ŚWIĘTA STUDZIENKA
| Linia 7: | Linia 7: | ||
'''ŚWIĘTA STUDZIENKA''' (Heiligenbrunn), także Studzienka, Zielona Studzienka i Zielony Dwór (Grün-Hof). Osada podmiejska należąca w XIX wieku do okręgu urzędowego [[SUCHANINO | Suchanino]], obecnie w granicach dzielnicy [[WRZESZCZ | Wrzeszcz]] ([[ADMINISTRACYJNY PODZIAŁ I TERYTORIALNY ROZWÓJ GDAŃSKA | administracyjny podział]]). Wedle legendy swoją nazwę zawdzięczała źródłu, które podobno miało cudowne właściwości przywracania wzroku (wypływający z niego tzw. niekiedy Potok Studzieniecki uchodzi do [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskiego]]). <br/><br/> | '''ŚWIĘTA STUDZIENKA''' (Heiligenbrunn), także Studzienka, Zielona Studzienka i Zielony Dwór (Grün-Hof). Osada podmiejska należąca w XIX wieku do okręgu urzędowego [[SUCHANINO | Suchanino]], obecnie w granicach dzielnicy [[WRZESZCZ | Wrzeszcz]] ([[ADMINISTRACYJNY PODZIAŁ I TERYTORIALNY ROZWÓJ GDAŃSKA | administracyjny podział]]). Wedle legendy swoją nazwę zawdzięczała źródłu, które podobno miało cudowne właściwości przywracania wzroku (wypływający z niego tzw. niekiedy Potok Studzieniecki uchodzi do [[POTOK KRÓLEWSKI | Potoku Królewskiego]]). <br/><br/> | ||
Od połowy XV wieku własność rodziny Bischofów, między innymi burmistrzów gdańskich [[BISCHOF PHILIP (I) | Philipa I]] i [[BISCHOF PHILIP (II) | Philipa II]]. Od 1549 wraz z Wrzeszczem w posiadaniu burmistrza [[GIESE TIEDEMANN (II) | Tiedemana Giesego]], w 1616 Albrechta Bischofa. W XVI wieku działała tu cegielnia, w XVII wieku także karczma Pod Dwoma Dzikusami (na skrzyżowaniu obecnych ulic Traugutta i Do Studzienki). Począwszy od XVI wieku osada zaczęła przekształcać się w letnią rezydencję patrycjuszowską, której pozostałością jest zespół dworsko-ogrodowy przy St. Michaelsweg 27 i Am Heiligenbrunn 8 (obecna ul. Traugutta 94). <br/><br/> | Od połowy XV wieku własność rodziny Bischofów, między innymi burmistrzów gdańskich [[BISCHOF PHILIP (I) | Philipa I]] i [[BISCHOF PHILIP (II) | Philipa II]]. Od 1549 wraz z Wrzeszczem w posiadaniu burmistrza [[GIESE TIEDEMANN (II) | Tiedemana Giesego]], w 1616 Albrechta Bischofa. W XVI wieku działała tu cegielnia, w XVII wieku także karczma Pod Dwoma Dzikusami (na skrzyżowaniu obecnych ulic Traugutta i Do Studzienki). Począwszy od XVI wieku osada zaczęła przekształcać się w letnią rezydencję patrycjuszowską, której pozostałością jest zespół dworsko-ogrodowy przy St. Michaelsweg 27 i Am Heiligenbrunn 8 (obecna ul. Traugutta 94). <br/><br/> | ||
| − | W 1675 roku własność bogatego rzemieślnika, wytwórcy noży Josta Feigego. W XIX wieku wśród właścicieli tej posiadłości odnotowani zostali między innymi Cornelius Focking (1785–1839) i Philipp Jakob Albrecht (1792–1851), a w 1. połowie XX wieku: w latach 1908–1934 piwowar Heinrich Barczewski (1867–1927; [[BROWARY | browary]]) i jego potomkowie, 1934–1937 Heimverein des Vereins Deutscher Studenten zu Danzig (Niemiecki Związek Studentów w Gdańsku), 1938–1940 Kurt Konsorski, właściciel fabryki cukierków ([[BALTIC, fabryka czekolady | Baltic, Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik]], [[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]). <br/><br/> | + | W 1675 roku własność bogatego rzemieślnika, wytwórcy noży Josta Feigego. W 1 połowie XVIII wieku właścicielem był Ernst Bogusław von Krockow (1693–1773), dziedzic między innymi także Małego Kacka, gdzie wybudował barokowy pałac. W XIX wieku wśród właścicieli tej posiadłości odnotowani zostali między innymi Cornelius Focking (1785–1839) i Philipp Jakob Albrecht (1792–1851), a w 1. połowie XX wieku: w latach 1908–1934 piwowar Heinrich Barczewski (1867–1927; [[BROWARY | browary]]) i jego potomkowie, 1934–1937 Heimverein des Vereins Deutscher Studenten zu Danzig (Niemiecki Związek Studentów w Gdańsku), 1938–1940 Kurt Konsorski, właściciel fabryki cukierków ([[BALTIC, fabryka czekolady | Baltic, Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik]], [[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]). <br/><br/> |
