w q Starych Szkotach, q Chmielnikach, q Zaroślaku oraz w klasztorze q Karmelitów. Niekiedy pozacechowa produkcja drobnych przedmiotów z cyny była legalizowana przez władze Gd. (łyżki, nakrętki do butelek – odrębna organizacja cechowa, statut w 1677). Duża liczba warsztatów k. w Gd. w porównaniu z innymi miastami w Polsce świadczy o dominującej pozycji gd. ośrodka. Konkurencja (partacze, nielegalny import zaawansowanych gatunkowo wyrobów ang.) sprzyjała utrzymaniu wysokiej jakości produkcji. Obejmowała ona nie tylko typowe wyroby konwisarskie: naczynia stołowe (konwie, dzbany, flasze, półmiski, talerze, kubki, kufle, miarki, łyżki, maselnice), naczynia dla cechów i ratuszy (wilkomy i konwie cechowe, talerze do tytoniu, kubki cechów i bractw kurkowych, dzbany dla ratuszy, m.in. konew cechu gd. piekarzy Beniamina Pewesa z 1718, ob. w Kunstgewerbemuseum der Stadt Köln; 4 dzbany dla Rady Miejskiej Tarnowa Assmusa Viriana z 1639,  ob. w Muzeum Okręgowym w Tarnowie i Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie), naczynia liturgiczne i sprzęty kościelne (luterańskie dzbany liturgiczne, ampułki, krucyfiksy, lichtarze, wazoniki ołtarzowe, misy i dzbany chrzcielne, lawaterze i in.), talerze i półmiski dekoracyjne (z rytowaną dekoracją roślinną lub figuralną), ale także monumentalne realizacje o wysokich walorach artyst., wymagające rozbudowanego warsztatu i doskonałego opanowania rzemiosła (m.in. lada bufetowa w q Dworze Artusa; sarkofagi dla dworu królewskiego i dworów książęcych). W gd. warsztatach k. powstało prawdopodobnie 7 sarkofagów królewskich z katedry na Wawelu: Zygmunta II Augusta (konwisarz FVA, 1572), Stefana Batorego (q Daniel Gieseler I, 1587), Anny Jagiellonki (1596), Anny Austri- aczki (1598/99), Konstancji Austriaczki (1632/ 33), Zygmunta III Wazy (1632/33), Aleksandra Karola Wazy (1634/35) oraz sarkofagi księżnej szczecińskiej Anny Croy i jej syna Ernesta Bogu- sława Croya z kośc. św. Jacka w Słupsku (q Salo- mon Gieseler, ok. 1661 i 1684). Liczba zachowanych zabytków, pochodzących gł. z 2. poł. XVII i z XVIII w., jest znikoma w stosunku do poświadczonej wielkości produkcji, co uniemożliwia uchwycenie odrębności poszczególnych warsztatów. Cechy lokalne występują w 2 typach wyrobów: dzbanach i świecznikach. Największą, reprezentatywną kolekcję gd. cyny posiada q Muzeum Narodowe; mniejsze zespoły lub pojedyncze obiekty znajdują się m.in. w posiadaniu Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum w Lęborku, Muzeum w Tarnowie, Muzeum Okręgowego im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, q Muzeum Historycznego Miasta Gd., Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Zamkowego w Malborku, Muzeum Diecezjalnego w Płocku, Kunstgewerbemuseum der Stadt Köln, Kansallismuseo w Helsinkach, Groningen Museum w Brugii oraz w zbiorach pryw. {{author: ABF}} [[Category: Encyklopedia]]