POMPOWSKI TADEUSZ, prorektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Tadeusz_Pompowski.jpg|thumb|Tadeusz Pompowski]] | [[File:Tadeusz_Pompowski.jpg|thumb|Tadeusz Pompowski]] | ||
| − | '''TADEUSZ POMPOWSKI''' (29 VIII 1910 Lwów – 19 III 1985 Gdańsk), chemik, wykładowca Politechniki Lwowskiej, prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Edmunda i Franciszki z domu Rusin. W 1930 | + | '''TADEUSZ POMPOWSKI''' (29 VIII 1910 Lwów – 19 III 1985 Gdańsk), chemik, wykładowca Politechniki Lwowskiej, prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Edmunda i Franciszki z domu Rusin. W 1930 ukończył matematyczno-przyrodnicze XI Państwowe Gimnazjum im. Jana i Andrzeja Śniadeckich we Lwowie, a w 1937 Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej, uzyskując stopień inżyniera chemika. Podczas studiów należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Gasconia, której w latach 1936–1937 był wiceprezesem i prezesem. <br/><br/> |
| − | W okresie 1932–1937 pracował w Mechanicznej Stacji Doświadczalnej (MSD) i w laboratorium chemicznym Politechniki Lwowskiej, a w latach 1937–1939 w oddziale MSD w Sosnowcu przy kontroli produkcji i odbiorze wyrobów dla wojska i przemysłu naftowego. Od stycznia 1940 do 22 VI 1941 | + | W okresie 1932–1937 pracował w Mechanicznej Stacji Doświadczalnej (MSD) i w laboratorium chemicznym Politechniki Lwowskiej, a w latach 1937–1939 w oddziale MSD w Sosnowcu przy kontroli produkcji i odbiorze wyrobów dla wojska i przemysłu naftowego. Od stycznia 1940 do 22 VI 1941 pracownik Katedry Technologii Nieorganicznej Politechniki Lwowskiej, od 1 III 1940 kierownik laboratorium. Między lipcem 1941 a czerwcem 1944 był kierownikiem w laboratorium chemicznym firmy Galikol (Zjednoczone Fabryki Chemiczno-Spożywcze) we Lwowie, gdzie prowadził badania nad wodą, glebą i minerałami. 1 VII 1944 przeprowadził się ze Lwowa do Jasła. Od marca do czerwca 1945 był organizatorem i kierownikiem tkalni w Spółdzielni Tkackiej w Nowym Targu. Od sierpnia 1945 mieszkał w Sopocie, do stycznia 1946 pracował w tamtejszej Delegaturze Państwowego Monopolu Spirytusowego. <br/><br/> |
| − | Od 15 XI 1945 do przejścia na emeryturę 30 IX 1980 | + | Od 15 XI 1945 do przejścia na emeryturę 30 IX 1980 pracował na Wydziale Chemicznym PG. W chwili rozpoczęcia pracy mianowany na zastępcę profesora, od 28 VI 1949 doktor, od 27 XI 1954 docent, od 22 II 1962 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 8 III 1973 profesor zwyczajny. W latach 1952–1954 był prodziekanem, w okresach 1954–1957 i 1961–1965 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, a od 1957 do 1959 prorektorem do spraw młodzieży. W latach 1948–1970 kierował Katedrą i Zakładem Analizy Technicznej i Towaroznawstwa, Chemii Fizycznej, Technologii Nieorganicznej, w okresie 1972–1975 Zakładem Technologii Związków Nieorganicznych, a między 1979 a 1980 Zakładem Chemii i Technologii Nieorganicznej i Materiałów Budowlanych. <br/><br/> |
| − | Jednocześnie | + | Jednocześnie od 1 X 1946 do 5 I 1953 pracował w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku, gdzie był autorem pierwszych programów nauczania chemii uruchomionego w roku akademickim 1947/1948 kształcenia bilogiczno-chemicznego. W latach 1947–1951 pracował też w [[CONRADINUM | Liceum Budownictwa Okrętowego]], między 1949 a 1951 w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, od 1958 do 1962 na Wydziale Farmaceutycznym [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]]. <br/><br/> |
Specjalista w dziedzinie chemii analitycznej, technologii związków nieorganicznych i ekologii. Autor i współautor publikacji na temat analizy chemicznej, związków nieorganicznych, technologii nieorganicznej, w tym siedmiu skryptów, między innymi ''Zarysu chemii technicznej'' (1952). Twórca i współtwórca ośmiu patentów, między innymi środka do zmiękczania wody typu „Laurycent” (1949), produkowanego w Spółdzielni Amon w Gdańsku. <br/><br/> | Specjalista w dziedzinie chemii analitycznej, technologii związków nieorganicznych i ekologii. Autor i współautor publikacji na temat analizy chemicznej, związków nieorganicznych, technologii nieorganicznej, w tym siedmiu skryptów, między innymi ''Zarysu chemii technicznej'' (1952). Twórca i współtwórca ośmiu patentów, między innymi środka do zmiękczania wody typu „Laurycent” (1949), produkowanego w Spółdzielni Amon w Gdańsku. <br/><br/> | ||
| − | Należał do ekspertów z zakresu zwalczania korozji, ochrony wodnej środowiska, bezpieczeństwa surowców przewożonych na statkach Polskiej Marynarki Handlowej i okrętów Polskiej Marynarki Wojennej. Był biegłym rzeczoznawcą w dziedzinie technologii chemicznej, bezpieczeństwa i higieny pracy, materiałoznawstwa chemicznego, sporządzającym ekspertyzy dla sądów, izb morskich i firm maklerskich. Od 1946 | + | Należał do ekspertów z zakresu zwalczania korozji, ochrony wodnej środowiska, bezpieczeństwa surowców przewożonych na statkach Polskiej Marynarki Handlowej i okrętów Polskiej Marynarki Wojennej. Był biegłym rzeczoznawcą w dziedzinie technologii chemicznej, bezpieczeństwa i higieny pracy, materiałoznawstwa chemicznego, sporządzającym ekspertyzy dla sądów, izb morskich i firm maklerskich. Od 1946 pełnił funkcję konsultanta Gdańskich Zakładów Kwasu Siarkowego, a następnie Gdańskich Zakładów Nawozów Fosforowych w zakresie technologii, bezpieczeństwa i higieny pracy, zwalczania korozji. <br/><br/> |
W latach 1952–1955 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, w okresie 1955–1960 zasiadał w Radzie Naukowo-Ekonomicznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Członek Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1959–1985), Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (wieloletni wiceprzewodniczący, przewodniczący oddziału gdańskiego w latach 1957–1960), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego Naczelnej Organizacji Technicznej (1946–1980, przewodniczący oddziału gdańskiego), Związku Nauczycielstwa Polskiego. <br/><br/> | W latach 1952–1955 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, w okresie 1955–1960 zasiadał w Radzie Naukowo-Ekonomicznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Członek Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (1959–1985), Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (wieloletni wiceprzewodniczący, przewodniczący oddziału gdańskiego w latach 1957–1960), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego Naczelnej Organizacji Technicznej (1946–1980, przewodniczący oddziału gdańskiego), Związku Nauczycielstwa Polskiego. <br/><br/> | ||
| − | W latach 1954–1985 członek Polskiego Związku Filatelistów (PZF), od 1961 do 1969 | + | W latach 1954–1985 członek Polskiego Związku Filatelistów (PZF), od 1961 do 1969 pełnił funkcję prezesa zarządu gdańskiego oddziału. W 1969 wyróżniony tytułem honorowego prezesa Zarządu Okręgu PZF w Gdańsku, a w 1981 tytułem Członka Honorowego PZF. <br/><br/> |
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1965) i [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1967), złotą odznaką honorową PZF (1963), złotą odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (1965), złotą odznaką honorową Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (1968), odznaką „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1977), złotą odznaką „Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki” (1981). <br/><br/> | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1965) i [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1967), złotą odznaką honorową PZF (1963), złotą odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (1965), złotą odznaką honorową Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (1968), odznaką „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1977), złotą odznaką „Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki” (1981). <br/><br/> | ||
| − | + | Był dwukrotnie żonaty: z Wandą z domu Bryniarską (1916–1950) i Heleną z domu Nowicką (2 IX 1923 – 20 XI 1995 Sopot). Ojciec Zofii (ur. 1952). Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie. W 2007 została ustanowiona Nagroda im. Tadeusza Pompowskiego za wybitne osiągnięcia technologiczne, przyznawana przez Wydział Chemiczny PG. Jego nazwisko umieszczono na tablicy w fasadzie gmachu Wydziału Chemii UG, poświęconej "ojcom-założycielom" gdańskiej chemii uniwersyteckiej. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
| − | Był dwukrotnie żonaty: z Wandą z domu Bryniarską (1916–1950) i Heleną z domu Nowicką (2 IX 1923 – 20 XI 1995 Sopot). Ojciec Zofii (ur. 1952). Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | |
Wersja z 16:34, 2 gru 2021
TADEUSZ POMPOWSKI (29 VIII 1910 Lwów – 19 III 1985 Gdańsk), chemik, wykładowca Politechniki Lwowskiej, prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Edmunda i Franciszki z domu Rusin. W 1930 ukończył matematyczno-przyrodnicze XI Państwowe Gimnazjum im. Jana i Andrzeja Śniadeckich we Lwowie, a w 1937 Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej, uzyskując stopień inżyniera chemika. Podczas studiów należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Gasconia, której w latach 1936–1937 był wiceprezesem i prezesem.
