LIGA MORSKA I RZECZNA
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''LIGA MORSKA I RZECZNA'''. 1 X 1918 roku w Warszawie utworzono Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”, którego głównym celem było przygotowanie dla przyszłej polskiej administracji planu działania w zakresie spraw związanych z gospodarką wodną morską i śródlądową. W maju 1919 roku stowarzyszenie przekształcono w Ligę Żeglugi Polskiej (LŻP), mające propagować w polskim społeczeństwie kwestie związane z morzem i żeglugą. 27 IV 1924 roku walne zgromadzenie LŻP uchwaliło zmiany w statucie organizacji i powołało do życia Ligę Morską i Rzeczną (LMiRz), w której znaleźli się zarówno działacze LŻP, jak i wcześniejszej Bandery Polskiej. W takiej postaci LMiRz funkcjonowała do roku 1930. Wówczas, na fali tendencji do posiadania terytoriów zamorskich, zmieniono nazwę organizacji na Ligę Morską i Kolonialną (LMiK). Mimo licznych przekształceń była to zawsze ta sama organizacja społeczna, skupiająca obok szerokiego grona młodzieży najwybitniejszych ludzi morza, wśród nich tak znanych i uznanych jak: wiceadmirał Kazimierz Porębski, gen. Mariusz Zaruski, [[BOROWSKI MICHAŁ ALEKSANDER | Michał Aleksander Borowski]] czy gen. Gustaw Orlicz-Dreszer, jeden z najaktywniejszych jej prezesów, inżynier Eugeniusz Kwiatkowski. <br /><br /> | '''LIGA MORSKA I RZECZNA'''. 1 X 1918 roku w Warszawie utworzono Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”, którego głównym celem było przygotowanie dla przyszłej polskiej administracji planu działania w zakresie spraw związanych z gospodarką wodną morską i śródlądową. W maju 1919 roku stowarzyszenie przekształcono w Ligę Żeglugi Polskiej (LŻP), mające propagować w polskim społeczeństwie kwestie związane z morzem i żeglugą. 27 IV 1924 roku walne zgromadzenie LŻP uchwaliło zmiany w statucie organizacji i powołało do życia Ligę Morską i Rzeczną (LMiRz), w której znaleźli się zarówno działacze LŻP, jak i wcześniejszej Bandery Polskiej. W takiej postaci LMiRz funkcjonowała do roku 1930. Wówczas, na fali tendencji do posiadania terytoriów zamorskich, zmieniono nazwę organizacji na Ligę Morską i Kolonialną (LMiK). Mimo licznych przekształceń była to zawsze ta sama organizacja społeczna, skupiająca obok szerokiego grona młodzieży najwybitniejszych ludzi morza, wśród nich tak znanych i uznanych jak: wiceadmirał Kazimierz Porębski, gen. Mariusz Zaruski, [[BOROWSKI MICHAŁ ALEKSANDER | Michał Aleksander Borowski]] czy gen. Gustaw Orlicz-Dreszer, jeden z najaktywniejszych jej prezesów, inżynier Eugeniusz Kwiatkowski. <br /><br /> | ||
| − | W dniach | + | W dniach 1–3 VI 1935 roku w Gdańsku odbył się V Walny Zjazd LMiK. Brało w nim udział 848 delegatów na czele z prezesem Zarządu gen. Gustawem Orliczem-Dreszerem. Zjazd rozpoczął się mszą w [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA| kościele Chrystusa Króla]] (przy obecnej ul. Rogaczewskiego), kazanie wygłosił biskup chełmiński (ze stolicą w Pelplinie) Stanisław Okoniewski, plenarne posiedzenie miało miejsce w [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA| hali widowisko-sportowej]] przy Fuchswall 6 (ul. Lisia Grobla), skąd pochód uczestników ulicami Gdańska przeszedł do siedziby [[KOMISARIAT GENERALNY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ W II WMG| Komisariatu Generalnego RP]] przy Neugarten 27 (ul. Nowe Ogrody). Odsłonięto tu tablicę poświęconą Józefowi Piłsudskiemu (zniszczoną w 1939 przez Niemców, odnowioną w 2010 roku), podjęto decyzję o zbiórce pieniędzy na nowy polski okręt podwodny mający nosić imię Marszałka. Po morskiej wycieczce statkiem pasażerskim SS „Kościuszko” na Bornholm, zjazd zakończono w Gdyni.<br /><br /> |
