MINKIEWICZ WITOLD, architekt, pracownik Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''WITOLD MINKIEWICZ''' (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt, pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn zesłańców, Józefa i Romany z domu Ciesielskiej, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach 1898–1908 uczył się najpierw w Warszawie (studia inżynieryjno-budowlane), od 1900 we Lwowie (na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej). W latach 1908–1910 pracował w Szkole Politechnicznej, w 1910–1914 nauczyciel w Państwowej Szkole Przemysłowej. Podczas I wojny światowej służył w oddziałach technicznych Armii Austro-Węgier. W 1920 uczestnik obrony Lwowa w 1920 i wojny polsko-rosyjskiej.<br/><br/> | '''WITOLD MINKIEWICZ''' (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt, pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn zesłańców, Józefa i Romany z domu Ciesielskiej, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach 1898–1908 uczył się najpierw w Warszawie (studia inżynieryjno-budowlane), od 1900 we Lwowie (na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej). W latach 1908–1910 pracował w Szkole Politechnicznej, w 1910–1914 nauczyciel w Państwowej Szkole Przemysłowej. Podczas I wojny światowej służył w oddziałach technicznych Armii Austro-Węgier. W 1920 uczestnik obrony Lwowa w 1920 i wojny polsko-rosyjskiej.<br/><br/> | ||
Od 1919 pracował w Szkole Politechnicznej, w latach 1920–1939 na Politechnice Lwowskiej. Od 1920 profesor nadzwyczajny, od 1925 profesor zwyczajny, w latach 1920–1939 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych, w 1923–1924 i 1926–1927 dziekan Wydziału Architektury, prodziekan 1921–1923 i 1927–1930, rektor w 1930–1931. Od 1938 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. W latach 1939–1941 profesor w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, od 1941 doktor nauk technicznych, wykładał także na tajnych kursach. W lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany do Krasnodonu w Donbasie. W czerwcu 1945 zwolniony, wyjechał ze Lwowa do Krakowa.<br/><br/> | Od 1919 pracował w Szkole Politechnicznej, w latach 1920–1939 na Politechnice Lwowskiej. Od 1920 profesor nadzwyczajny, od 1925 profesor zwyczajny, w latach 1920–1939 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych, w 1923–1924 i 1926–1927 dziekan Wydziału Architektury, prodziekan 1921–1923 i 1927–1930, rektor w 1930–1931. Od 1938 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. W latach 1939–1941 profesor w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, od 1941 doktor nauk technicznych, wykładał także na tajnych kursach. W lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany do Krasnodonu w Donbasie. W czerwcu 1945 zwolniony, wyjechał ze Lwowa do Krakowa.<br/><br/> | ||
| − | Od 1946 w Gdańsku, w latach 1946–1960 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]]. | + | Od 1946 w Gdańsku, w latach 1946–1960 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]]. Z mianowania przez rektora [[TURSKI STANISŁAW | Stanisława Turskiego]] projektant odbudowy (Gmach Główny, 1947–1953) i rozbudowę uczelni. W latach 1947–1951 kierował odnową Zamku Królewskiego na Wawelu, w 1948 opracował pierwsze plany odbudowania gmachu [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. Na emeryturę przeszedł w 1960 roku.<br/><br/> |
W latach 1938–1939 członek korespondent Akademii Nauk Technicznych (od 1939 Polskiej Akademii Nauk Technicznych) w Warszawie, od 1955 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1956 członkiem rzeczywistym. W 1938 doktor honoris causa | W latach 1938–1939 członek korespondent Akademii Nauk Technicznych (od 1939 Polskiej Akademii Nauk Technicznych) w Warszawie, od 1955 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1956 członkiem rzeczywistym. W 1938 doktor honoris causa | ||
Politechniki Lwowskiej, w 1960 doktor honoris causa PG.<br/><br/> | Politechniki Lwowskiej, w 1960 doktor honoris causa PG.<br/><br/> | ||
Wersja z 12:44, 28 wrz 2021
WITOLD MINKIEWICZ (17 VI 1880 Irkuck – 27 I 1961 Gdańsk), architekt, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG). Syn zesłańców, Józefa i Romany z domu Ciesielskiej, ukończył szkołę realną w Tobolsku. W latach 1898–1908 uczył się najpierw w Warszawie (studia inżynieryjno-budowlane), od 1900 we Lwowie (na Wydziale Architektury Szkoły Politechnicznej). W latach 1908–1910 pracował w Szkole Politechnicznej, w 1910–1914 nauczyciel w Państwowej Szkole Przemysłowej. Podczas I wojny światowej służył w oddziałach technicznych Armii Austro-Węgier. W 1920 uczestnik obrony Lwowa w 1920 i wojny polsko-rosyjskiej.
Od 1919 pracował w Szkole Politechnicznej, w latach 1920–1939 na Politechnice Lwowskiej. Od 1920 profesor nadzwyczajny, od 1925 profesor zwyczajny, w latach 1920–1939 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej i Form Architektonicznych, w 1923–1924 i 1926–1927 dziekan Wydziału Architektury, prodziekan 1921–1923 i 1927–1930, rektor w 1930–1931. Od 1938 członek-korespondent Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. W latach 1939–1941 profesor w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, od 1941 doktor nauk technicznych, wykładał także na tajnych kursach. W lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany do Krasnodonu w Donbasie. W czerwcu 1945 zwolniony, wyjechał ze Lwowa do Krakowa.
Od 1946 w Gdańsku, w latach 1946–1960 kierownik Katedry Architektury Monumentalnej na Wydziale Architektury PG. Z mianowania przez rektora Stanisława Turskiego projektant odbudowy (Gmach Główny, 1947–1953) i rozbudowę uczelni. W latach 1947–1951 kierował odnową Zamku Królewskiego na Wawelu, w 1948 opracował pierwsze plany odbudowania gmachu Teatru Wybrzeże. Na emeryturę przeszedł w 1960 roku.
W latach 1938–1939 członek korespondent Akademii Nauk Technicznych (od 1939 Polskiej Akademii Nauk Technicznych) w Warszawie, od 1955 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1956 członkiem rzeczywistym. W 1938 doktor honoris causa
Politechniki Lwowskiej, w 1960 doktor honoris causa PG.
Uhonorowany między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1938), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1956), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1972). Żonaty był z malarką Zofią Albinowską. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Andrzejewski Marek, Minkiewicz Witold, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 3, Gdańsk 1997, s. 227-288.
Brzozowski Stanisław M., Minkiewicz Witold, w: Polski Słownik Biograficzny, t. 21, 1976, s. 298-299.
