WEICKHMANN JOACHIM, pastor kościoła NMP

Wersja z 17:51, 5 lis 2021

Joachim Weickhmann według Daniela Kleina

Strona tytułowa kazania pogrzebowego Joachima Weickhmanna autorstwa Daniela Gradiusa, 1737

JOACHIM WEICKHMANN (29 IX 1662 Gdańsk – 15 III 1736 Gdańsk), teolog, pastor kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP) w Gdańsku. Syn kupca Johanna Leonhardta Weickhmanna (1630–1688) i Cathariny Ravensburg (1631–1711). Uczeń gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, w 1684 studiował teologię w Lipsku, w 1685 w Wittenberdze, gdzie w 1686 uzyskał stopień magistra teologii. W 1691 został pastorem w Schmiedebergu (obecnie dzielnica miasta Dippoldiswalde, Saksonia). W 1692 uzyskał tytuł licencjata teologii, 26 VII 1693 doktora teologii. W 1694 mianowany proboszczem i superintendentem w Kembergu (Saksonia–Anhalt), godności nie przyjął, obejmując w tym roku funkcję głównego nadwornego kaznodziei i superintendenta w Zerbst (Saksonia–Anhalt) oraz pastora w tamtejszym kościele św. Bartłomieja.

12 XI 1704 powołany na funkcję pierwszego kaznodziei w gdańskim kościele NMP i seniora Ministerium Duchownego ( luteranie), które objął 5 VII 1705. W 1708 odrzucił propozycję objęcia godności głównego kaznodziei na dworze w Dreźnie, czym pozyskał jeszcze większą sympatię u wiernych, ceniących go do tej pory za klarowność i przystępność wygłaszanych kazań.

Autor traktatów (między innymi Theologischer und Ausführlicher Unterricht von der Pestilentz, Danzig 1710), pism teologicznych (między innymi Theses Theologicae Quas Praeside ... Dn. Michaele Walthero ... / defendet M. Joachimus Weickhmann, Gedanens. ..., Wittenberg 1690), kazań, w tym kazań pogrzebowych (między innymi po śmierci Samuela Schelwiga, Andreasa Borckmanna (II) i jego żony Concordii z domu von Bodeck). Opublikował też kilka pism polemicznych, polemizował między innymi z Samuelem Friedrichem Willenbergiem, sprzeciwiając się głoszonemu przez niego poglądowi o dozwolonej wedle prawa naturalnego poligamii. Autor komentarza do prawa moralnego, a także Wstępu do Biblii w tłumaczeniu Marcina Lutra (pierwsze wydanie: Biblia, das ist die gantze Heilige Schrifft, Altes und Neues Testament, Stargard in Pommern 1707; wydanie drugie: 1749). Autor pieśni kościelnych (między innymi Dieß ist der Tag, dieß sind die Stunden; Geist, den reine Geister loben). Przypisuje mu się opracowanie pierwszego oficjalnego kancjonału gdańskiego, wydanego w 1719 (wydanie drugie: 1725), w którym jednak nie znalazły się jego własne utwory. Zostały one natomiast uwzględnione po raz pierwszy za życia autora w kancjonałach spoza oficjalnej linii, wydawanych przez oficynę radziecką (1726, 1735) oraz staromiejską (1726, 1731).

Wspierał szkolnictwo dzięki fundacji „Freyschulen”, finansującej tworzenie i utrzymanie darmowych szkół dla dzieci z ubogich rodzin. Na konto tej fundacji wpływały dochody ze sprzedaży oficjalnego kancjonału gdańskiego. Wprowadził zmiany dotyczące przebiegu nabożeństwa protestanckiego, między innymi wprowadzenie zrozumiałej dla wszystkich agendy w języku niemieckim oraz umieszczanie numerów śpiewanych pieśni na tablicy. Wpłynął na uznanie Wielkiego Piątku, traktowanego do tej pory jako dzień półświąteczny, za święto.

Żonaty od 16 VIII 1701 z Anną Elisabethą (zm. 5 XI 1731), córką Augusta, syndyka stanów krajowych w Magdeburgu Augusta Böckmanna, z którą miał ośmioro dzieci. Troje zmarło wcześnie: Katharina Elisabeth (18 VI 1702 – 14 VI 1703), Anna Katharina (1714-1715) i Abraham Nathanael (1717-1718). Pięcioro przeżyło ojca: Karl Friedrich (24 I 1704 – 22 III 1765), diakon w kościele NMP, Sophie Auguste (1706 – 10 IV 1782), Gottlieb Gabriel, późniejszy burmistrz, Johann Leonhard (1710 – 27 I 1764), lekarz, i Joachim Samuel (18 IV 1712 – 18 X 1774), profesor teologii Uniwersytetu w Wittenberdze.

Chorował na astmę, mimo licznych ataków choroby doczekał starości. Pochowany 12 IV 1736 w kościele NMP. Kazanie pogrzebowe wygłosił Daniel Gradius, zostało ono wydane drukiem w 1737 roku. DJA

Bibliografia:
Brausch Gerd, Weickhmann Joachim, w: Altpreussische Biographie, Bd. 4, Marburg 1995, s. 1301.
Gradius Daniel, Einen Treuen Evangelischen Lehrer, der diesem Leben endlich Abschied giebet, Hat zum unvergeßlichen Andencken Des weyland Hoch= Ehr=Würdigen, Hoch=Achtbaren, und Hoch=Gelahrten, Herrn Joachim Weickhmanns…, Danzig 1737.
Kociumbas Piotr, Kancjonały luterańskiego Gdańska (1587–1810). Studium nad źródłami lokalnej niemieckiej pieśni kościelnej, Warszawa 2017.
Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern: auf Veranstaltung des Königlichen Consistoriums herausgegeben von Dr. Ludwig Rhesa, Köningsberg 1834, s. 37.
Löschin Matthias Gotthilf, Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste um Danzig: Sr. Hochwohlgeboren dem Herrn Joachim Heinrich von Weickhmann, Königl. Preuß. Geh. Regierungsrathe, Oberbürgermeister der Stadt Danzig und Ritter des rothen Adlerordens III. Klasse m. d. Schl., am 19. Februar 1839, bei der Ihm nach fünfundzwanzigjähriger treuer und segensreicher Verwaltung Seines ehrenvollen Amtes von seinen dankbaren Mitbürgern geweiheten Jubelfeier mit der größten Hochachtung und herzlichsten Ergebenheit, Danzig 1839.
Weickhmann Joachim, w: Deutsche Biographie. URL: https://www.deutsche-biographie.de/pnd122268083.html.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. V, Taf. 145.