KÜHN HEINRICH, profesor Gimnazjum Akademickiego
(wstawienie ilustracji (e-mail z 30.05.2019)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Heinrich_Kühn.jpg|thumb|Strona tytułowa kalendarza Heinricha Kühna ''Neuer und Alter Hauß- und Geschichts-Calender''… na rok 1736 z widokiem Gdańska od strony Wisły]] | [[File:Heinrich_Kühn.jpg|thumb|Strona tytułowa kalendarza Heinricha Kühna ''Neuer und Alter Hauß- und Geschichts-Calender''… na rok 1736 z widokiem Gdańska od strony Wisły]] | ||
| − | '''HEINRICH KÜHN''' (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), pedagog. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 | + | '''HEINRICH KÜHN''' (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), pedagog. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 uzyskał na uniwersytecie w Królewcu doktorat obojga praw, w 1727 habilitację, pracował jako profesor tego uniwersytetu.<br/><br/> |
| + | W Gdańsku w latach 1733–1769 profesor matematyki [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]]. W 1743 był współzałożycielem [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], w 1748 jego dyrektorem. Autor prac z zakresu matematyki i [[KALENDARZE | kalendarzy]], między innymi ''Anzeige seiner mathematischen Vorlesungen'' (1733), ''De motu gravium'' (1747), ''Tentamen de aequationibus cubicis'' (1771). Zwolennik heliocentryzmu, propagator nowych zdobyczy nauk ścisłych. Jako pierwszy zastosował w matematyce geometryczną interpretację liczb zespolonych, udoskonalił rozwiązywanie równań wyższego stopnia, opracował aparat do mierzenia spadku wody w rzekach. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:50, 13 paź 2021
HEINRICH KÜHN (19 XI 1690 Królewiec – 6 VIII 1769 Gdańsk), pedagog. Uczeń gimnazjum w Królewcu, w latach 1707–1714 studiował na tamtejszym uniwersytecie matematykę, filozofię i prawo. Odbył podróż naukową do Niemiec, w Halle był uczniem słynnego profesora matematyki Chrystiana Wolffa. W 1717 uzyskał na uniwersytecie w Królewcu doktorat obojga praw, w 1727 habilitację, pracował jako profesor tego uniwersytetu.
W Gdańsku w latach 1733–1769 profesor matematyki Gimnazjum Akademickiego. W 1743 był współzałożycielem Towarzystwa Przyrodniczego, w 1748 jego dyrektorem. Autor prac z zakresu matematyki i kalendarzy, między innymi Anzeige seiner mathematischen Vorlesungen (1733), De motu gravium (1747), Tentamen de aequationibus cubicis (1771). Zwolennik heliocentryzmu, propagator nowych zdobyczy nauk ścisłych. Jako pierwszy zastosował w matematyce geometryczną interpretację liczb zespolonych, udoskonalił rozwiązywanie równań wyższego stopnia, opracował aparat do mierzenia spadku wody w rzekach.
