MIGULANKA ALICJA, aktorka
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File:Alicja_Migulanka.jpg|thumb|Alicja Migulanka]] | [[File:Alicja_Migulanka.jpg|thumb|Alicja Migulanka]] | ||
| − | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | + | |
| + | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
| + | [[File: Migulanka_Alicja.jpg |thumb| Alicja Mugulanka w sztuce „Stefan”, Teatr Powszechny, 1964]] | ||
| + | |||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
Wersja z 19:23, 2 lut 2022
ALICJA MIGULANKA (Miguła-Bałłaban) (23 V 1932 Krzeszowice – 7 III 1990 Warszawa), aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Córka Leona, żołnierza Legionów, podoficera II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. W 1953 ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie. Przyjaciółka ze studiów Kaliny Jędrusik, po nich razem z nią zatrudniła się w Teatrze Wybrzeże, gdzie pracowała w latach 1953–1957. Zadebiutowała tutaj rolą Anny Fiodorownej, żony Czerkuna ( Jerzy Goliński), w Barbarzyńcach Maksyma Gorkiego w reżyserii Lidii Zamkow (premiera 16 XII 1953). Zdzisław Karczewski obsadził ją w roli Amelii w Mazepie Juliusza Słowackiego (12 X 1954). Zagrała pokojówkę Finę w Panu Puntili i jego słudze Mattim Bertolta Brechta w reżyserii Jerzego Golińskiego (6 II 1955), Rozalkę w Balladach i romansach Aleksandra Maliszewskiego w reżyserii Irmy Czajkowskiej (7 V 1955). Wystąpiła jako Maryna Warasówna w Kłopotach z mężczyznami Ireny Jurgielewiczowej (29 VII 1955), Cosima w Huzarach Pierre’a-Aristide’a Brèala (23 XII 1955) oraz Anka w Pani ministrowej Branislava Nušicia (31 X 1956) – wszystkie trzy spektakle wyreżyserowane przez Stanisława Milskiego. Zygmunt Hübner obsadził ją w dwóch zrealizowanych przez siebie spektaklach: zagrała Amparo w Marianie Pinedzie Federica Garcii Lorci (5 IV 1956), jednocześnie asystując reżyserowi, oraz pierwszoplanową rolę Lizzie w Ladacznicy z zasadami Jeana-Paula Sartre’a (12 VI 1956). W Domu Bernardy Alba Federica Garcii Lorci wyreżyserowanym przez Waleriana Lachnitta zagrała Adelę (19 I 1957). Jej ostatnią rolą w Teatrze Wybrzeże była tytułowa Ksantypa w Obronie Ksantypy Ludwika Hieronima Morstina w reżyserii Aleksandra Rodziewicza (12 VI 1957).
Współpracowała z teatrem studenckim Bim-Bom oraz Teatrem Rozmów prowadzonymi przez Zbigniewa Cybulskiego i Bogumiła Kobielę. Grała między innymi w Przy drzwiach zamkniętych Jeana-Paula Sartre’a w ich reżyserii. Wyjechała do Warszawy i pracowała w kilku teatrach stolicy: w Teatrze Współczesnym w sezonie 1958/1959 (gdzie zagrała na przykład rolę Betty w Operze za trzy grosze Berolta Brechta w reżyserii Konrada Swinarskiego; 23 X 1958), w Teatrze Powszechnym w latach 1959–1968 (między innymi Małgosia w Don Juanie Molière’a w reżyserii Adama Hanuszkiewicza; 16 X 1965) oraz w Teatrze Narodowym w latach 1968–1976 (między innymi Pani w Kartotece Tadeusza Różewicza w reżyserii Tadeusza Minca; 17 XI 1973). Gościnnie zagrała rolę Lizzie w Ladacznicy z zasadami Jeana-Paula Sartre’a w reżyserii Teresy Żukowskiej w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim (1 X 1966). Po 1977 nie była związana etatowo z żadnym teatrem.
W latach 1959–1992 grała w wielu filmach fabularnych (między innymi Pójdziesz ponad sadem, 1974; Nadzór, 1983 – rola strażniczki Wali uważana jest za najlepszą w jej karierze; Korczak, 1990), serialach filmowych (między innymi Doktor Ewa, 1970; Życie Kamila Kuranta, 1982; Kuchnia polska, 1992) oraz spektaklach telewizyjnych (między innymi Wesele, 1963; Kartoteka, 1967; Rewizor, 1977). Zagrała także Michel w spektaklu Teatru Polskiego Radia Kochankowie muszą się rozstać Stanisławy Fleszerowej-Muskat w reżyserii męża autorki, Tadeusza Muskata (24 XI 1958).
Żona Marka Benedykta Bałłabana (21 III 1931 - 26 VII 2020), absolwenta Wydziału Inżynierii Budowlanej Politechniki Warszawskiej (1967). Pochowana na Cmentarzu Wilanowskim w Warszawie.