Na granicy z [[KRÓLEWSKA DOLINA | Królewską Doliną]] powstał [[ZAKŁAD DLA NIEWIDOMYCH IM. WILHELMA I AUGUSTY | Zakład dla Niewidomych im. Wilhelma i Augusty]] (ul. Do Studzienki 38), otwarty 1 VII 1886, istniejący do 1945 roku. Po II wojnie światowej budynek instytutu został przejęty przez [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademię Medyczną w Gdańsku]]. W sąsiedztwie zabudowań dworu w 1924 przy Am Heiligenbrunn 7 (ul. Traugutta 109) założono wytwórnię wody mineralnej (spółka z o.o., Heiligenbrunner Quelle GmbH), wykorzystującą wodę z miejscowego źródła, bogatą w jod i bor. Od lat 50. XX wieku wytwórnia, niewykorzystana, pozostawała w posiadaniu PSS Społem. W 1970 roku decyzja Wydziału Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej o przejęciu miejsca pod zabudowę mieszkalną wywołała dyskusję o wartościach źródła. Odwierty prowadziło Przedsiębiorstwo Hydrogeologiczne z Gdańska; ekspertyzy między innymi z [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG) i Instytutu Balneoklimatycznego z Poznania wykazały pewne zmineralizowanie wody, nadającej się do produkcji wody stołowej. W 1973 Wojewódzka Rada Narodowa wyraziła zgodę na rozpoczęcie produkcji przez Wytwórnię Wód Gazowych „Społem”. Z powodu postawienia domów studenckich PG wytwórnię wybudowano w nowym miejscu (ul. Traugutta 90), doprowadzając wodę ze źródła stumetrowym rurociągiem. W 1975 wybudowano studnię o 108 m głębokości, sprowadzono specjalną aparaturę (między innymi myjnię butelek). Zakład uruchomiono w 1976 roku. Pracująca na dwie zmiany (16 godzin na dobę) linia produkcyjna dawała dziennie 40 tysięcy butelek (co stanowiło 10% wydajności źródła) wody „Gdańszczanka” (o siedmiu smakach). Produkowano też „Polo-coktę” i oranżadę, od 1977 „Tonic Water”. Po 1989 zabudowania wytwórni opuszczone, popadające w ruinę. <br/><br/> | Na granicy z [[KRÓLEWSKA DOLINA | Królewską Doliną]] powstał [[ZAKŁAD DLA NIEWIDOMYCH IM. WILHELMA I AUGUSTY | Zakład dla Niewidomych im. Wilhelma i Augusty]] (ul. Do Studzienki 38), otwarty 1 VII 1886, istniejący do 1945 roku. Po II wojnie światowej budynek instytutu został przejęty przez [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademię Medyczną w Gdańsku]]. W sąsiedztwie zabudowań dworu w 1924 przy Am Heiligenbrunn 7 (ul. Traugutta 109) założono wytwórnię wody mineralnej (spółka z o.o., Heiligenbrunner Quelle GmbH), wykorzystującą wodę z miejscowego źródła, bogatą w jod i bor. Od lat 50. XX wieku wytwórnia, niewykorzystana, pozostawała w posiadaniu PSS Społem. W 1970 roku decyzja Wydziału Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej o przejęciu miejsca pod zabudowę mieszkalną wywołała dyskusję o wartościach źródła. Odwierty prowadziło Przedsiębiorstwo Hydrogeologiczne z Gdańska; ekspertyzy między innymi z [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG) i Instytutu Balneoklimatycznego z Poznania wykazały pewne zmineralizowanie wody, nadającej się do produkcji wody stołowej. W 1973 Wojewódzka Rada Narodowa wyraziła zgodę na rozpoczęcie produkcji przez Wytwórnię Wód Gazowych „Społem”. Z powodu postawienia domów studenckich PG wytwórnię wybudowano w nowym miejscu (ul. Traugutta 90), doprowadzając wodę ze źródła stumetrowym rurociągiem. W 1975 wybudowano studnię o 108 m głębokości, sprowadzono specjalną aparaturę (między innymi myjnię butelek). Zakład uruchomiono w 1976 roku. Pracująca na dwie zmiany (16 godzin na dobę) linia produkcyjna dawała dziennie 40 tysięcy butelek (co stanowiło 10% wydajności źródła) wody „Gdańszczanka” (o siedmiu smakach). Produkowano też „Polo-coktę” i oranżadę, od 1977 „Tonic Water”. Po 1989 zabudowania wytwórni opuszczone, popadające w ruinę. <br/><br/> | ||
