FEDOROWICZ JACEK, satyryk, aktor
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Jacek Fedorowicz, bez tytułu, 1960.JPG|thumb|Jacek Fedorowicz, bez tytułu, 1960]] | [[File:Jacek Fedorowicz, bez tytułu, 1960.JPG|thumb|Jacek Fedorowicz, bez tytułu, 1960]] | ||
| − | '''JACEK FEDOROWICZ''' (ur. 18 VII 1937 Gdynia), satyryk, aktor, rysownik. W 1960 roku ukończył studia na Wydziale Malarstwa gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych]]). Jeden z założycieli teatru [[BIM-BOM | Bim-Bom]], w którym występował w latach 1954–1960. Na studiach współpracował z [[RADIO GDAŃSK | Radiem Gdańsk]], prasą, także jako karykaturzysta, między innymi z „Po Prostu”, „Szpilkami” i [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennikiem Bałtyckim”]]. Od 1960 roku w Warszawie. <br/><br/> | + | '''JACEK FEDOROWICZ''' (ur. 18 VII 1937 Gdynia), satyryk, aktor, rysownik. Syn Jana Władysława (19 XI 1908 Warszawa – 30 IX 1991 Warszawa) i Stanisławy z domu Krukowskiej (1918-1999). Po wyjeździe ojca na front w 1939, II wojnę światową (wraz z powstaniem warszawskim) przeżył u rodziny w Warszawie. Po wojnie znowu w Gdyni, gdzie ojciec zajął się ubezpieczeniami morskimi. Tam odbył edukację podstawową (od razu od 4 klasy) i średnią, maturę zdał jako 15-latek. W 1960 roku ukończył studia na Wydziale Malarstwa gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych]]).<br/><br/> |
| − | Z Jerzym Gruzą realizował programy rozrywkowe dla Telewizji Polskiej (TVP), w tym „Poznajmy się” i „Małżeństwo doskonałe”. W latach 70. XX wieku był współautorem magazynu satyrycznego „60 minut na godzinę” w III Programie Polskiego Radia. | + | Jeden z założycieli teatru [[BIM-BOM | Bim-Bom]], w którym występował w latach 1954–1960. Na studiach współpracował z [[RADIO GDAŃSK | Radiem Gdańsk]], prasą, także jako karykaturzysta, między innymi z „Po Prostu”, „Szpilkami” i [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennikiem Bałtyckim”]]. Od 1960 roku w Warszawie. <br/><br/> |
| − | Laureat Złotego Ekranu (1968), Złotego Mikrofonu (1975), Nagrody Kisiela w kategorii publicystyka (1994), dwukrotny laureat Wiktora (1996, 2000) oraz Superwiktora (2005). Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2008 roku laureat [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”]]. <br/><br/> | + | Wraz z Piotrem Skrzyneckim był konferansjerem pierwszego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1964), wraz z Lucjanem Kydryńskim prowadził jego drugą edycję. Z Jerzym Gruzą realizował programy rozrywkowe dla Telewizji Polskiej (TVP), w tym „Poznajmy się” i „Małżeństwo doskonałe”. W latach 70. XX wieku był współautorem magazynu satyrycznego „60 minut na godzinę” w III Programie Polskiego Radia. W filmie debiutował w ''Do widzenia, do jutra'' (1960), wystąpił między innymi w filmach ''Małżeństwie z rozsądku'' (1966), ''Polowaniu na muchy'' (1969), ''Motodrama'' (1971) oraz w głównej roli w komedii Stanisława Barei ''Nie ma róży bez ognia'' (1974), której był też współscenarzystą (podobnie jak wcześniej ''Poszukiwany, poszukiwana'' (1972)).<br/><br/> |
| − | Od | + | W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] członek (wraz z żoną Anną) Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Działał w drugim obiegu, współpracował z Radiem Wolna Europa, wystawiał rysunki satyryczne w salach przykościelnych. W latach 90. XX wieku prowadził w TVP program satyryczny „Dziennik Telewizyjny” (do 2006). Opublikował kilka zbiorów felietonów. <br/><br/> |
| + | Laureat Złotego Ekranu (1968), Złotego Mikrofonu (1975), Nagrody Kisiela w kategorii publicystyka (1994), dwukrotny laureat Wiktora (1996, 2000) oraz Superwiktora (2005). Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2008 roku laureat [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”]]. <br/><br/> | ||
| + | |||
| + | Od 1957 żonaty z Anną, także absolwentką PWSSP, ojciec Joanny, zamężną po raz pierwszy z Adamem Gesslerem (ur. 1955) (syn Mateusz Gessler (ur. 1980)), powtórnie z Patrice’m Roqueblave. {{author: DSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:52, 28 sie 2021
JACEK FEDOROWICZ (ur. 18 VII 1937 Gdynia), satyryk, aktor, rysownik. Syn Jana Władysława (19 XI 1908 Warszawa – 30 IX 1991 Warszawa) i Stanisławy z domu Krukowskiej (1918-1999). Po wyjeździe ojca na front w 1939, II wojnę światową (wraz z powstaniem warszawskim) przeżył u rodziny w Warszawie. Po wojnie znowu w Gdyni, gdzie ojciec zajął się ubezpieczeniami morskimi. Tam odbył edukację podstawową (od razu od 4 klasy) i średnią, maturę zdał jako 15-latek. W 1960 roku ukończył studia na Wydziale Malarstwa gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych).
Jeden z założycieli teatru Bim-Bom, w którym występował w latach 1954–1960. Na studiach współpracował z Radiem Gdańsk, prasą, także jako karykaturzysta, między innymi z „Po Prostu”, „Szpilkami” i „Dziennikiem Bałtyckim”. Od 1960 roku w Warszawie.
Wraz z Piotrem Skrzyneckim był konferansjerem pierwszego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1964), wraz z Lucjanem Kydryńskim prowadził jego drugą edycję. Z Jerzym Gruzą realizował programy rozrywkowe dla Telewizji Polskiej (TVP), w tym „Poznajmy się” i „Małżeństwo doskonałe”. W latach 70. XX wieku był współautorem magazynu satyrycznego „60 minut na godzinę” w III Programie Polskiego Radia. W filmie debiutował w Do widzenia, do jutra (1960), wystąpił między innymi w filmach Małżeństwie z rozsądku (1966), Polowaniu na muchy (1969), Motodrama (1971) oraz w głównej roli w komedii Stanisława Barei Nie ma róży bez ognia (1974), której był też współscenarzystą (podobnie jak wcześniej Poszukiwany, poszukiwana (1972)).
W stanie wojennym członek (wraz z żoną Anną) Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Działał w drugim obiegu, współpracował z Radiem Wolna Europa, wystawiał rysunki satyryczne w salach przykościelnych. W latach 90. XX wieku prowadził w TVP program satyryczny „Dziennik Telewizyjny” (do 2006). Opublikował kilka zbiorów felietonów.
Laureat Złotego Ekranu (1968), Złotego Mikrofonu (1975), Nagrody Kisiela w kategorii publicystyka (1994), dwukrotny laureat Wiktora (1996, 2000) oraz Superwiktora (2005). Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2008 roku laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”.
Od 1957 żonaty z Anną, także absolwentką PWSSP, ojciec Joanny, zamężną po raz pierwszy z Adamem Gesslerem (ur. 1955) (syn Mateusz Gessler (ur. 1980)), powtórnie z Patrice’m Roqueblave.