Wybuch II wojny światowej przerwał istnienie LMiK. Reaktywowana 20 X 1944 roku w Lublinie jako Liga Morska, funkcjonowała pod tą nazwą do 10 V 1953, kiedy to arbitralną decyzją ówczesnych władz została zlikwidowana. Jej aktywa i majątek (ośrodki szkoleniowe, sprzęt pływający itp.) przekazano Lidze Przyjaciół Żołnierza, przemianowanej 13 XI 1962 roku na Ligę Obrony Kraju. <br /><br />Do sukcesów Ligii Morskiej w pierwszych powojennych latach należy zaliczyć przejęcie w styczniu 1946 roku jachtu typu kecz, zamówionego jeszcze przed wojną (1938) w Szwecji przez gen. M. Zaruskiego, szefa ówczesnej Ligi Morskiej i Kolonialnej. Jacht na jego cześć otrzymał nazwę [[GENERAŁ ZARUSKI | „Generał Zaruski”]] i przez kilka lat był jednostką flagową Ligi Morskiej. <br /><br /> Działacze Ligi Morskiej, którzy brali udział w pracach Komisji Morskiej Wojewódzkiej Rady Gospodarczej Polskiej Partii Socjalistycznej w Gdańsku, starali się rozwijać program powszechnego wychowania morskiego. To dzięki ich postulatom minister żeglugi i handlu zagranicznego Stefan Jędrzykowski 28 II 1946 roku powołał Państwowe Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni. Liga Morska prowadziła także kursy szkolące pierwszych przewodników po Gdańsku i Wybrzeżu. Wykładowcami byli tam m.in. [[PELCZAR MARIAN | Marian Pelczar]] i [[KILARSKI JAN | Jan Kilarski]]. Również w 1946 roku [[MAMUSZKA FRANCISZEK | Franciszek Mamuszka]], członek zarządu okręgu Ligi Morskiej w Gdańsku, zorganizował jeden z pierwszych powojennych kursów modelarstwa okrętowego. W roku 1948 gdański okręg Ligi wypożyczył od Głównego Urzędu Morskiego statek, urządzając wycieczki na Hel i po Martwej Wiśle. <br /><br />Od października 1948 do lutego 1952 roku redaktorem naczelnym miesięcznika „Morze”, organu Ligi Morskiej, był [[WALICKI FRANCISZEK | kpt. Franciszek Walicki]]. W kwietniu 1950 roku do składu krajowego prezydium Ligi Morskiej powołano m.in. [[SOŁDEK STANISŁAW | Stanisława Sołdka]]. <br /><br />W grudniu 1980 roku starania o reaktywowanie Ligi Morskiej podjęli dyrektor Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku (zob. [[NARODOWE MUZEUM MORSKIE | Narodowe Muzeum Morskie]]) doc. dr hab. Przemysław Smolarek, a wspierali go w tym Jerzy Miciński (nieżyjący już redaktor naczelny miesięcznika „Morze”), gdańszczanie Tadeusz Białas, Maciej Szymański, Zbigniew Hobgarski, a także kilka osób z głębi kraju, wywodzących się z szeregów zlikwidowanej Ligi Morskiej. W kwietniu 1981 roku dokonano rejestracji ogólnopolskiej organizacji społecznej o nazwie Liga Morska, a jej władze – początkowo Tymczasowy Zarząd Główny, a następnie statutowy Zarząd Główny, wybrany na I Walnym Krajowym Zjeździe Ligi Morskiej w Gdyni w Wyższej Szkole Morskiej (dzisiaj Akademia Morska) w dniach 24–25 X 1981 – po raz pierwszy znalazły siedzibę w Gdańsku. Na prezesa Ligi wybrano przez aklamację doc. dr hab. P. Smolarka, zastępcą prezesa został kadm. Henryk Pietraszkiewicz, jeden z zastępców dowódcy Marynarki Wojennej w stanie spoczynku, sekretarzem generalnym dr T. Białas, skarbnikiem M. Szymański, Z. Hobgarski został członkiem Zarządu Głównego i jednocześnie jako dyrektor prowadził Biuro Zarządu Głównego. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] P. Smolarek został zmuszony do zrzeczenia się funkcji prezesa, a Ligę Morską spacyfikowano. Jej kontynuatorką jest obecnie Liga Morska i Rzeczna. | Wybuch II wojny światowej przerwał istnienie LMiK. Reaktywowana 20 X 1944 roku w Lublinie jako Liga Morska, funkcjonowała pod tą nazwą do 10 V 1953, kiedy to arbitralną decyzją ówczesnych władz została zlikwidowana. Jej aktywa i majątek (ośrodki szkoleniowe, sprzęt pływający itp.) przekazano Lidze Przyjaciół Żołnierza, przemianowanej 13 XI 1962 roku na Ligę Obrony Kraju. <br /><br />Do sukcesów Ligii Morskiej w pierwszych powojennych latach należy zaliczyć przejęcie w styczniu 1946 roku jachtu typu kecz, zamówionego jeszcze przed wojną (1938) w Szwecji przez gen. M. Zaruskiego, szefa ówczesnej Ligi Morskiej i Kolonialnej. Jacht na jego cześć otrzymał nazwę [[GENERAŁ ZARUSKI | „Generał Zaruski”]] i przez kilka lat był jednostką flagową Ligi Morskiej. <br /><br /> Działacze Ligi Morskiej, którzy brali udział w pracach Komisji Morskiej Wojewódzkiej Rady Gospodarczej Polskiej Partii Socjalistycznej w Gdańsku, starali się rozwijać program powszechnego wychowania morskiego. To dzięki ich postulatom minister żeglugi i handlu zagranicznego Stefan Jędrzykowski 28 II 1946 roku powołał Państwowe Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni. Liga Morska prowadziła także kursy szkolące pierwszych przewodników po Gdańsku i Wybrzeżu. Wykładowcami byli tam m.in. [[PELCZAR MARIAN | Marian Pelczar]] i [[KILARSKI JAN | Jan Kilarski]]. Również w 1946 roku [[MAMUSZKA FRANCISZEK | Franciszek Mamuszka]], członek zarządu okręgu Ligi Morskiej w Gdańsku, zorganizował jeden z pierwszych powojennych kursów modelarstwa okrętowego. W roku 1948 gdański okręg Ligi wypożyczył od Głównego Urzędu Morskiego statek, urządzając wycieczki na Hel i po Martwej Wiśle. <br /><br />Od października 1948 do lutego 1952 roku redaktorem naczelnym miesięcznika „Morze”, organu Ligi Morskiej, był [[WALICKI FRANCISZEK | kpt. Franciszek Walicki]]. W kwietniu 1950 roku do składu krajowego prezydium Ligi Morskiej powołano m.in. [[SOŁDEK STANISŁAW | Stanisława Sołdka]]. <br /><br />W grudniu 1980 roku starania o reaktywowanie Ligi Morskiej podjęli dyrektor Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku (zob. [[NARODOWE MUZEUM MORSKIE | Narodowe Muzeum Morskie]]) doc. dr hab. Przemysław Smolarek, a wspierali go w tym Jerzy Miciński (nieżyjący już redaktor naczelny miesięcznika „Morze”), gdańszczanie Tadeusz Białas, Maciej Szymański, Zbigniew Hobgarski, a także kilka osób z głębi kraju, wywodzących się z szeregów zlikwidowanej Ligi Morskiej. W kwietniu 1981 roku dokonano rejestracji ogólnopolskiej organizacji społecznej o nazwie Liga Morska, a jej władze – początkowo Tymczasowy Zarząd Główny, a następnie statutowy Zarząd Główny, wybrany na I Walnym Krajowym Zjeździe Ligi Morskiej w Gdyni w Wyższej Szkole Morskiej (dzisiaj Akademia Morska) w dniach 24–25 X 1981 – po raz pierwszy znalazły siedzibę w Gdańsku. Na prezesa Ligi wybrano przez aklamację doc. dr hab. P. Smolarka, zastępcą prezesa został kadm. Henryk Pietraszkiewicz, jeden z zastępców dowódcy Marynarki Wojennej w stanie spoczynku, sekretarzem generalnym dr T. Białas, skarbnikiem M. Szymański, Z. Hobgarski został członkiem Zarządu Głównego i jednocześnie jako dyrektor prowadził Biuro Zarządu Głównego. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] P. Smolarek został zmuszony do zrzeczenia się funkcji prezesa, a Ligę Morską spacyfikowano. Jej kontynuatorką jest obecnie Liga Morska i Rzeczna. | ||
