BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
'''BOROWSKI JAN''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Inst. Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kier. biura archit.) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i os. urzędniczo-robotnicze. Od 1924 pracował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, od 15 XII 1939 doc. Od 1929 równolegle wykładał na Wydz. Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kośc. św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 oceniał zniszczenia zabytków Wr. Od 15 X 1945 w Gd., podjął pracę jako kier. Katedry Historii Architektury Powszechnej q PG. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od 1950 wykładał równolegle historię architektury w gd. WSSP (q ASP). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 pierwszy po II w. świat. wojew. konserwator Gd. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gd. i województwa przewidzianych do ochrony; 1947–50 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gd. oddział q Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty archit. i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gd., w tym m.in. q kośc. NMP (odbudowa sklepień i dachów), q Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), q Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), q kośc. św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), q Bramy Zielonej (projekt odbudowy), q Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z q Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kośc. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cment. w Oliwie (q cmentarze w Oliwie). {{author: JAC}} [[Category: Encyklopedia]]
+
'''JAN BOROWSKI''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Inst. Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kier. biura archit.) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i os. urzędniczo-robotnicze. Od 1924 pracował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, od 15 XII 1939 doc. Od 1929 równolegle wykładał na Wydz. Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kośc. św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 oceniał zniszczenia zabytków Wr. Od 15 X 1945 w Gd., podjął pracę jako kier. Katedry Historii Architektury Powszechnej q PG. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od 1950 wykładał równolegle historię architektury w gd. WSSP (q ASP). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 pierwszy po II w. świat. wojew. konserwator Gd. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gd. i województwa przewidzianych do ochrony; 1947–50 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gd. oddział q Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty archit. i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gd., w tym m.in. q kośc. NMP (odbudowa sklepień i dachów), q Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), q Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), q kośc. św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), q Bramy Zielonej (projekt odbudowy), q Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z q Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kośc. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cment. w Oliwie (q cmentarze w Oliwie). {{author: JAC}} [[Category: Encyklopedia]]

Wersja z 19:07, 18 lut 2013

JAN BOROWSKI (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Inst. Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kier. biura archit.) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i os. urzędniczo-robotnicze. Od 1924 pracował na Wydz. Sztuk Pięknych uniw. w Wilnie, od 15 XII 1939 doc. Od 1929 równolegle wykładał na Wydz. Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kośc. św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 oceniał zniszczenia zabytków Wr. Od 15 X 1945 w Gd., podjął pracę jako kier. Katedry Historii Architektury Powszechnej q PG. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od 1950 wykładał równolegle historię architektury w gd. WSSP (q ASP). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 pierwszy po II w. świat. wojew. konserwator Gd. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gd. i województwa przewidzianych do ochrony; 1947–50 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gd. oddział q Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty archit. i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gd., w tym m.in. q kośc. NMP (odbudowa sklepień i dachów), q Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), q Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), q kośc. św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), q Bramy Zielonej (projekt odbudowy), q Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z q Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kośc. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cment. w Oliwie (q cmentarze w Oliwie). JAC

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania