ŁOBODZIŃSKI ZBIGNIEW, aktor, reżyser

Wersja z 10:47, 13 lis 2021

Zbigniew Łobodziński (z lewej), Juliusz Przybylski i Maria Chodecka-Przybylska w Teatrze Wybrzeże, 1969

ZBIGNIEW (ZBYSZKO) ŁOBODZIŃSKI (18 VI 1919 Ołomuniec (obecnie Czechy) – 15 IV 2001 Gdynia), aktor i reżyser teatralny. Syn Józefa. W 1937 grał niewielkie role w Teatrze Malickiej w Warszawie przy ul. Karowej, sezon 1938/1939 spędził w Teatrze Pokucko-Podolskim w Stanisławowie. W czasie okupacji należał do Związku Walki Zbrojnej (pseudonim „Korab”), aresztowany przez NKWD w Przemyślu w marcu 1940, wywieziony został w głąb ZSRR. Zgłosił się do armii gen. Władysława Andersa, w latach 1944–1947 aktor w Teatrze Dramatycznym II Korpusu na Zachodzie. Debiutował w tym teatrze w roli Drużby w Weselu na Górnym Śląsku Stanisław Ligonia w reżyserii Wacława Radulskiego 22 VI 1944 w Ankonie (Włochy), cztery dni po wyzwoleniu miasta przez aliantów (próby spektaklu rozpoczęto na początku tego roku, jeszcze w Egipcie).

Po powrocie do Polski w latach 1947–1948 występował w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (między innymi jako Eryk Birling w Pan inspektor przyszedł Johna Boyntona Priestleya w reżyserii Władysława Krzemińskiego 8 IV 1948). W 1948–1949 aktor w Teatrze Polskim w Poznaniu (między innymi Nieśmiałowski w Klubie kawalerów Michała Bałuckiego w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego, 14 VI 1949). W sezonie 1949–1950 występował w Teatrze im. Jaracza Olsztyn–Elbląg, grając między innymi Wincentego Michajłowicza Worobiewa w Niespokojnej starości Leonida Rachmanowa, jednocześnie asystując reżyserującej sztukę Marii Ursyn (17 I 1951), i warszawskim Ateneum (1950–1951) jako tytułowy Fircyk w zalotach Franciszka Zabłockiego w reżyserii Stefana Drewicza (1 VIII 1951).

W latach 1951–1960 aktor w gdańskim Teatrze Wybrzeże, jednocześnie 1954–1955 w Teatrze Młodego Widza w Krakowie, gdzie wystąpił jako Fircyk w zalotach w reżyserii Haliny Gall (1o IX 1954), i 1958–1959 w Teatrze Powszechnym Województwa Gdańskiego w Sopocie, również jako Fircyk w zalotach we własnej reżyserii (10 IV 1959). W Teatrze Wybrzeże zagrał między innymi Ferdynanda w Intrydze i miłości Fryderyka Schillera w reżyserii Hugona Morycińskiego (premiera 20 VI 1953), dublowany pod koniec roku przez debiutującego na scenie Zbigniewa Cybulskiego, Sollera we Współwinnych Johanna Wolfganga Goethego, asystując jednocześnie reżyserującemu ten spektakl Józefowi Maślińskiemu (10 IX 1955), Chase’a Allena w Sześćdziesiątym ósmym piętrze Donalda Ogdena Stewarta, asystując jednocześnie reżyserującemu sztukę Tadeuszowi Żuchniewskiemu (12 VII 1956), Charmidesa w Obronie Ksantypy Ludwika Hieronima Morstina w reżyserii Karola Borowskiego (12 VI 1957), Don Gomeza w Cydzie Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Karola Borowskiego (13 XII 1957).