{{author: ZH}} [[Category: Encyklopedia]]<br /><br /> | {{author: ZH}} [[Category: Encyklopedia]]<br /><br /> | ||
| Linia 17: | Linia 17: | ||
|- | |- | ||
| 1930–1936 | | 1930–1936 | ||
| − | | gen. dyw. Gustaw Orlicz Dreszer (inspektor Sił Zbrojnych) | + | | gen. dyw. Gustaw Orlicz-Dreszer (inspektor Sił Zbrojnych) |
|- | |- | ||
| 1936–1939 | | 1936–1939 | ||
Wersja z 23:28, 24 lis 2021
LIGA MORSKA I RZECZNA. 1 X 1918 roku w Warszawie utworzono Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”, którego głównym celem było przygotowanie dla przyszłej polskiej administracji planu działania w zakresie spraw związanych z gospodarką wodną morską i śródlądową. W maju 1919 roku stowarzyszenie przekształcono w Ligę Żeglugi Polskiej (LŻP), mające propagować w polskim społeczeństwie kwestie związane z morzem i żeglugą. 27 IV 1924 roku walne zgromadzenie LŻP uchwaliło zmiany w statucie organizacji i powołało do życia Ligę Morską i Rzeczną (LMiRz), w której znaleźli się zarówno działacze LŻP, jak i wcześniejszej Bandery Polskiej. W takiej postaci LMiRz funkcjonowała do roku 1930. Wówczas, na fali tendencji do posiadania terytoriów zamorskich, zmieniono nazwę organizacji na Ligę Morską i Kolonialną (LMiK). Mimo licznych przekształceń była to zawsze ta sama organizacja społeczna, skupiająca obok szerokiego grona młodzieży najwybitniejszych ludzi morza, wśród nich tak znanych i uznanych jak: wiceadmirał Kazimierz Porębski, gen. Mariusz Zaruski, Michał Aleksander Borowski czy gen. Gustaw Orlicz-Dreszer, jeden z najaktywniejszych jej prezesów, inżynier Eugeniusz Kwiatkowski.
W dniach 1–3 VI 1935 roku w Gdańsku odbył się V Walny Zjazd LMiK. Brało w nim udział 848 delegatów na czele z prezesem Zarządu gen. Gustawem Orliczem-Dreszerem. Zjazd rozpoczął się mszą w kościele Chrystusa Króla (przy obecnej ul. Rogaczewskiego), kazanie wygłosił biskup chełmiński (ze stolicą w Pelplinie) Stanisław Okoniewski, plenarne posiedzenie miało miejsce w hali widowisko-sportowej przy Fuchswall 6 (ul. Lisia Grobla), skąd pochód uczestników ulicami Gdańska przeszedł do siedziby Komisariatu Generalnego RP przy Neugarten 27 (ul. Nowe Ogrody). Odsłonięto tu tablicę poświęconą Józefowi Piłsudskiemu (zniszczoną w 1939 przez Niemców, odnowioną w 2010 roku), podjęto decyzję o zbiórce pieniędzy na nowy polski okręt podwodny mający nosić imię Marszałka. Po morskiej wycieczce statkiem pasażerskim SS „Kościuszko” na Bornholm, zjazd zakończono w Gdyni.
Wybuch II wojny światowej przerwał istnienie LMiK. Reaktywowana 20 X 1944 roku w Lublinie jako Liga Morska, funkcjonowała pod tą nazwą do 10 V 1953, kiedy to arbitralną decyzją ówczesnych władz została zlikwidowana. Jej aktywa i majątek (ośrodki szkoleniowe, sprzęt pływający itp.) przekazano Lidze Przyjaciół Żołnierza, przemianowanej 13 XI 1962 roku na Ligę Obrony Kraju.
Do sukcesów Ligii Morskiej w pierwszych powojennych latach należy zaliczyć przejęcie w styczniu 1946 roku jachtu typu kecz, zamówionego jeszcze przed wojną (1938) w Szwecji przez gen. M. Zaruskiego, szefa ówczesnej Ligi Morskiej i Kolonialnej. Jacht na jego cześć otrzymał nazwę „Generał Zaruski” i przez kilka lat był jednostką flagową Ligi Morskiej.
