CZEPIELÓWNA-SCHILLER ZOFIA KAZIMIERA, śpiewaczka operowa
(wstawienie ilustracji (e-mail z 27.09.2018)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Zofia_Czepielowna-Schiller.jpg|thumb|Zofia Czepielówna-Schiller]] | [[File:Zofia_Czepielowna-Schiller.jpg|thumb|Zofia Czepielówna-Schiller]] | ||
| − | '''ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER''' (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od roku 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu. Zadebiutowała 16 VI 1935 roku na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura ''Strasznym dworze'' Stanisława Moniuszki. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach. W okresie 1944–1945 ponownie w operze, | + | '''ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER''' (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od roku 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu.<br/><br/> |
| + | Zadebiutowała 16 VI 1935 roku na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura ''Strasznym dworze'' Stanisława Moniuszki. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach. | ||
| + | W okresie 1944–1945 ponownie w operze, między innymi jako Halka w ukraińskiej wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W roku 1945 repatriowała się z mężem Marianem do Polski, występowała: w 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, w 1946 Operze Krakowskiej, w latach 1947–1948 Operze Śląskiej, w 1948 Operze Poznańskiej, w 1949 Operze Wrocławskiej, 1950–1954 Operze Poznańskiej.<br/><br/> | ||
| + | W roku 1953 wystąpiła gościnnie w Gdańsku w ''Eugeniuszu Onieginie'' Piotra Czajkowskiego i ''Madame Butterfly'' Giacoma Pucciniego. Zaproszona przez dyrektora [[LATOSZEWSKI ZYGMUNT | Zygmunta Latoszewskiego]], 1 III 1954 roku rozpoczęła trwającą do 1 I 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki [[PAŃSTWOWA OPERA I FILHARMONIA BAŁTYCKA | Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku]]. Śpiewała główne partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w ''Damie pikowej'' Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w ''Nizinach'' Eugena d’Alberta (1957), Ellen w ''Peter Grimes'' Benjamina Brittena (1958), Amneris w ''Aidzie'' Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w ''Wesołych kumoszkach z Windsoru'' Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w ''Strasznym dworze'' Moniuszki (1969), Wdową w ''Goplanie'' Władysława Żeleńskiego (1971). <br/><br/> | ||
| + | Po przejściu na emeryturę wykładała w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. W roku 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowana na cmentarzu w Sopocie. {{author: JMM}} {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Michalak Jerzy M., ''Z ziemi lwowskiej do Sopotu. Zofia Czepielówna-Schiller (1920–1997)'', „Rocznik Sopocki”, t. 17, 2004, s. 96−119. | ||
Wersja z 14:12, 8 wrz 2021
ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od roku 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu.
Zadebiutowała 16 VI 1935 roku na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura Strasznym dworze Stanisława Moniuszki. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach.
W okresie 1944–1945 ponownie w operze, między innymi jako Halka w ukraińskiej wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W roku 1945 repatriowała się z mężem Marianem do Polski, występowała: w 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, w 1946 Operze Krakowskiej, w latach 1947–1948 Operze Śląskiej, w 1948 Operze Poznańskiej, w 1949 Operze Wrocławskiej, 1950–1954 Operze Poznańskiej.
W roku 1953 wystąpiła gościnnie w Gdańsku w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego i Madame Butterfly Giacoma Pucciniego. Zaproszona przez dyrektora Zygmunta Latoszewskiego, 1 III 1954 roku rozpoczęła trwającą do 1 I 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Śpiewała główne partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w Nizinach Eugena d’Alberta (1957), Ellen w Peter Grimes Benjamina Brittena (1958), Amneris w Aidzie Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w Strasznym dworze Moniuszki (1969), Wdową w Goplanie Władysława Żeleńskiego (1971).
Po przejściu na emeryturę wykładała w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. W roku 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowana na cmentarzu w Sopocie.
Bibliografia:
Michalak Jerzy M., Z ziemi lwowskiej do Sopotu. Zofia Czepielówna-Schiller (1920–1997), „Rocznik Sopocki”, t. 17, 2004, s. 96−119.