W połowie XVIII wieku wzniesiono późnobarokowy dwór o dziesięcioosiowej elewacji i trójczłonowej bryle; korpus główny jest dwukondygnacyjny i czteroosiowy. Wieńczy go mansardowy dach. Od wschodu przylega do niego ganek, od zachodu – taras wsparty na sześciu murowanych kolumnach. Skrzydła boczne są parterowe, ich elewacje trójosiowe, dachy mansardowe. W dachu zachowały się oryginalne lukarny. Przy schodach wejściowych zachowały się dwa bogato zdobione ornamentem okuciowym prostopadłościenne słupki, podtrzymujące metalową balustradę. Do zespołu należy także drewniana stajnia (początek XIX wieku; obecnie budynek mieszkalny), która (przebudowana) zachowała jednak oryginalne klasycystyczne elementy zdobnicze. Dwór od północy i zachodu otoczony jest tarasowym ogrodem geometrycznym, z dobrze zachowaną graniczną aleją lipową, kilkoma starymi drzewami (z XIX wieku) oraz pozostałościami groty. W 1945 roku częściowo wypalony budynek dworu (wraz z ogrodem) przejął Skarb Państwa. 15 X 1973 jako zespół dworsko-ogrodowy Studzienka została wpisana do Rejestru Zabytków. Od 1998 roku właścicielem zabytku jest Aleksandra sp. z o.o. (obecnie Europejska Fundacja Ochrony Zabytków). {{author: KR}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | W połowie XVIII wieku wzniesiono późnobarokowy dwór o dziesięcioosiowej elewacji i trójczłonowej bryle; korpus główny jest dwukondygnacyjny i czteroosiowy. Wieńczy go mansardowy dach. Od wschodu przylega do niego ganek, od zachodu – taras wsparty na sześciu murowanych kolumnach. Skrzydła boczne są parterowe, ich elewacje trójosiowe, dachy mansardowe. W dachu zachowały się oryginalne lukarny. Przy schodach wejściowych zachowały się dwa bogato zdobione ornamentem okuciowym prostopadłościenne słupki, podtrzymujące metalową balustradę. Do zespołu należy także drewniana stajnia (początek XIX wieku; obecnie budynek mieszkalny), która (przebudowana) zachowała jednak oryginalne klasycystyczne elementy zdobnicze. Dwór od północy i zachodu otoczony jest tarasowym ogrodem geometrycznym, z dobrze zachowaną graniczną aleją lipową, kilkoma starymi drzewami (z XIX wieku) oraz pozostałościami groty. W 1945 roku częściowo wypalony budynek dworu (wraz z ogrodem) przejął Skarb Państwa. 15 X 1973 jako zespół dworsko-ogrodowy Studzienka została wpisana do Rejestru Zabytków. Od 1998 roku właścicielem zabytku jest Aleksandra sp. z o.o. (obecnie Europejska Fundacja Ochrony Zabytków). {{author: KR}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 11:33, 7 cze 2021
ŚWIĘTA STUDZIENKA (Heiligenbrunn), także Studzienka, Zielona Studzienka i Zielony Dwór (Grün-Hof). Osada podmiejska należąca w XIX wieku do okręgu urzędowego Suchanino, obecnie w granicach dzielnicy Wrzeszcz ( administracyjny podział). Wedle legendy swoją nazwę zawdzięczała źródłu, które podobno miało cudowne właściwości przywracania wzroku (wypływający z niego tzw. niekiedy Potok Studzieniecki uchodzi do Potoku Królewskiego).
Od połowy XV wieku własność rodziny Bischofów, między innymi burmistrzów gdańskich Philipa I i Philipa II. Od 1549 wraz z Wrzeszczem w posiadaniu burmistrza Tiedemana Giesego, w 1616 Albrechta Bischofa. W XVI wieku działała tu cegielnia, w XVII wieku także karczma Pod Dwoma Dzikusami (na skrzyżowaniu obecnych ulic Traugutta i Do Studzienki). Począwszy od XVI wieku osada zaczęła przekształcać się w letnią rezydencję patrycjuszowską, której pozostałością jest zespół dworsko-ogrodowy przy St. Michaelsweg 27 i Am Heiligenbrunn 8 (obecna ul. Traugutta 94).
W 1675 roku własność bogatego rzemieślnika, wytwórcy noży Josta Feigego. W 1 połowie XVIII wieku właścicielem był Ernst Bogusław von Krockow (1693–1773), dziedzic między innymi także Małego Kacka, gdzie wybudował barokowy pałac. W XIX wieku wśród właścicieli tej posiadłości odnotowani zostali między innymi Cornelius Focking (1785–1839) i Philipp Jakob Albrecht (1792–1851), a w 1. połowie XX wieku: w latach 1908–1934 piwowar Heinrich Barczewski (1867–1927; browary) i jego potomkowie, 1934–1937 Heimverein des Vereins Deutscher Studenten zu Danzig (Niemiecki Związek Studentów w Gdańsku), 1938–1940 Kurt Konsorski, właściciel fabryki cukierków ( Baltic, Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik, Rada Miejska).
Na granicy z Królewską Doliną powstał Zakład dla Niewidomych im. Wilhelma i Augusty (ul. Do Studzienki 38), otwarty 1 VII 1886, istniejący do 1945 roku. Po II wojnie światowej budynek instytutu został przejęty przez Akademię Medyczną w Gdańsku. W sąsiedztwie zabudowań dworu w 1924 przy Am Heiligenbrunn 7 (ul. Traugutta 109) założono wytwórnię wody mineralnej (spółka z o.o., Heiligenbrunner Quelle GmbH), wykorzystującą wodę z miejscowego źródła, bogatą w jod i bor. Od lat 50. XX wieku wytwórnia, niewykorzystana, pozostawała w posiadaniu PSS Społem. W 1970 roku decyzja Wydziału Architektury Prezydium Miejskiej Rady Narodowej o przejęciu miejsca pod zabudowę mieszkalną wywołała dyskusję o wartościach źródła. Odwierty prowadziło Przedsiębiorstwo Hydrogeologiczne z Gdańska; ekspertyzy między innymi z Politechniki Gdańskiej (PG) i Instytutu Balneoklimatycznego z Poznania wykazały pewne zmineralizowanie wody, nadającej się do produkcji wody stołowej. W 1973 Wojewódzka Rada Narodowa wyraziła zgodę na rozpoczęcie produkcji przez Wytwórnię Wód Gazowych „Społem”. Z powodu postawienia domów studenckich PG wytwórnię wybudowano w nowym miejscu (ul. Traugutta 90), doprowadzając wodę ze źródła stumetrowym rurociągiem. W 1975 wybudowano studnię o 108 m głębokości, sprowadzono specjalną aparaturę (między innymi myjnię butelek). Zakład uruchomiono w 1976 roku. Pracująca na dwie zmiany (16 godzin na dobę) linia produkcyjna dawała dziennie 40 tysięcy butelek (co stanowiło 10% wydajności źródła) wody „Gdańszczanka” (o siedmiu smakach). Produkowano też „Polo-coktę” i oranżadę, od 1977 „Tonic Water”. Po 1989 zabudowania wytwórni opuszczone, popadające w ruinę.
W połowie XVIII wieku wzniesiono późnobarokowy dwór o dziesięcioosiowej elewacji i trójczłonowej bryle; korpus główny jest dwukondygnacyjny i czteroosiowy. Wieńczy go mansardowy dach. Od wschodu przylega do niego ganek, od zachodu – taras wsparty na sześciu murowanych kolumnach. Skrzydła boczne są parterowe, ich elewacje trójosiowe, dachy mansardowe. W dachu zachowały się oryginalne lukarny. Przy schodach wejściowych zachowały się dwa bogato zdobione ornamentem okuciowym prostopadłościenne słupki, podtrzymujące metalową balustradę. Do zespołu należy także drewniana stajnia (początek XIX wieku; obecnie budynek mieszkalny), która (przebudowana) zachowała jednak oryginalne klasycystyczne elementy zdobnicze. Dwór od północy i zachodu otoczony jest tarasowym ogrodem geometrycznym, z dobrze zachowaną graniczną aleją lipową, kilkoma starymi drzewami (z XIX wieku) oraz pozostałościami groty. W 1945 roku częściowo wypalony budynek dworu (wraz z ogrodem) przejął Skarb Państwa. 15 X 1973 jako zespół dworsko-ogrodowy Studzienka została wpisana do Rejestru Zabytków. Od 1998 roku właścicielem zabytku jest Aleksandra sp. z o.o. (obecnie Europejska Fundacja Ochrony Zabytków).
