KONOPKA WITOLD, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WITOLD KONOPKA''' (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), | + | '''WITOLD KONOPKA''' (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził w rodziny żydowskich prawników. Ukończył gimnazjum w Warszawie, krótko studiował nauki społeczne na tamtejszym uniwersytecie, ukończył Międzynarodową Szkołę Leninowską w Moskwie. Członek ZMS (od 1926), Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (od 1928) i Komunistycznej Partii Polski (od 1929). Prowadził agitacje na terenie Europy Zachodniej, spędził rok w więzieniu we Francji.<br/><br/> |
| + | W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRR, walczył w 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, między innymi pod Lenino (1943). Pełnił funkcję zastępcy komendanta do spraw politycznych w 1. pułku (później w 1. brygadzie) czołgów. Członek Polskiej Partii Robotniczej. W 1944 z ramienia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego pełnił funkcję pełnomocnika do spraw reformy rolnej na terenie województwa rzeszowskiego. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej w Lublinie (6 I – 30 VI 1945). Zwolennik siłowej rozprawy z podziemiem poakowskim, które rozważało decyzję jego likwidacji. W latach 1947–1948 dyrektor Instytutu Prasy Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik".<br/><br/> | ||
| + | Od 15 XII 1948 (oficjalnie powołany 28 XII 1948) do 27 VI 1950 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Gdańsku. Zwolennik kooptowania do partii przedstawicieli ludności kaszubskiej. W czasie jego kadencji rozpoczęto w Gdańsku systematyczne odgruzowywanie zniszczonego miasta (grudzień 1948), uruchomiono nadawanie na falach średnich audycji Gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia (marzec 1950).<br/><br/> | ||
| + | Po odwołaniu z Gdańska pracownik prasowy, był między innymi w latach 1961–1976 redaktorem naczelnym miesięcznika "Wiedza i Życie". Pod koniec działalności przeszedł na pozycje rewizjonistyczne, zbliżył się do grupy tzw. komandosów Adama Michnika i Jacka Kuronia, pozostawał pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:23, 12 paź 2021
WITOLD KONOPKA (13 II 1911 Radom – 21 IV 1995 Warszawa), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Gdańsku. Pochodził w rodziny żydowskich prawników. Ukończył gimnazjum w Warszawie, krótko studiował nauki społeczne na tamtejszym uniwersytecie, ukończył Międzynarodową Szkołę Leninowską w Moskwie. Członek ZMS (od 1926), Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (od 1928) i Komunistycznej Partii Polski (od 1929). Prowadził agitacje na terenie Europy Zachodniej, spędził rok w więzieniu we Francji.
W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRR, walczył w 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, między innymi pod Lenino (1943). Pełnił funkcję zastępcy komendanta do spraw politycznych w 1. pułku (później w 1. brygadzie) czołgów. Członek Polskiej Partii Robotniczej. W 1944 z ramienia Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego pełnił funkcję pełnomocnika do spraw reformy rolnej na terenie województwa rzeszowskiego. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Robotniczej w Lublinie (6 I – 30 VI 1945). Zwolennik siłowej rozprawy z podziemiem poakowskim, które rozważało decyzję jego likwidacji. W latach 1947–1948 dyrektor Instytutu Prasy Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik".
Od 15 XII 1948 (oficjalnie powołany 28 XII 1948) do 27 VI 1950 pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Gdańsku. Zwolennik kooptowania do partii przedstawicieli ludności kaszubskiej. W czasie jego kadencji rozpoczęto w Gdańsku systematyczne odgruzowywanie zniszczonego miasta (grudzień 1948), uruchomiono nadawanie na falach średnich audycji Gdańskiej Rozgłośni Polskiego Radia (marzec 1950).
Po odwołaniu z Gdańska pracownik prasowy, był między innymi w latach 1961–1976 redaktorem naczelnym miesięcznika "Wiedza i Życie". Pod koniec działalności przeszedł na pozycje rewizjonistyczne, zbliżył się do grupy tzw. komandosów Adama Michnika i Jacka Kuronia, pozostawał pod obserwacją Służby Bezpieczeństwa.