W okresie 1932–1937 pracował w Mechanicznej Stacji Doświadczalnej (MSD) i w laboratorium chemicznym Politechniki Lwowskiej, a w latach 1937–1939 w oddziale MSD w Sosnowcu przy kontroli produkcji i odbiorze wyrobów dla wojska i przemysłu naftowego. Od stycznia 1940 do 22 VI 1941 pracownik Katedry Technologii Nieorganicznej Politechniki Lwowskiej, od 1 III 1940 kierownik laboratorium. Między lipcem 1941 a czerwcem 1944 był kierownikiem w laboratorium chemicznym firmy Galikol (Zjednoczone Fabryki Chemiczno-Spożywcze) we Lwowie, gdzie prowadził badania nad wodą, glebą i minerałami. 1 VII 1944 przeprowadził się ze Lwowa do Jasła. Od marca do czerwca 1945 był organizatorem i kierownikiem tkalni w Spółdzielni Tkackiej w Nowym Targu. Od sierpnia 1945 mieszkał w Sopocie, do stycznia 1946 pracował w tamtejszej Delegaturze Państwowego Monopolu Spirytusowego.
Od 15 XI 1945 do przejścia na emeryturę 30 IX 1980 pracował na Wydziale Chemicznym PG. W chwili rozpoczęcia pracy mianowany na zastępcę profesora, od 28 VI 1949 doktor, od 27 XI 1954 docent, od 22 II 1962 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 8 III 1973 profesor zwyczajny. W latach 1952–1954 był prodziekanem, w okresach 1954–1957 i 1961–1965 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, a od 1957 do 1959 prorektorem do spraw młodzieży. W latach 1948–1970 kierował Katedrą i Zakładem Analizy Technicznej i Towaroznawstwa, Chemii Fizycznej, Technologii Nieorganicznej, w okresie 1972–1975 Zakładem Technologii Związków Nieorganicznych, a między 1979 a 1980 Zakładem Chemii i Technologii Nieorganicznej i Materiałów Budowlanych.
Jednocześnie od 1 X 1946 do 5 I 1953 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, gdzie był autorem pierwszych programów nauczania chemii uruchomionego w roku akademickim 1947/1948 kształcenia bilogiczno-chemicznego. W latach 1947–1951 pracował też w Liceum Budownictwa Okrętowego, między 1949 a 1951 w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, od 1958 do 1962 na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Gdańsku.
Specjalista w dziedzinie chemii analitycznej, technologii związków nieorganicznych i ekologii. Autor i współautor publikacji na temat analizy chemicznej, związków nieorganicznych, technologii nieorganicznej, w tym siedmiu skryptów, między innymi Zarysu chemii technicznej (1952). Twórca i współtwórca ośmiu patentów, między innymi środka do zmiękczania wody typu „Laurycent” (1949), produkowanego w Spółdzielni Amon w Gdańsku.
Należał do ekspertów z zakresu zwalczania korozji, ochrony wodnej środowiska, bezpieczeństwa surowców przewożonych na statkach Polskiej Marynarki Handlowej i okrętów Polskiej Marynarki Wojennej. Był biegłym rzeczoznawcą w dziedzinie technologii chemicznej, bezpieczeństwa i higieny pracy, materiałoznawstwa chemicznego, sporządzającym ekspertyzy dla sądów, izb morskich i firm maklerskich. Od 1946 pełnił funkcję konsultanta Gdańskich Zakładów Kwasu Siarkowego, a następnie Gdańskich Zakładów Nawozów Fosforowych w zakresie technologii, bezpieczeństwa i higieny pracy, zwalczania korozji.
W latach 1952–1955 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, w okresie 1955–1960 zasiadał w Radzie Naukowo-Ekonomicznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Członek Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (1959–1985), Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (wieloletni wiceprzewodniczący, przewodniczący oddziału gdańskiego w latach 1957–1960), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego Naczelnej Organizacji Technicznej (1946–1980, przewodniczący oddziału gdańskiego), Związku Nauczycielstwa Polskiego.
W latach 1954–1985 członek Polskiego Związku Filatelistów (PZF), od 1961 do 1969 pełnił funkcję prezesa zarządu gdańskiego oddziału. W 1969 wyróżniony tytułem honorowego prezesa Zarządu Okręgu PZF w Gdańsku, a w 1981 tytułem Członka Honorowego PZF.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” (1965) i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1967), złotą odznaką honorową PZF (1963), złotą odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (1965), złotą odznaką honorową Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (1968), odznaką „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1977), złotą odznaką „Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki” (1981).
Był dwukrotnie żonaty: z Wandą z domu Bryniarską (1916–1950) i Heleną z domu Nowicką (2 IX 1923 – 20 XI 1995 Sopot). Ojciec Zofii (ur. 1952). Został pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie. W 2007 została ustanowiona Nagroda im. Tadeusza Pompowskiego za wybitne osiągnięcia technologiczne, przyznawana przez Wydział Chemiczny PG. Jego nazwisko umieszczono na tablicy w fasadzie gmachu Wydziału Chemii UG, poświęconej "ojcom-założycielom" gdańskiej chemii uniwersyteckiej.
