WĘGRZYNIAK BOGDAN, bokser, oficer-mechanik
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''BOGDAN WĘGRZYNIAK''' (11 III 1933 Przemyśl – 21 V 1976 Wicimice koło Gryfic, Pomorze Zachodnie), sportowiec, pięściarz, waga ciężka, wicemistrz Europy. Boksować zaczął w Polonii Przemyśl, zawodnik Stali (Rakowa) Częstochowa (1949–1950), [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanii]] (1951–1952), Gwardii ([[WYBRZEŻE | Wybrzeża]]) Gdańsk (1952–1954), Legii Warszawa (1954–1955), Wybrzeża Gdańsk (1959–1961). <br/><br/> | '''BOGDAN WĘGRZYNIAK''' (11 III 1933 Przemyśl – 21 V 1976 Wicimice koło Gryfic, Pomorze Zachodnie), sportowiec, pięściarz, waga ciężka, wicemistrz Europy. Boksować zaczął w Polonii Przemyśl, zawodnik Stali (Rakowa) Częstochowa (1949–1950), [[GEDANIA, klub sportowy | Gedanii]] (1951–1952), Gwardii ([[WYBRZEŻE | Wybrzeża]]) Gdańsk (1952–1954), Legii Warszawa (1954–1955), Wybrzeża Gdańsk (1959–1961). <br/><br/> | ||
| − | W 1949 | + | W 1949 wygrał w Częstochowie w wadze średniej Pierwszy Krok Bokserski, w lutym–marcu 1950 z A-klasową Stalą Częstochowa walczył w wadze półciężkiej w pojedynkach o awans do II ligi bokserskiej (26 II 1950 przegrał z późniejszym olimpijczykiem Tadeuszem Grzelakiem z Włókniarza Kalisz w 2 rundzie na skutek przewagi, 5 marca w rewanżu przegrał już w 1 rundzie). Po ukończeniu szkoły średniej podjął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni (PSM), rozpoczął też treningi w zespole Gedanii.<br/><br/> |
W I lidze bokserskiej zadebiutował w Gedanii 4 III 1951, wygrywając z Majewskim ze Stali Poznań przez nokaut w 1 rundzie. Po zaledwie dwóch walkach ligowych (drugą przegrał przez nokaut) w kwietniu 1951 zdobył w Gdańsku tytuł indywidualnego mistrza Polski Zrzeszenia Sportowego (ZS) Kolejarz (indywidualne mistrzostwa Polski w boksie prowadzono w początkowym etapie wśród Zrzeszeń Sportowych). Jesienią 1951, wobec zmiany formy rozgrywek ligowych (zniesiono w tym sezonie w I i II lidze rozgrywki klubowe, zastępując je spotkaniami ZS), nie znalazł się w I-ligowej kadrze ZS Kolejarz (opartej na zawodnikach Gedanii), walczył w drugim zespole w II lidze.<br/><br/> | W I lidze bokserskiej zadebiutował w Gedanii 4 III 1951, wygrywając z Majewskim ze Stali Poznań przez nokaut w 1 rundzie. Po zaledwie dwóch walkach ligowych (drugą przegrał przez nokaut) w kwietniu 1951 zdobył w Gdańsku tytuł indywidualnego mistrza Polski Zrzeszenia Sportowego (ZS) Kolejarz (indywidualne mistrzostwa Polski w boksie prowadzono w początkowym etapie wśród Zrzeszeń Sportowych). Jesienią 1951, wobec zmiany formy rozgrywek ligowych (zniesiono w tym sezonie w I i II lidze rozgrywki klubowe, zastępując je spotkaniami ZS), nie znalazł się w I-ligowej kadrze ZS Kolejarz (opartej na zawodnikach Gedanii), walczył w drugim zespole w II lidze.<br/><br/> | ||
| − | Brał udział w Przedolimpijskim Turnieju Bokserskim w Gdańsku 14–16 XII 1951, po którym sklasyfikowany został przez Radę Trenerów Sekcji Boksu (RTB) Głównego Komitetu Kultury Fizycznej na piątym miejscu wśród zawodników wagi ciężkiej w kraju. W 1952 powołany był na zorganizowane w Gdańsku konsultacje przed Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach i awansował do zespołu I-ligowego ZS Kolejarz. Ostatnią walkę w ZS Kolejarz (Gedanii) stoczył 31 VIII 1952 (drużynowe mistrzostwa okręgu gdańskiego), od września | + | Brał udział w Przedolimpijskim Turnieju Bokserskim w Gdańsku 14–16 XII 1951, po którym sklasyfikowany został przez Radę Trenerów Sekcji Boksu (RTB) Głównego Komitetu Kultury Fizycznej na piątym miejscu wśród zawodników wagi ciężkiej w kraju. W 1952 powołany był na zorganizowane w Gdańsku konsultacje przed Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach i awansował do zespołu I-ligowego ZS Kolejarz. Ostatnią walkę w ZS Kolejarz (Gedanii) stoczył 31 VIII 1952 (drużynowe mistrzostwa okręgu gdańskiego), od września tego roku zawodnik I-ligowej Gwardii (Wybrzeża) Gdańsk. Debiutował w zespole 5 X 1952 (wygrał w 2 rundzie przez nokaut techniczny, władze PZB uznały jednak, że nie posiadał jeszcze zgody do występów w Gwardii i orzekły walkower dla przeciwnika). W lidze w Gwardii Gdańsk walczył do 3 I 1954, powołany do wojska jeszcze w tym miesiącu wystąpił w zespole CWKS (Legii) Warszawa. <br/><br/> |
| − | W 1952 i 1953 | + | W 1952 i 1953 był mistrzem Wybrzeża w wadze ciężkiej. Był trzykrotnym wicemistrzem Polski w tej kategorii: jako 19-latek w 1952 (w walce finałowej zdyskwalifikowany za przytrzymywanie), w 1953 i 1954. W 1955 zdobył tytuł mistrza Polski. Z drużyną CWSKS (Legii) Warszawa w 1954 i 1955 był drużynowym mistrzem Polski.<br/><br/> |
| − | Dwukrotny uczestnik Mistrzostw Europy: w 1953 | + | Dwukrotny uczestnik Mistrzostw Europy: w 1953 (w Warszawie) zdobył tytuł wicemistrza Europy, podczas ME 1955 w Berlinie Zachodnim przegrał pierwszą walkę eliminacyjną. W tym samym roku znalazł się w szerokiej kadrze bokserskiej przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w Melbourne w 1956. W październiku 1955, otrzymawszy propozycję pracy na m/s „Batorym”, w wieku niespełna 23 lat zaprzestał treningów. Na podstawie wcześniejszych wyników w listopadzie 1955 roku otrzymał trzecie tzw. „kółko olimpijskie”, oznaczające zrealizowanie wymagań na rok 1955 w celu otrzymania awansu na IO w Melbourne. Według listy rankingowej RTB z 31 XII 1955 (podobnie jak w 1954) sklasyfikowany był na pierwszej krajowej pozycji w wadze ciężkiej.<br/><br/> Przewidywany był początkowo do kadry na spotkanie Polska–RFN 19 II 1956 (ostatni sprawdzian przed uzyskaniem nominacji na IO w Melbourne), mimo wahań (w styczniu 1956 zapewniał GKKT o rychłym podjęciu treningów i chęci startów w zespole Stali Łabędy), wybrał pracę zawodową. Pływał na transatlantyku „Batorym”, był członkiem okrętowej sekcji boksu organizującej pokazowe walki bokserskie dla pasażerów i toczącej pojedynki z załogami innych statków w tzw. „Lidze Atlantyckiej”. W 1958, podczas postoju „Batorego” w Danii, na prośbę miejscowych działaczy wystąpił w spotkaniu Kopenhaga–Hamburg (wygrał z Massem). Dokończył również przerwaną po pierwszym roku naukę w gdyńskiej PSM. <br/><br/> |
| − | Do boksu powrócił w listopadzie 1959 | + | Do boksu powrócił w listopadzie 1959, namówiony przez działaczy GKS Wybrzeże i zasilając zespół walczący (skutecznie) o powrót do I ligi. Występował od 7 XI 1959, od spotkania z Wartą Poznań (18:2, zdobył punkty walkowerem). Jego ponowne pojawienie się na ringu było w Gdańsku sportową sensacją, na meczu zgromadziło się ponad 3 tys. widzów. W sezonie 1960/1961 występował w spotkaniach I-ligowego Wybrzeża, ostatnią walkę stoczył 5 III 1961 (z Legią Warszawa, 11:9, zremisował z [[BRANICKI TADEUSZ| Tadeuszem Branickim]]) i zdobył z drużyną brązowy medal Mistrzostw Polski. W początkach 1961 brany był pod uwagę przy ustalaniu kadry narodowej. Z braku zgody pracodawcy ([[POLSKIE LINIE OCEANICZNE. ODDZIAŁ W GDAŃSKU | Polskich Linii Oceanicznych]]) zrezygnował z obozu kondycyjnego reprezentacji i startu w indywidualnych mistrzostwach Wybrzeża. <br/><br/> |
| − | W reprezentacji Polski w latach 1952–1955 startował 12 razy: | + | W reprezentacji Polski w latach 1952–1955 startował 12 razy: osiem zwycięstw i cztery porażki. Występował także w innych reprezentacjach, między innymi 10 II 1952 Szczecin – Gdańsk 8:12 (wygrał w I rundzie przez nokaut); 3 VIII 1952 Katowice – Gdańsk 9:11 (wygrał); 24 VIII 1952 Gdańsk –Katowice 16:4 (zdobył punkty walkowerem); 20 X 1953 Sofia –Warszawa 8:12 (przegrał); 7 X 1955 Hamburg –Warszawa 5:15 (przegrał, jego walka jako jedna z czterech transmitowana była bezpośrednio przez telewizję RFN), w Hanowerze 9 X 1955 Dolna Saksonia – Warszawa 5:15 (walkę zremisował). Gościnnie występował także w innych zespołach, 16 i 20 XII 1953 brał udział w Pradze i w Dubnicy w meczach Ruda Hvezda Praga – Gwardia Warszawa 9:11 (wygrał przez nokaut w 1 rundzie) i z DSO Spartak – Gwardia 3:17 (wygrał w 3 rundzie przez poddanie przeciwnika). |
| − | Stoczył 82 walki, często zdobywał ligowe punkty dla swoich zespołów walkowerem, z braku wystawionego przeciwko sobie przeciwnika (np. w czterech kolejnych pojedynkach ligowych 23 XI 1951 ze Stalą Katowice i 21 XII 1952 z Gedanią; 11 I 1953 ponownie z Gedanią i 1 II 1953 z Gwardią Warszawa; w trzech kolejnych spotkaniach ligowych Legii: 19 XII 1954 z Włókniarzem Łódź, 9 I 1955 ze Spartą Bielsko i 16 | + | Stoczył 82 walki, często zdobywał ligowe punkty dla swoich zespołów walkowerem, z braku wystawionego przeciwko sobie przeciwnika (np. w czterech kolejnych pojedynkach ligowych 23 XI 1951 ze Stalą Katowice i 21 XII 1952 z Gedanią; 11 I 1953 ponownie z Gedanią i 1 II 1953 z Gwardią Warszawa; w trzech kolejnych spotkaniach ligowych Legii: 19 XII 1954 z Włókniarzem Łódź, 9 I 1955 ze Spartą Bielsko i 16 tego miesiąca z Kolejarzem Szczecin). <br/><br/> |
| − | Po zakończeniu kariery sportowej pływał jako oficer-mechanik na statkach handlowych. Zginął w wypadku samochodowym wracając z rejsu (zakończonego w Szczecinie) do domu w Gdyni. | + | Po zakończeniu kariery sportowej pływał jako oficer-mechanik na statkach handlowych. Zginął w wypadku samochodowym wracając z rejsu (zakończonego w Szczecinie) do domu w Gdyni. Żonaty był z Marią (28 XII 1929 – 13 VII 2021 Gdynia). Pochowani w kolumbnarium na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. <br/><br/> |
| − | Za sukces w ME w 1953 | + | Za sukces w ME w 1953 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, otrzymał też tytuł Mistrza Sportu. W 1971 według rankingu trenera Feliks Stamma i tygodnika „Sportowiec” uznany za najlepszego polskiego pięściarza wagi ciężkiej „wszechczasów”. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:20, 6 sie 2022
BOGDAN WĘGRZYNIAK (11 III 1933 Przemyśl – 21 V 1976 Wicimice koło Gryfic, Pomorze Zachodnie), sportowiec, pięściarz, waga ciężka, wicemistrz Europy. Boksować zaczął w Polonii Przemyśl, zawodnik Stali (Rakowa) Częstochowa (1949–1950), Gedanii (1951–1952), Gwardii ( Wybrzeża) Gdańsk (1952–1954), Legii Warszawa (1954–1955), Wybrzeża Gdańsk (1959–1961).
W 1949 wygrał w Częstochowie w wadze średniej Pierwszy Krok Bokserski, w lutym–marcu 1950 z A-klasową Stalą Częstochowa walczył w wadze półciężkiej w pojedynkach o awans do II ligi bokserskiej (26 II 1950 przegrał z późniejszym olimpijczykiem Tadeuszem Grzelakiem z Włókniarza Kalisz w 2 rundzie na skutek przewagi, 5 marca w rewanżu przegrał już w 1 rundzie). Po ukończeniu szkoły średniej podjął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni (PSM), rozpoczął też treningi w zespole Gedanii.
W I lidze bokserskiej zadebiutował w Gedanii 4 III 1951, wygrywając z Majewskim ze Stali Poznań przez nokaut w 1 rundzie. Po zaledwie dwóch walkach ligowych (drugą przegrał przez nokaut) w kwietniu 1951 zdobył w Gdańsku tytuł indywidualnego mistrza Polski Zrzeszenia Sportowego (ZS) Kolejarz (indywidualne mistrzostwa Polski w boksie prowadzono w początkowym etapie wśród Zrzeszeń Sportowych). Jesienią 1951, wobec zmiany formy rozgrywek ligowych (zniesiono w tym sezonie w I i II lidze rozgrywki klubowe, zastępując je spotkaniami ZS), nie znalazł się w I-ligowej kadrze ZS Kolejarz (opartej na zawodnikach Gedanii), walczył w drugim zespole w II lidze.
Brał udział w Przedolimpijskim Turnieju Bokserskim w Gdańsku 14–16 XII 1951, po którym sklasyfikowany został przez Radę Trenerów Sekcji Boksu (RTB) Głównego Komitetu Kultury Fizycznej na piątym miejscu wśród zawodników wagi ciężkiej w kraju. W 1952 powołany był na zorganizowane w Gdańsku konsultacje przed Igrzyskami Olimpijskimi w Helsinkach i awansował do zespołu I-ligowego ZS Kolejarz. Ostatnią walkę w ZS Kolejarz (Gedanii) stoczył 31 VIII 1952 (drużynowe mistrzostwa okręgu gdańskiego), od września tego roku zawodnik I-ligowej Gwardii (Wybrzeża) Gdańsk. Debiutował w zespole 5 X 1952 (wygrał w 2 rundzie przez nokaut techniczny, władze PZB uznały jednak, że nie posiadał jeszcze zgody do występów w Gwardii i orzekły walkower dla przeciwnika). W lidze w Gwardii Gdańsk walczył do 3 I 1954, powołany do wojska jeszcze w tym miesiącu wystąpił w zespole CWKS (Legii) Warszawa.
W 1952 i 1953 był mistrzem Wybrzeża w wadze ciężkiej. Był trzykrotnym wicemistrzem Polski w tej kategorii: jako 19-latek w 1952 (w walce finałowej zdyskwalifikowany za przytrzymywanie), w 1953 i 1954. W 1955 zdobył tytuł mistrza Polski. Z drużyną CWSKS (Legii) Warszawa w 1954 i 1955 był drużynowym mistrzem Polski.
Dwukrotny uczestnik Mistrzostw Europy: w 1953 (w Warszawie) zdobył tytuł wicemistrza Europy, podczas ME 1955 w Berlinie Zachodnim przegrał pierwszą walkę eliminacyjną. W tym samym roku znalazł się w szerokiej kadrze bokserskiej przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w Melbourne w 1956. W październiku 1955, otrzymawszy propozycję pracy na m/s „Batorym”, w wieku niespełna 23 lat zaprzestał treningów. Na podstawie wcześniejszych wyników w listopadzie 1955 roku otrzymał trzecie tzw. „kółko olimpijskie”, oznaczające zrealizowanie wymagań na rok 1955 w celu otrzymania awansu na IO w Melbourne. Według listy rankingowej RTB z 31 XII 1955 (podobnie jak w 1954) sklasyfikowany był na pierwszej krajowej pozycji w wadze ciężkiej.
