INSTYTUT MORSKI
Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
(Utworzył nową stronę „{{paper}} Badania flory Zalewu WiślanegoINSTYTUT MORSKI (im), Długi Targ 41–42.Powstał 3 III 1950 jako Morski...”) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
− | [[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]]INSTYTUT MORSKI (im), Długi Targ 41–42.Powstał 3 III 1950 jako Morski Inst. Techniczny, pod ob. nazwą od 1 XII 1954. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gosp. państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie tech.). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekon. (włączono komórki q Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę nauk. W latach 70. XX w. mocno rozwinięto badania ekon., organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju | + | [[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]]INSTYTUT MORSKI (im), Długi Targ 41–42.Powstał 3 III 1950 jako Morski Inst. Techniczny, pod ob. nazwą od 1 XII 1954. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gosp. państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie tech.). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekon. (włączono komórki q Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę nauk. W latach 70. XX w. mocno rozwinięto badania ekon., organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. Obecnie podlega Ministerstwu Infrastruktury. Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (m.in. do lat 80. XX w. 2 hale na terenie q Stoczni Remontowej na q Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gd., Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–91) oraz statki badawcze: 1958–87 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony k. Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA. IM wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku nauk. Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, m.in. nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX w.); studia poprzedzające budowę q Portu Północnego, opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce. Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, pocz. „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady nauk.: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii. {{author: MJ}} |
{| | {| | ||
! ead | | ! ead | |
Wersja z 21:14, 17 lut 2013
INSTYTUT MORSKI (im), Długi Targ 41–42.Powstał 3 III 1950 jako Morski Inst. Techniczny, pod ob. nazwą od 1 XII 1954. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gosp. państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie tech.). W 1951 poszerzono działalność o aspekty prawne i ekon. (włączono komórki q Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę nauk. W latach 70. XX w. mocno rozwinięto badania ekon., organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. Obecnie podlega Ministerstwu Infrastruktury. Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (m.in. do lat 80. XX w. 2 hale na terenie q Stoczni Remontowej na q Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gd., Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–91) oraz statki badawcze: 1958–87 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony k. Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA. IM wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku nauk. Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, m.in. nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX w.); studia poprzedzające budowę q Portu Północnego, opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce. Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, pocz. „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 w skład IM wchodziły zakłady nauk.: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii.Dyrektorzy Instytutu Morskiego | |
1950–1951 | q Witold Urbanowicz p.o. |
1951–1957 | Zdzisław Ćwiek |
1957–1970 | Remigiusz Zaorski |
1970–1982 | Tadeusz Jednorał |
1982–1988 | q Jerzy Młynarczyk |
1989–1991 | Witold Kuszewski |
1991–2003 | Jan Curzytek |
2003 | Maciej Werno (kierownik) |
2004 –2010 | Krzysztof Ossowski |
2010 – | Kazimierz Szefler |