GOLDWASSER, wódka gdańska

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
[[File:Etykieta_likieru_Goldwasser__lata_70__XX_wieku.JPG|thumb|Etykieta likieru Goldwasser, lata 70. XX wieku]]GOLDWASSER (Gulden-Wasser, Złota Wódka), popularna wódka gd. (q gorzelnictwo, q likiery) o min. 40% zawartości alkoholu, likier ziołowo-korzenny. Produkcję rozpoczął w Gd. Ambrosius Vermoellen, przybyły z Niderlandów, z Lier (fr. Lierre, ob. Belgia, prowincja Antwerpia), od 1598 posiadający q obywatelstwo gd. Od 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W 1923 otwarto filię w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gd. restauracji Der Lachs firmowe muzeum. Po II w. świat. produkowany w Polsce w ramach monopolu państw., pocz. w Starogardzie Gd., nast. w Poznaniu (2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w 2009. W Niemczech produkcję wznowiono 1971 w Hardenbergu. Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, pocz. ciemnych, nast. jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, wg prób jej odtworzenia z XVII w.: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki fr., a nast. – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (ok. 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (ok. 8 litrów) wódki przypadało ok. 22 kg dodatków. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]]
+
[[File:Etykieta_likieru_Goldwasser__lata_70__XX_wieku.JPG|thumb|Etykieta likieru Goldwasser, lata 70. XX wieku]]'''GOLDWASSER''' (Gulden-Wasser, Złota Wódka), popularna wódka gd. (q gorzelnictwo, q likiery) o min. 40% zawartości alkoholu, likier ziołowo-korzenny. Produkcję rozpoczął w Gd. Ambrosius Vermoellen, przybyły z Niderlandów, z Lier (fr. Lierre, ob. Belgia, prowincja Antwerpia), od 1598 posiadający q obywatelstwo gd. Od 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W 1923 otwarto filię w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gd. restauracji Der Lachs firmowe muzeum. Po II w. świat. produkowany w Polsce w ramach monopolu państw., pocz. w Starogardzie Gd., nast. w Poznaniu (2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w 2009. W Niemczech produkcję wznowiono 1971 w Hardenbergu. Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, pocz. ciemnych, nast. jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, wg prób jej odtworzenia z XVII w.: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki fr., a nast. – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (ok. 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (ok. 8 litrów) wódki przypadało ok. 22 kg dodatków. {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]]

Wersja z 17:10, 19 lut 2013

Plik:Etykieta likieru Goldwasser lata 70 XX wieku.JPG
Etykieta likieru Goldwasser, lata 70. XX wieku
GOLDWASSER (Gulden-Wasser, Złota Wódka), popularna wódka gd. (q gorzelnictwo, q likiery) o min. 40% zawartości alkoholu, likier ziołowo-korzenny. Produkcję rozpoczął w Gd. Ambrosius Vermoellen, przybyły z Niderlandów, z Lier (fr. Lierre, ob. Belgia, prowincja Antwerpia), od 1598 posiadający q obywatelstwo gd. Od 1704 likier produkowany był przy Breitgasse 51/52 (ul. Szeroka), gdzie znajdowała się także probiernia-restauracja (Der Lachs – Pod Łososiem). W 1923 otwarto filię w Berlinie. 18 VII 1938 (w 340-lecie założenia firmy) otwarto w gd. restauracji Der Lachs firmowe muzeum. Po II w. świat. produkowany w Polsce w ramach monopolu państw., pocz. w Starogardzie Gd., nast. w Poznaniu (2008 zmieniono wzór etykiety i kształt butelki), produkcję wstrzymano w 2009. W Niemczech produkcję wznowiono 1971 w Hardenbergu. Sprzedawana w charakterystycznych, kanciastych butelkach, pocz. ciemnych, nast. jasnych, przezroczystych (dla prezentacji wirujących płatków złota). Receptura tajna, wg prób jej odtworzenia z XVII w.: na sztof (= 1,4 litra) wchodziło 6 łutów (1 łut = 13,56 g) anżeliki, 6 łutów korzeni tataraku, 2 łuty korzeni mistrzowca, 2 łuty korzeni dziewięćsiłu, 2,5 łutów korzenia kurkumy, łut korzeni gencjany, łut ziela pieprzowego, łut driakwi, łut „diabelskiego ziela”, 10 łutów owoców jałowca, garść winnej ruty, 1 garść świeżej ruty, pewne ilości sandałowca, rozmarynu i innych egzotycznych przypraw, które zalewano w alembiku (naczynie służące do destylacji) sztofem dobrej anyżówki bądź gorzałki fr., a nast. – po odcedzeniu – dolewano 8 sztofów (ok. 11 litrów) wódki czystej, dodawano do smaku cukier oraz – co stanowiło o marce i wyjątkowości napitku – 22-karatowe płatki złota. Znana była odmiana wódki złotej bez dodatku złotych płatków, za to z dużą ilością aromatycznych korzeni, przypraw i owoców. Sporządzano ją z następujących składników: kardamonu, ziela pieprzowego, kameliny, goździków, imbiru, kwiatów i gałki muszkatołowej, kolendry, kurkumy, liści laurowych, anżeliki, skórki cytrynowej i pomarańczowej, rozmarynu, nasion kopru zwykłego i włoskiego, kminku, anyżu, owoców jałowca, majeranku, tymianku, szałwi, galgantu, kwiatów lawendy z dodatkiem chmielu, a nawet nasion natki i korzenia pietruszki, strąków długiego pieprzu oraz truskawek. Łącznie na kwartę (ok. 8 litrów) wódki przypadało ok. 22 kg dodatków. DK
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania