STANISŁAWSKA-LOTHE WANDA, aktorka
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Wanda_Stanisławska-Lothe.jpg |thumb| Wanda Stanisławska-Lothe (z prawej), 1970]] | [[File: Wanda_Stanisławska-Lothe.jpg |thumb| Wanda Stanisławska-Lothe (z prawej), 1970]] | ||
| − | '''WANDA STANISŁAWSKA-LOTHE''' (22 VI 1910 Wilno – 6 XI 1985 Warszawa), aktorka. Egzamin aktorski zdała eksternistycznie w 1930. Rok wcześniej znalazła się w zespole Teatru na Pohulance, gdzie stawiała pierwsze aktorskie kroki pod kierunkiem Aleksandra Zelwerowicza. Do 1939 grała w teatrach Wilna, Torunia, Poznania i Katowic. Okupację przeżyła w Wilnie. Jako repatriantka w 1945 roku trafiła do Torunia. W latach 1949–1968 występowała z krótkimi przerwami w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] | + | '''WANDA STANISŁAWSKA-LOTHE''' (22 VI 1910 Wilno – 6 XI 1985 Warszawa), aktorka. Egzamin aktorski zdała eksternistycznie w 1930. Rok wcześniej znalazła się w zespole Teatru na Pohulance, gdzie stawiała pierwsze aktorskie kroki pod kierunkiem Aleksandra Zelwerowicza. Do 1939 grała w teatrach Wilna, Torunia, Poznania i Katowic. Okupację przeżyła w Wilnie. Jako repatriantka w 1945 roku trafiła do Torunia.<br/><br/> |
| + | W latach 1949–1968 występowała z krótkimi przerwami w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]]. Na gdańskiej scenie zadebiutowała w szekspirowskim ''Poskromieniu złośnicy'' w reżyserii Stanisława Kwaskowskiego (premiera 24 IX 1949). Występowała w sztukach Williama Shakespeare’a, Miguela Cervantesa, Moliera, polskich romantyków (''Fantazy'' Juliusza Słowackiego w reżyserii Dobiesława Damięckiego, premiera 3 XII 1950), w ''Smaku miodu'' Shelagh Delaney w reżyserii Konrada Swinarskiego (31 X 1959), w ''Hamlecie'' w reżyserii [[WAJDA ANDRZEJ| Andrzeja Wajdy]] (13 VIII 1960), w ''Weselu'' Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Golińskiego (30 XII 1960), w ''Tangu'' Sławomira Mrożka w reżyserii Piotra Paradowskiego (21 XI 1965).<br/><br/> | ||
| + | W 1967 na IX Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu otrzymała nagrodę za rolę Alicji w ''Śmiertelnym tańcu'' Augusta Strindberga w reżyserii Piotra Paradowskiego. W tym samym roku otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Jej pożegnaniem z gdańskim teatrem była rola Księżnej Yorku w ''Ryszardzie III'' Shakespeare’a w reżyserii [[MINC TADEUSZ | Tadeusza Minca]] (premiera 10 II 1968). Następnie przeniosła się do Warszawy.<br/><br/> | ||
| + | W latach 70. i 80. zagrała również kilkanaście ról w Teatrze Telewizji. Do historii polskiego filmu przeszła rolą Krystyny, żony inżyniera Mamonia, z ''Rejsu'' Marka Piwowskiego (1970). Wystąpiła też między innymi w filmach: ''Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz'' Stanisława Barei (1978), ''Bez znieczulenia'' Andrzeja Wajdy (1978), ''Kobieta w kapeluszu'' Stanisława Różewicza (1984). {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:30, 19 cze 2021
WANDA STANISŁAWSKA-LOTHE (22 VI 1910 Wilno – 6 XI 1985 Warszawa), aktorka. Egzamin aktorski zdała eksternistycznie w 1930. Rok wcześniej znalazła się w zespole Teatru na Pohulance, gdzie stawiała pierwsze aktorskie kroki pod kierunkiem Aleksandra Zelwerowicza. Do 1939 grała w teatrach Wilna, Torunia, Poznania i Katowic. Okupację przeżyła w Wilnie. Jako repatriantka w 1945 roku trafiła do Torunia.
W latach 1949–1968 występowała z krótkimi przerwami w Teatrze Wybrzeże. Na gdańskiej scenie zadebiutowała w szekspirowskim Poskromieniu złośnicy w reżyserii Stanisława Kwaskowskiego (premiera 24 IX 1949). Występowała w sztukach Williama Shakespeare’a, Miguela Cervantesa, Moliera, polskich romantyków (Fantazy Juliusza Słowackiego w reżyserii Dobiesława Damięckiego, premiera 3 XII 1950), w Smaku miodu Shelagh Delaney w reżyserii Konrada Swinarskiego (31 X 1959), w Hamlecie w reżyserii Andrzeja Wajdy (13 VIII 1960), w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Golińskiego (30 XII 1960), w Tangu Sławomira Mrożka w reżyserii Piotra Paradowskiego (21 XI 1965).
W 1967 na IX Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu otrzymała nagrodę za rolę Alicji w Śmiertelnym tańcu Augusta Strindberga w reżyserii Piotra Paradowskiego. W tym samym roku otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Jej pożegnaniem z gdańskim teatrem była rola Księżnej Yorku w Ryszardzie III Shakespeare’a w reżyserii Tadeusza Minca (premiera 10 II 1968). Następnie przeniosła się do Warszawy.
W latach 70. i 80. zagrała również kilkanaście ról w Teatrze Telewizji. Do historii polskiego filmu przeszła rolą Krystyny, żony inżyniera Mamonia, z Rejsu Marka Piwowskiego (1970). Wystąpiła też między innymi w filmach: Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz Stanisława Barei (1978), Bez znieczulenia Andrzeja Wajdy (1978), Kobieta w kapeluszu Stanisława Różewicza (1984).
