DZIEWICKI JERZY, dziennikarz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JERZY DZIEWICKI''' (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] i [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]. | + | '''JERZY DZIEWICKI''' (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] i [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]. Syn adwokata i sekretarza Rady Miasta Wilna Mariana oraz nauczycielki Heleny z domu Jazdowskiej. Młodszy brat Ireny, w latach 1945–1950 przewodniczącej Zarządu Głównego Ligi Kobiet, w 1947–1956 posłanki na Sejm PRL, oraz Marii. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, w 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, po opuszczeniu Wilna w lutym 1945 przebywał w Białymstoku, następnie zamieszkał w Gdańsku. <br/><br/> |
W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie. <br/><br/> | W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie. <br/><br/> | ||
| − | Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. W | + | Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. W latach 1957-1968 zasiadał w [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] w Gdańsku, między innymi był członkiem egzekutywy. W [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] wszedł w konflikt z władzami Komitetu Wojewódzkiego PZPR, na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Usunięty z Komitetu Wojewódzkiego i objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po powrocie do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]], od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika [[GŁOS STOCZNIOWCA | „Głos Stoczniowca”]].<br/><br/> |
Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]] w Gdańsku.<br/><br/> | Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]] w Gdańsku.<br/><br/> | ||
| − | Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W latach 1945–1951 członek Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, w 1945 sekretarz Zarządu Oddziału Morskiego, od 1951 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w 1980 wiceprzewodniczący Naczelnego Sądu Dziennikarskiego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.<br/><br/> |
| + | Od 1941 żonaty był z Antoniną z domu Gaponik (23 VI 1919 – 31 V 1988), doktorem medycyny, ojciec dwojga dzieci. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:06, 4 lis 2021
JERZY DZIEWICKI (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” i „Głosu Wybrzeża”. Syn adwokata i sekretarza Rady Miasta Wilna Mariana oraz nauczycielki Heleny z domu Jazdowskiej. Młodszy brat Ireny, w latach 1945–1950 przewodniczącej Zarządu Głównego Ligi Kobiet, w 1947–1956 posłanki na Sejm PRL, oraz Marii. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, w 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, po opuszczeniu Wilna w lutym 1945 przebywał w Białymstoku, następnie zamieszkał w Gdańsku.
W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie.
Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. W latach 1957-1968 zasiadał w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku, między innymi był członkiem egzekutywy. W marcu 1968 wszedł w konflikt z władzami Komitetu Wojewódzkiego PZPR, na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Usunięty z Komitetu Wojewódzkiego i objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po powrocie do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w „Tygodniku Morskim”, od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika „Głos Stoczniowca”.
Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie stanu wojennego zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy kościele św. Mikołaja w Gdańsku.
W latach 1945–1951 członek Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, w 1945 sekretarz Zarządu Oddziału Morskiego, od 1951 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w 1980 wiceprzewodniczący Naczelnego Sądu Dziennikarskiego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.
Od 1941 żonaty był z Antoniną z domu Gaponik (23 VI 1919 – 31 V 1988), doktorem medycyny, ojciec dwojga dzieci. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
