ADLER PHILIPPUS, przeor oliwski
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ADLER PHILIPPUS na ADLER PHILIPPUS, przeor oliwski) |
Wersja z 19:12, 30 sie 2022
PHILIPPUS ADLER (około 1566 Chojnice – 2 IX 1630 Oliwa), przeor oliwski. W 1580 wstąpił do nowicjatu w klasztorze cystersów w Oliwie, 6 I 1583 złożył profesję zakonną na ręce Kaspra Geschkaua. W 1585, z powodu rozluźnienia dyscypliny w klasztorze, z trzema innymi zakonnikami opuścił Oliwę i do 1589 (z rekomendacji biskupa włocławskiego Hieronima Rozrażewskiego) przebywał w klasztorze w Wągrowcu. W latach 1586–1588 studiował teologie u jezuitów w Poznaniu. Do klasztoru w Oliwie powrócił 2 VI 1589, 4 czerwca tego roku uzyskał święcenia subdiakonatu, a 11 czerwca - diakonatu.
Od lipca do grudnia 1589 kontynuował studia w Braniewie, przerwał je ze względów zdrowotnych i powrócił do Oliwy. Od stycznia 1590 do 23 X 1592 był magistrem nowicjatu i jednocześnie od 1590 do 26 IX 1592 przełożonym kuchni i celariuszem (ekonomem). W 1590–1591 był jednym z dwóch (obok Krzysztofa Paraschinskiego) proboszczów kościoła św. Jakuba w Oliwie, miał za zadanie wygłaszanie kazań, jego współtowarzysz sprawował sakramenty. 24 IX 1592 mianowany podprzeorem, 1 grudnia tego roku otrzymał święcenia kapłańskie, od 26 VI 1593 był przeorem oliwski. Jednocześnie od 1 I 1593 był spowiednikiem konwentu oliwskiego. Od 1596 równolegle był inspektorem w klasztorze cystersów w Pelplinie. W 1611 wraz z opatem oliwskim Dawidem Konarskim podzielił dobra klasztoru w Oliwie na opackie i konwentualne. Z powodu politycznego zaangażowania opata Konarskiego faktycznie kierował oliwskim klasztorem. Brał udział w posiedzeniach cysterskiej kapituły generalnej we francuskim Citeaux (1598, 1601, 1609, 1613), jeździł w sprawach klasztoru do Rzymu (1606–1607).
Pochowany w kościele opactwa oliwskiego, w grobowcu opata Dawida Konarskiego, płyta nagrobna z inskrypcja na jego cześć zaginęła. Autor roczników klasztoru oliwskiego, obejmujących lata 1549–1621 (wydanych przez Pawła Czaplewskiego: Annales Monasterii Olivensis Ord. Cist. Aetate posteriores, 1916).