W latach 1960–1964 występował w Teatrze im. Jaracza w Łodzi, między innymi jako Bohater w Sześciu postaciach scenicznych w poszukiwaniu autora Luigi Pirandellego w reżyserii Marii Wiercińskiej (31 III 1962), w Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach Wojciecha Bogusławskiego i Jana Stefaniego w reżyserii Feliksa Żukowskiego w Operze Łódzkiej (5 IV 1961). Od 1964 d0 1968 grał na deskach scen krakowskich: Teatru im. Słowackiego (1964–1966), między innymi Jonatana Jeremiasza Peachuma w Operze za trzy grosze Bertolda Brechta w reżyserii Lidii Zamkow (25 IX 1965) i Teatru Rozmaitości (1966–1968), gdzie wcielił się między innymi w postać Beauperthuisa w Słomkowym kapeluszu Eugène’a Labiche’a w reżyserii Józefa Wyszomirskiego (24 II 1968).

Pod koniec 1968 powrócił na stałe do Trójmiasta. Po czterech sezonach spędzonych w Teatrze Ziemi Gdańskiej w Gdyni, gdzie zagrał między innymi Marina w Łódce w lesie Mikołaja Chajtowa w reżyserii Minczo Sabewa (9 VI 1970), w 1972 ponownie związał się z Teatrem Wybrzeże, występując w nim do emerytury w 1989 roku. Wystąpił między innymi jako Konrad Strzyga-Strzycki w Porwaniu Sabinek Juliana Tuwima w reżyserii Danuty Baduszkowej (27 IX 1974), Duncan w Makbecie Szekspira w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (3 V 1980), Kanclerz, Walek i Żołnierz II Korpusu w Betleem polskim Lucjana Rydla w reżyserii Marcela Kochańczyka (21 I 1982), Schultz w Niemcach Leona Kruczkowskiego w reżyserii Krzysztofa Gordona (23 X 1982), Ojciec Felicji w Pułapce Tadeusza Różewicza w reżyserii Krzysztofa Babickiego (20 V 1984), tytułowego bohatera w Wańkowicz krzepi Krzysztofa Kąkolewskiego i Melchiora Wańkowicza w reżyserii Jana Sieradzińskiego (29 VI 1985) czy Maliniaka w Opętanych Witolda Gombrowicza w reżyserii Tadeusza Minca (26 IV 1987). Ostatnią jego rolą był Żołnierz w Wolności dla Barabasza Krzysztofa Wójcickiego w reżyserii Andrzeja Markowicza (30 X 1988).

Wykreował również kilka postaci w Teatrze Telewizji, między innymi Biskupa Pandulfa w Ślubie Witolda Gombrowicza w reżyserii Ryszarda Majora (10 I 1983), Gajowego w Małej Raque Guy de Maupassanta w reżyserii Jerzego Afanasjewa (27 VII 1987) czy Piłata w Misterium wielkanocnym Leona Schillera w reżyserii Jana Skotnickiego (24 III 1989). Wystąpił w kilkunastu spektaklach Teatru Polskiego Radia, między innymi jako Jan Sanocki w Zawiszy Czarnym Juliusz Słowackiego w reżyserii Jerzego Golińskiego (9 IX 1955), Jaeb w Mary Jana de Hartoga w reżyserii Jana Bołgatego (15 II 1970) czy Düsseldorf w Kluczach Wisły Kazimierza Radowicza w reżyserii Jana Bołgatego (1, 8, 15 i 22 VIII 1976).

Zagrał w siedmiu filmach, między innymi w Młodości Chopina w reżyserii Aleksandra Forda (1951), Kazimierzu Wielkim Ewy i Czesława Petelskich (1975), Medium Jacka Koprowicza (1985), 1 odcinku serialu Tulipan w reżyserii Janusza Dymka (1986). Występował też dla młodzieży szkolnej, między innymi w monodramie Korczak, opartym na autentycznych wspomnieniach i zapiskach Igora Newerly'ego, niegdyś sekretarza Janusza Korczaka (16 III 1982, Szkoła Podstawowa nr 23 w Gdańsku-Oliwie).

Żonaty był z Teresą (10 X 1919 – 4 III 2007 Sopot). Pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. JANSZ