Przewidywany był początkowo do kadry na spotkanie Polska–RFN 19 II 1956 (ostatni sprawdzian przed uzyskaniem nominacji na IO w Melbourne), mimo wahań (w styczniu 1956 zapewniał GKKT o rychłym podjęciu treningów i chęci startów w zespole Stali Łabędy), wybrał pracę zawodową. Pływał na transatlantyku „Batorym”, był członkiem okrętowej sekcji boksu organizującej pokazowe walki bokserskie dla pasażerów i toczącej pojedynki z załogami innych statków w tzw. „Lidze Atlantyckiej”. W 1958, podczas postoju „Batorego” w Danii, na prośbę miejscowych działaczy wystąpił w spotkaniu Kopenhaga–Hamburg (wygrał z Massem). Dokończył również przerwaną po pierwszym roku naukę w gdyńskiej PSM.
Do boksu powrócił w listopadzie 1959, namówiony przez działaczy GKS Wybrzeże i zasilając zespół walczący (skutecznie) o powrót do I ligi. Występował od 7 XI 1959, od spotkania z Wartą Poznań (18:2, zdobył punkty walkowerem). Jego ponowne pojawienie się na ringu było w Gdańsku sportową sensacją, na meczu zgromadziło się ponad 3 tys. widzów. W sezonie 1960/1961 występował w spotkaniach I-ligowego Wybrzeża, ostatnią walkę stoczył 5 III 1961 (z Legią Warszawa, 11:9, zremisował z Tadeuszem Branickim) i zdobył z drużyną brązowy medal Mistrzostw Polski. W początkach 1961 brany był pod uwagę przy ustalaniu kadry narodowej. Z braku zgody pracodawcy ( Polskich Linii Oceanicznych) zrezygnował z obozu kondycyjnego reprezentacji i startu w indywidualnych mistrzostwach Wybrzeża.
W reprezentacji Polski w latach 1952–1955 startował 12 razy: osiem zwycięstw i cztery porażki. Występował także w innych reprezentacjach, między innymi 10 II 1952 Szczecin – Gdańsk 8:12 (wygrał w I rundzie przez nokaut); 3 VIII 1952 Katowice – Gdańsk 9:11 (wygrał); 24 VIII 1952 Gdańsk –Katowice 16:4 (zdobył punkty walkowerem); 20 X 1953 Sofia –Warszawa 8:12 (przegrał); 7 X 1955 Hamburg –Warszawa 5:15 (przegrał, jego walka jako jedna z czterech transmitowana była bezpośrednio przez telewizję RFN), w Hanowerze 9 X 1955 Dolna Saksonia – Warszawa 5:15 (walkę zremisował). Gościnnie występował także w innych zespołach, 16 i 20 XII 1953 brał udział w Pradze i w Dubnicy w meczach Ruda Hvezda Praga – Gwardia Warszawa 9:11 (wygrał przez nokaut w 1 rundzie) i z DSO Spartak – Gwardia 3:17 (wygrał w 3 rundzie przez poddanie przeciwnika).
Stoczył 82 walki, często zdobywał ligowe punkty dla swoich zespołów walkowerem, z braku wystawionego przeciwko sobie przeciwnika (np. w czterech kolejnych pojedynkach ligowych 23 XI 1951 ze Stalą Katowice i 21 XII 1952 z Gedanią; 11 I 1953 ponownie z Gedanią i 1 II 1953 z Gwardią Warszawa; w trzech kolejnych spotkaniach ligowych Legii: 19 XII 1954 z Włókniarzem Łódź, 9 I 1955 ze Spartą Bielsko i 16 tego miesiąca z Kolejarzem Szczecin).
Po zakończeniu kariery sportowej pływał jako oficer-mechanik na statkach handlowych. Zginął w wypadku samochodowym wracając z rejsu (zakończonego w Szczecinie) do domu w Gdyni. Żonaty był z Marią (28 XII 1929 – 13 VII 2021 Gdynia). Pochowani w kolumbnarium na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
Za sukces w ME w 1953 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, otrzymał też tytuł Mistrza Sportu. W 1971 według rankingu trenera Feliks Stamma i tygodnika „Sportowiec” uznany za najlepszego polskiego pięściarza wagi ciężkiej „wszechczasów”. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