Działacze Ligi Morskiej, którzy brali udział w pracach Komisji Morskiej Wojewódzkiej Rady Gospodarczej Polskiej Partii Socjalistycznej w Gdańsku, starali się rozwijać program powszechnego wychowania morskiego. To dzięki ich postulatom minister żeglugi i handlu zagranicznego Stefan Jędrzykowski 28 II 1946 roku powołał Państwowe Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni. Liga Morska prowadziła także kursy szkolące pierwszych przewodników po Gdańsku i Wybrzeżu. Wykładowcami byli tam m.in. Marian Pelczar i Jan Kilarski. Również w 1946 roku Franciszek Mamuszka, członek zarządu okręgu Ligi Morskiej w Gdańsku, zorganizował jeden z pierwszych powojennych kursów modelarstwa okrętowego. W roku 1948 gdański okręg Ligi wypożyczył od Głównego Urzędu Morskiego statek, urządzając wycieczki na Hel i po Martwej Wiśle.
Od października 1948 do lutego 1952 roku redaktorem naczelnym miesięcznika „Morze”, organu Ligi Morskiej, był kpt. Franciszek Walicki. W kwietniu 1950 roku do składu krajowego prezydium Ligi Morskiej powołano m.in. Stanisława Sołdka.
W grudniu 1980 roku starania o reaktywowanie Ligi Morskiej podjęli dyrektor Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku (zob. Narodowe Muzeum Morskie) doc. dr hab. Przemysław Smolarek, a wspierali go w tym Jerzy Miciński (nieżyjący już redaktor naczelny miesięcznika „Morze”), gdańszczanie Tadeusz Białas, Maciej Szymański, Zbigniew Hobgarski, a także kilka osób z głębi kraju, wywodzących się z szeregów zlikwidowanej Ligi Morskiej. W kwietniu 1981 roku dokonano rejestracji ogólnopolskiej organizacji społecznej o nazwie Liga Morska, a jej władze – początkowo Tymczasowy Zarząd Główny, a następnie statutowy Zarząd Główny, wybrany na I Walnym Krajowym Zjeździe Ligi Morskiej w Gdyni w Wyższej Szkole Morskiej (dzisiaj Akademia Morska) w dniach 24–25 X 1981 – po raz pierwszy znalazły siedzibę w Gdańsku. Na prezesa Ligi wybrano przez aklamację doc. dr hab. P. Smolarka, zastępcą prezesa został kadm. Henryk Pietraszkiewicz, jeden z zastępców dowódcy Marynarki Wojennej w stanie spoczynku, sekretarzem generalnym dr T. Białas, skarbnikiem M. Szymański, Z. Hobgarski został członkiem Zarządu Głównego i jednocześnie jako dyrektor prowadził Biuro Zarządu Głównego. Po wprowadzeniu stanu wojennego P. Smolarek został zmuszony do zrzeczenia się funkcji prezesa, a Ligę Morską spacyfikowano. Jej kontynuatorką jest obecnie Liga Morska i Rzeczna.
| 1918–1928 | wiceadmirał Kazimierz Porębski (dowódca Marynarki Wojennej) |
| 1928–1930 | Kazimierz Głuchowski (dziennikarz, historyk i dyplomata) |
| 1930–1936 | gen. dyw. Gustaw Orlicz-Dreszer (inspektor Sił Zbrojnych) |
| 1936–1939 | gen. bryg. Stanisław Kwaśniewski (wojewoda nowogródzki) |
| 1947–1948 | kadm. Adam Mohuczy (p.o. dowódcy Marynarki Wojennej) |
| 1948 | Józef Salcewicz (wicewojewoda śląski) |
| 1950–1953 | gen. bryg. Mieczysław Wągrowski (szef Głównego Zarządu Wojska Polskiego) |
| 1981–1982 | Przemysław Smolarek (dyrektor Centralnego Muzeum Morskiego) |
| 1982–1986 | kadm. Henryk Pietraszkiewicz (zastępca dowódcy Marynarki Wojennej) |
| 1986–1990 | Adam Nowotnik (kierownik Urzędu Gospodarki Morskiej – minister) |
| 1990–2007 | Bronisław Komorowski (marszałek Sejmu III RP) |
| 2007– | kpt. ż. w. Andrzej Królikowski (kierownik Głównego Urzędu Morskiego) |
